Blog: Proefje rijden
NieuwsOf ik ook eens een stukje zou willen publiceren over het rijden van dressuurwedstrijden en proefjes. Deze vraag ontving ik een aantal weken geleden van een mevrouw die nauw betrokken is bij de wedstrijdsport en dagelijks te maken heeft met de begeleiding van kinderen. Naar alle eerlijkheid heb ik geantwoord dat het inderdaad klopt dat ik daar nog niet eerder over heb gespreven. Met als reden dat ik weinig aanwezig ben bij wedstrijden en daardoor niet uit eigen observaties en beleving kan schrijven. Maar zoals dat gaat bij het planten van een zaadje, het is toch gaan borrelen in de kop...
Want het ontbreken van zelf opgedane kennis wordt aardig gecompenseerd door verhalen van instructeurs die deelnemen aan de cursusdagen die ik geef. Daar zijn proefjes en wedstrijden rijden, met alle daarbij horende facetten, een veel besproken onderwerp. Zenuwen, voorbereidingen, omgaan met teleurstellingen, ouders, blijdschap en ga zo maar door. Deze sociaal-emotionele factoren kunnen instructeurs, kinderen en ouders net zoveel hoofdbrekens opleveren als het technisch uitvoeren van de proef. En dus waardevol om daar eens bij stil te staan.
Veel kinderen hebben de behoefte om zichzelf te vergelijken met anderen. Ben ik beter of juist slechter? En aangezien volwassenen die behoefte ook hebben, worden er wedstrijden georganiseerd. Zo simpel is het eigenlijk. Ook wel hard. Maar omdat het om tere kinderzieltjes gaat, hebben we daar allemaal leuke dekmantels voor bedacht zoals: ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ of ‘het gaat om het plezier’. Allemaal waar wat mij betreft. Maar kinderen houd je niet voor de gek. Een wedstrijd gaan nou eenmaal om wie er wint. Kijk maar eens naar een schoolplein waar kinderen zonder tussenkomst van volwassenen bezig zijn. Die spelletjes zijn vaak gebaseerd op wie het snelste is, wie het meeste heeft of wie iets het langste volhoudt.
Ook bij proefjes rijden gaat het om een competitie. Wie laat de beste samenwerking met zijn of haar pony zien? Niets mis mee zou je denken. En gelukkig in heel veel gevallen gaat het er ook gezellig, ontspannen en leerzaam aan toe. Daar worden we allemaal blij van. Ruiter tut eerst uren met de pony, rijdt vervolgens ontspannen een leuke proef en kan zich daarna wentelen in wat positieve aandachtspunten van de jury voor de vervolglessen. Met een (deelname) rozet op zak vertrekt de trotse ruiter naar huis. Kind blij, ouders blij, pony nog heel en instructeur tevreden. Geen vuiltje aan de lucht.
Maar zoals het gaat in het leven, is de praktijk altijd anders dan de idealistische theorie. Zo zijn er ook kinderen die denken dat hun pony hetzelfde werkt als hun fiets en er aardig lomp mee ook gaan. Er zijn ouders die hun kind voorzien van aardig wat verwachtingen. Al of niet gebaseerd op eigen behoefte. En er zijn juryleden die weinig vaardigheid bezitten in het omgaan met kinderen en ouders en daardoor wat onbeholpen kunnen overkomen. Deze voorbeelden zijn alle drie gebaseerd op verhalen van mensen uit hun praktijk die aardig wat frustratie opleveren voor de betrokken partijen. Presteren en plezier komen zo onder druk te staan.
Simpele oplossingen zijn er meestal niet. Want zodra we te maken hebben met begeleiden van kinderen én met paarden, stuiten we makkelijk op een verschil van mening tussen mensen. En die meningen spelen vaak een grote rol bij lastige situaties. Zo zal de ene volwassene het onhandig gekozen jury commentaar vele malen eerder veroordelen dan de ander. Het is maar hoe je bent opgegroeid en wat voor jou normaal is. Een beetje voorzichtigheid met de bombarderen van een ander met je eigen mening wil nog weleens helpen. En getuigt bovendien van de wil om tot een oplossing te komen zodat plezier voor iedereen de boventoon blijft voeren.
