Blog: Zwemmen in een wit jurkje met ‘n bloemenkrans
NieuwsVoorjaarskriebels! Paarden op de trailer zetten om hupsakee spontaan ergens een buitenrit te maken. We rijden de afsluitdijk over en zakken in westelijke richting af naar Schoorl. Dit zag er namelijk aantrekkelijk uit op internet: bos, duin en strand. Met wat vriendelijke hulp van de lokale manege vonden we een parkeerplek en het ruiterpad. Op weg naar Schoorl vonden we de wegen al griezelig bochtig en onoverzichtelijk en nu moesten we na een paar honderd meter met de paarden zo een weg oversteken.
Gelukkig zijn de paarden verkeersmak en hebben we ervaring met wegen oversteken, maar het is toch een spannend moment. We naderen de oversteek en er komt een auto aan… en die stopt… en laat ons voorgaan. Wat? Ja echt! Totaal verbaasd steken we superveilig over en zwaaien we enthousiast naar de bestuurder. Hadden we mazzel met deze automobilist of is dat normaal hier? De route was omschreven als heuvelachtig. Nu hebben we in Friesland ook wel wat heuvels; terpen bijvoorbeeld en dijken en in het Drents Friese Woud is ook heuvelachtig. Maar Schoorl is van een ander niveau! De route begint meteen met een klim over smalle slingerende paadjes. Zo gaaf!
Wat is het heerlijk om zo een avontuur aan te gaan op een nieuwe plek en nieuwe dingen te ontdekken over jezelf en je paard. Ik wist al dat Blizz van bosachtige slingerpaadjes hield dus het is voor hem ook een cadeautje. We hebben voor deze plek gekozen omdat het een beetje van alles heeft en mijn medeavonturier wilde graag de sokken van haar paard in de zee wassen. Dat bleek de volgende uitdaging… We zijn al vaker bij de zee en het strand geweest op Ameland, maar de strandopgang bij Schoorl was een spektakel! Wat een ontzettend hoge duin. Zo steil en zo mul dat ik heb afgestapt om het Blizz iets makkelijker te maken. Hij zakte er nog tot aan zijn koten in en met elke sprong voorwaarts gleed hij een halve meter terug. Op karakter hebben we het gered en daar lag de zee voor ons.
Nu blijkt dat Blizz de zee helemaal niet zo leuk vindt. Misschien het zoute water of de golven? Hij gaat er braaf in hoor, maar ik doe hem er geen plezier mee. Dus we hebben ons bezoek aan het strand kort gehouden. De idyllische beelden van mijn paard en ik zwemmend in de zee, in een mooi wit jurkje met bloemen in ons haar, moest ik laten varen. Ik had trouwens ook geen wit jurkje bij me en zo warm was het nu ook weer niet. Maar ik maakte me ook een beetje zorgen. Hij vond zwemmen altijd zo leuk en nu ineens niet meer?
Op een zonnige maandag hebben we opnieuw de paarden in de trailer gemikt en reden we dit keer naar het Drents Friese Woud waar we de weg een beetje kennen. Het doel was om beelden te schieten met de drone, maar daarna hadden we ook nog even tijd voor een kort ritje. Het werd de route naar de spartelvijver waar je met je paard (en hond) in mag. De heuvels in het bos leken ineens een stuk minder heuvelachtig. Maar een avontuur vind je soms ook in een bekende omgeving. Het water bij de spartelvijver stond niet erg hoog, maar voor een Blizz maakt dat niet uit. Hij rende er zowat op af en dook erin. Okay... ik overdrijf een beetje. Maar ik merkte wel meteen dat hij genoot van het spartelen in het water. Dus zadel eraf en kleding uit. Ik had weer geen wit jurkje bij me en moest het doen met een zwart hemd.
Met stokmaat 1.38 meter in water van 1.20 meter diep kun je niet zwemmen, maar het is wel meer dan alleen pootjebaden. Dat is niet erg, want zo hield ik het zelf ook nog een beetje droog. Het water was nog behoorlijk fris! Mijn mederuiter ondervond dat aan den lijve toen ze een duik maakte van de rug van haar paard het water in. Haar paard vond namelijk een speelse Deense Dog niet zo leuk en ging ervandoor. Gelukkig stopte ze toen ze zag dat Blizz niet met haar mee rende. We waren erg blij met het warme zonnetje op de terugweg en dat de trailer niet ver stond. Avonturen zijn een stuk leuker als ze ook goed aflopen. En thuiskomen met een paard met spierwitte sokken is voor ons echt een heppie end!
