Het afscheid van Bento

17 maart 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Wendy Huybrechts was maar liefst 28 jaar samen met haar grote liefde Bento. Bentos lichaam werd langzaam ouder en dat begon Wendy ook te merken. Hij had af en toe moeite met opstaan en toen Wendy hem ‘s nachts vast gerold in zijn stal vond, wist ze dat het tijd was om afscheid te nemen.

[row]

[seven]

“Nadat ik mijn pony had verkocht, omdat ik er te groot voor werd, was ik niet zo zeker of ik nog een ander paard wilde. Ik vond het namelijk erg pijnlijk om afscheid te nemen. Maar mijn moeder, die niets met paarden heeft, had Bento opgemerkt via vrienden en zei dat ik toch eens moest gaan kijken. Ze vond dat hij zulke prachtige ogen en blik had. Toen ik hem zag was ook ik op slag verliefd op z’n mooie sprekende ogen, z’n ondeugende en tegelijk wijze blik.”
[/seven]
[five]
[panel]

Bento
1984 tot 2016

Eigenaar: Wendy Huybrechts (1974)
Ras: KWPN
Kleur: Donkerbruin

Bento was mijn dagboek.

[/panel]
[/five]
[/row]

Liefde

“Met mijn pony was ik een echte spring fanaat en vond dressuur saai, maar Bento was zo sterk dat ik wel meer dressuurmatig moest gaan trainen om hem de baas te kunnen. En dat ging uiteindelijk zo fijn dat we het meest dressuur reden en zo ook heel wat prijzen hebben gewonnen. Al hebben we ook heel veel ritjes gemaakt door het dorp en door het bos. Eigenlijk vond ik alles leuk met hem, als we maar samen waren. Hoe ouder hij werd, hoe fijner ik het vond om gewoon maar voor hem te zorgen. Mijn dochter leerde hem de laatste jaar wat kunstjes aan of de kids speelde met hem in de wei. In die 28 jaar hebben we zo ontzettend veel samen gedaan. Mijn kinderen zijn ook met hem opgegroeid.”

Foute boel

“We hebben de paarden aan huis. Bento stommelde wel vaker in de stal omdat hij bonje maakte met zijn buurvrouw en dan tegen de stalwand sloeg. Maar deze keer werd ik wakker, om 05.09 uur, en hoorde hem rommelen. Na een tijdje te liggen luisteren, vond ik toch dat de geluiden anders waren, het gestamp tegen de wand volgde elkaar snel op. En aangezien zijn leeftijd was ie niet meer zo snel. Ik ben mijn bed maar uit gegaan om te gaan kijken. Toen ik het licht aandeed en geen Bento zag ging, er bij mij meteen een alarmbelletje rinkelen. Dit was foute boel. Bento lag vast gedraaid in zijn stal. Hij zweette en probeerde nog een paar keer op te staan. Mijn man en ik hebben hem geprobeerd te helpen, maar hoe langer het duurde hoe minder hij de kracht vond om te blijven proberen.”

‘Ik heb altijd gezegd dat hij mocht blijven, zolang het paard waardig was’

Afscheid

“Ik heb altijd gezegd dat hij mocht blijven, zolang het paard waardig was. Soms had hij moeite om op te staan en moest hij een paar keer aanleggen voor hij weer in de benen kwam. Ook werd hij blind. Maar hij was nog altijd vrolijk en kwam de avond voordien nog in galop naar binnen. Toen ik zag dat hij deze keer niet de kracht had, was voor mij de beslissing snel gemaakt. Ik zag het in zijn ogen. Ik heb mijn hoofd tegen zijn voorhoofd gelegd en gezegd dat het goed was. Dat we deze keer niet zouden winnen samen. En heb hem heel uitgebreid bedankt voor alle mooie jaren samen en hem gezegd dat hij het beste was wat me ooit is overkomen. De dierenarts kwam en die bevestigde dat hij in shock zou gaan. Als hij niet meer kon, mocht ik niet meer blijven vechten in zijn plaats. Dat verdiende hij niet. Intussen lag hij zelf al helemaal plat, met zijn hoofd op mijn schoot en ik met gezicht op zijn hals. Toen de spuit werd ingebracht overmande mij heel even het gevoel van spijt en onmacht, wat was ik aan het doen. Mijn beste vriend laten gaan, ik leek wel gek. Maar dat duurde maar even want ik wist dat dit het eerlijkste was voor hem. Dat was heel zwaar. En deed ook pijn alsof er een stuk van mezelf mee stierf.”

Gemis

“Ik mis nog steeds zijn gehinnik als hij me zag, vooral in de ochtend was dit luid en dwingend. Meneer wilde snel zijn eten hebben. Maar ook zijn zachte neus en zijn hals waar ik graag knuffelend omhing. Elke avond aaide ik hem nog even over zijn hals, dat was dagelijkse routine en dat ging nu niet meer. Eigenlijk mis ik alles aan hem, we waren 28 jaar elke dag samen, dus dat is een heel groot gemis. Mijn dagboek is er niet meer zoals mijn moeder dat zo mooi omschreef.”

Nieuwe banden

“Toen ik Bento nog had, hadden we al twee andere paarden. Zomerzon is mijn sportpaard, die ik kocht als jaarling toen Bento op pensioen ging. Het is heel raar, maar na het overlijden van Bento leek het wel of ze me meer toeliet. Ze is niet zo makkelijk, maar werd nu veel aanhankelijker, alsof Bento er altijd tussen heeft gestaan. Alsof ze me meer in vertrouwen nam en dit ondanks dat ze zelf niet zonder hem kon en ze weidemaatjes waren. Onze band is gegroeid sindsdien. Bijna twee jaar geleden hebben we een veulen (zwart-donkerbruin) gekocht die kwa karakter wel wat van Bento weg heeft, ook erg nuchter en super lief en ondeugend. Toeval of niet maar na de aankoop ontdekte ik dat hij op dezelfde dag als Bento jarig is. Alsof het zo moest zijn.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/bento1-007.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/IMG_2616.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/IMG_7996.jpg|”]