Het afscheid van Namke

28 april 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Toen de Friese merrie Namke in het leven Shauni Stolsz terecht kwam, waren zij de perfecte match. Namke werd echter verkocht, maar na lang zoeken vond Shauni haar terug en uiteindelijk kon ze haar zelfs kopen. Enige tijd later liep Namke een zware peesblessure op. Ze herstelde voorspoedig, maar net voordat ze uit de revalidatiekliniek ontslagen werd, sloeg het noodlot toe. Namke kreeg koliek en werd met spoed naar de kliniek in Utrecht gebracht. Hier kwam voor Shauni het moment van afscheid nemen.

[row]

[seven]

“Via een vriendin kwam ik bij Namke terecht, een vier jarige Fries. Ze was bij een stal ingereden en stond sindsdien al een tijdje stil. Het was in het begin nogal zoeken, maar langzamerhand wenden we aan elkaar. Namke had stiekem nog heel wat kleuter streken, ik weet nog goed dat ze voor geen meter te longeren was. Ik werd letterlijk aan de longeerlijn door de bak gesleept. Een aantal jaren later kon ik haar zonder touw longeren en luisterde ze direct naar mijn stemhulpen.”
[/seven]
[five]
[panel]

Namke
2004 tot 2017

Eigenaar: Shauni Stolsz (1993)
Ras: Fries
Kleur: Zwart

Namke toverde altijd een lach op je gezicht.

[/panel]
[/five]
[/row]

Onafscheidelijk

“We deelden alles samen, verdriet en geluk. Namke was mijn steun en toeverlaat, een luisterend oor. Altijd met haar hoofd in de lucht zodra ze mij hoorde en haar schattige lange oortjes naar voren gespitst. Dat koppie vrolijkte mij altijd zo op, het toverde iedere keer een lach op mijn gezicht. Er is niets wat wij niet gedaan hebben. Namke was een echte waterrat en kon zwemmen als de beste. Ons vertrouwen was 100 procent, ik kon met haar lezen en schrijven. Onze band was onbeschrijfelijk en we waren onafscheidelijk.”

Verkoop

“Maar helaas kwam hier na vijf jaar een gruwelijk einde aan. Namkes eigenaar had al zijn paarden te koop gezet, waaronder dus ook Namke. Hij vroeg een belachelijk bedrag en ik kon dit helaas niet betalen. Hij zorgde ervoor dat ik eerder mijn spullen pakte en dankzij een ruzie haar moest verlaten. Namke werd verkocht, maar ik wist niet waarheen of naar wie. Een half jaar lang heb ik gehuild en gezocht, ik moest en zou haar vinden. Ik heb verschillende keren een oproep geplaatst op Bokt.nl en wekenlang Marktplaats afgespeurd in de hoop haar te vinden. Op het moment dat ik bijna wilde opgeven kwam ik een foto van haar tegen. Ze stond als profielfoto bij iemand op Facebook. Facebook gaf deze persoon als ‘iemand die je misschien kent’. Ik klikte snel ergens anders op en weg was de foto, ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan.”

Herenigd

“De volgende dag kreeg ik een prive bericht op Facebook. En ja, het was toch echt die profielfoto met Namke erop. Ik herkende haar uit duizenden. Het waren jouw nieuwe eigenaren, ze kwamen verhaal bij mij halen. Diezelfde avond belde ik met hen. Het bleek dat Namkes oude eigenaar had gelogen om haar te kunnen verkopen. De nieuwe eigenaren mochten van hem geen contact met mij opnemen, maar deden dit toch. Een week later ben ik bij haar gaan kijken. Wat was ik blij om haar te zien en zij ook om mij te zien. Voor haar nieuwe eigenaar was het onbegrijpelijk hoe Namke op mij reageerde, ze zagen een compleet ander paard. Ik mocht haar longeren en zelfs even met haar rijden. Uiteindelijk zijn we ook nog het bos in geweest. Haar eigenaren konden niets met haar. Ze ging er vandoor en was niet meer te stoppen. Ik kon dit niet geloven en ging daarom samen met hen naar het bos. Gewoon aan een lange teugel. Ze waarschuwde mij nog, pas op, ze kan gaan rennen. Maar ik kende Namke langer dan vandaag, natuurlijk zou ze er niet vandoor gaan dacht ik. Met veel bewondering en verbaasdheid keken haar eigenaren toe, hoe ik met lange teugel door het bos stapte.”

‘Toen hij klaar was zei hij: Shauni regel maar een trailer. We halen haar dit weekend nog op’

Droom

“Enkele weken later werd ik opnieuw gebeld door haar eigenaren. Ze wilde Namke verkopen, aan mij! Ze hadden gezien wat ik met haar kon en dat wij samen hoorde te zijn. Helaas was hun vraagprijs te hoog en ik zou een eigen paard nooit kunnen betalen. Ik besloot om keihard aan het werk te gaan en zeven dagen per week te werken, ik moest zoveel mogelijk geld verdienen. Ik had precies uitgerekend hoe het mogelijk zou kunnen zijn om alles te betalen en dit aan mijn ouders laten zien. Ik hoefde alleen maar mijn vader te overtuigen. Hij zei op dat moment: ‘Als jij 1500 euro kunt afdingen, dan is ze van ons’. Zo gezegd zo gedaan. Ik kreeg de vraagprijs omlaag. Mijn vader belde de volgende dag met Namkes eigenaren. Toen hij klaar was zei hij: ‘Shauni, regel maar een trailer. We halen haar dit weekend nog op’. Ik kon het niet geloven, Namke was nu echt helemaal van mij. Mijn grootste droom kwam uit!”

Verhuizen

“Toen we Namke ophaalde liep ze zonder problemen de trailer in. Iets wat normaal gesproken zomaar een uur met haar kon duren. Ik was zielsgelukkig, dit was het beste verjaardagscadeau ooit. We zijn vanaf toen veel verhuisd van stal naar stal, iets was Namke niet veel goeds deed. Er waren moment dat ze er ongelofijk slecht uitzag. Tot wij op Stal van Westeneng in Arnhem kwamen. Hier was ze op haar plek en bloeide helemaal op. Het bos was direct aan de stal en we genoten samen van deze fantastische plek. We trainden hard om weer wedstrijden te gaan starten, ik wist dat dit zou gaan lukken.”

Kreupel

“De dag nadat de hoefsmid was geweest liep Namke erg kreupel. Dit duurde ongeveer een maand. Ik liet de dierenarts komen om haar na te laten kijken, deze dacht aan artrose. We gingen naar de kliniek om foto’s te laten maken en het bleek gelukkig geen artrose te zijn. Wel vonden zij een botje wat iets naar voren stond. Dit kon volgens hen geen kwaad, maar Namke bleef kreupel lopen. Toen ze uiteindelijk toch weer beter ging lopen, bouwde we het rijden weer langzaam op. In de tussentijd waren we helaas, vanwege een verbouwing, opnieuw verhuisd van stal. Ik was buiten met Namke toen ze werd aangevallen door een hond. Ze sprong omhoog en kwam weer hard neer. Ze liep vervolgens stok en stok kreupel. Eenmaal op stal aangekomen had ze een enorme pees. Na drie weken hebben we foto’s laten maken, dit was toch echt een hele zware peesblessure aan de oppervlakkige buigpees. Een jaar op het land zetten en dan maar weer verder zien was het advies.”

Revalideren

“Ik heb haar een half jaar lang op het land laten staan. Haar been werd niet dunner of kouder, het bleef alsmaar dik en warm. Toen kwam ik via vrienden terecht bij Gertjan, van de Hofstede in Leusden. Een revalidatiekliniek voor paarden. Hier heb ik uiteindelijk toch voor een dure PRP behandeling gekozen. De weken vorderde en Namke ging wonderbaarlijk goed vooruit. Ik keek mee met echo’s en het zwarte gat werd zo waarlijk opgevuld en moest alleen nog sterker worden. Elke week mocht ze wat langer stappen en we waren na een lange tijd zelfs weer bezig met het opbouwen van de draf. Eindelijk was er licht aan het einde van de tunnel. We spraken af om zaterdag de stand van zaken te bespreken, want ze mocht bijna weer naar huis.”

Koliek

“Maar toen kwam donderdag 30 maart. Ik werd gebeld door de revalidatiekliniek, het ging niet goed met Namke. Ze had koliek en ontzettend veel pijn. Ze wil alleen maar liggen. We gaven toestemming om met haar naar Utrecht te gaan en haar te laten opereren. Op dat moment besefte ik me hoe ernstig het was, ik raakte in paniek en ben op mijn werk in tranen uitgebarsten. Ik pakte meteen mijn spullen en ging naar Utrecht. Mijn moeder kon op het laatste moment vrij krijgen van haar werk en ging meteen met mij mee. Ergens wist ik dat ik die middag een keuze moest maken en wilde niet alleen zijn. Toen we aankwamen mocht ik gelijk naar haar toe. Met veel moeite keek Namke op toen ze mijn stem hoorde. Ze stond in een ruimte, vast tussen twee palen, zodat ze niet ging liggen. Een grote buis door haar neus en een infuus in haar hals. Haar hoofd hing er verloren bij en haar lijf zag er niet goed uit. Ik schrok erg en moest mij inhouden om niet vol te schieten. Na overleg met de arts liep ik eindelijk naar haar toe. Ik wilde haar zo graag vasthouden. Ze was warm en bezweet, maar had koude oren. Ze liet haar hoofd hangen en duwde met haar hoofd tegen mijn hand, alsof ze haar hoofd bij mij neer wilde leggen. Later besefte ik dat dit een vorm van afscheid namen was.”

Operatie

“Ik liep als een kip zonder kop rond, ik wist niet wat ik moest doen. Ik moest wat papieren invullen van de kliniek voor de operatie, maar wilde zo snel mogelijk weer naar haar toe. Maar toen ik terugkwam was ze al weg, ik baalde als een stekker. Wat nou als dit de laatste keer zou zijn? Ik ging naar de OK en daar stond ze. Iets in mij wilde erheen, maar dat kon niet. Ze zakte langzaam weg in de narcose. Ondertussen was mijn moeder ook aangekomen. Een half uur later kwamen de artsen opnieuw de OK inrijden, met Namke op een brancard. Een naar gezicht, je geliefde paard op haar rug, met haar benen omhoog vastgebonden en een grote slang in haar keel. Even later werd ze netjes afgedekt en opengemaakt. Ik wist niet wat ze deden, maar ze haalde met moeite haar darmen eruit. Deze hadden een gezonde roze kleur, ik had gelijk weer hoop. Maar toen wees mijn moeder op een gedeelte wat donkerrood, bijna zwart was. Dit was afgestorven. Op dat moment wist ik dat het voorbij was. De arts kwam naar ons toe en vertelde dat hij slecht nieuws had. Ik zakte door de grond toen ze dat vertelde. Dit deel van de darm konden ze niet verwijderen. Het was het voorste gedeelte namelijk. De darm zelf was er ook slecht aan toe vertelde ze. Blijkbaar was het de dunne darm waar we naar keken, maar deze was al drie keer zo groot geworden. Alles zat klem van binnen. Ze had geen schijn van kans. Jaren geleden was ze al eens geopereerd aan een cyste en tumor aan haar eierstokken. Waarschijnlijk is er toen iets achtergebleven en gaan groeien. Dit heeft de darmen in de weg gezeten en misschien wel de koliek veroorzaakt. Maar wat het ook was, één ding is zeker. We hadden niet kunnen voorkomen.”

Afscheid

“Ik keek nog toe hoe in de operatiekamer werd verteld dat ze mocht worden ingeslapen en hoe Namke haar laatste adem uitblies. Het was erg naar om te zien, Namke kreeg namelijk verschillende stuiptrekkingen. Toen ze helemaal weg was en afgedekt was, mocht ik de operatiekamer in. Daar lag ze dan. Zo’n groot machtig paard, levenloos op haar zij. Ik heb flink gehuild. Het was onbegrijpelijk. Ik haar gekust en geknuffeld en wilde haar niet alleen laten.”

Crematie

“Die vrijdag werd ze opgehaald door het dierencrematorium in Roermond. Alles is heel netjes en respectvol verlopen. De mensen waren heel geïnteresseerd en meelevend. Dit gaf mij een heel fijn gevoel. Vrijdagochtend mochten we opnieuw afscheid van haar nemen. Ik heb rozen bij haar neergelegd en wat brokjes, daar was de dol op. Het was ongelofelijk hoe hard de klap opnieuw aankwam. Daar stonden we dan. Mijn ouders, vriend en ik, alle vier te huilen. Ons zorgenkindje. Ik heb gezien hoe ze in de oven werd gelegd, netjes met een doek onder haar hoofd en de bloemen erbij. Ondanks dat het gek klinkt, was dit een prachtig gezicht. Nu heb ik echt het gevoel dat ik haar tot het einde heb bijgestaan en haar een waardig afscheid heb kunnen geven.”

Coördinaten

“Achteraf voelt het bijna alsof het ons nooit gegund is. Namke had, sinds ze van mij was, veel gestunteld en meegemaakt. We waren er bijna, maar toen werd het ons weer afgenomen. Het is oneerlijk. Zo’n prachtig en puur paard, met een gouden hart. Waarom moet precies zij dat dit meemaken en pijn lijden? Het beeld van de operatie blijft zich voor mij afspelen. Maar ik probeer vooral aan de mooie momenten te denken. Mijn prachtige meisje is niet meer. Ik weet nog niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik huil en staar de heel dag zielloos voor mij uit. Het is erg zwaar en erg is geen enkel paard die haar kan vervangen. Ik rijd nog wel een ander paard, maar weet niet wanneer ik hier weer mee kan beginnen. Binnenkort wordt ze uitgestrooid over de Noordzee, samen met andere huisdieren. Ik krijg zelfs de tijd en de coördinaten door. Ik denk erover later iets met deze coördinaten te gaan doen, misschien wel iets moois als een tatoeage. Ook laat ik sieraden maken van haar staart en manen, en natuurlijk worden er foto’s groot afgedrukt voor in huis. Ik denk aan niets anders dan mijn mooie Namke.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/10264436_10201024638618494_6068714519550494525_n-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/10358573_10201046235238396_623974684837279877_n-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/12140866_10203654170315143_5725074286307853145_o-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/12196249_10203732359909834_4031602976215374816_n-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/12795283_10204286578084942_6665456518082672485_n-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/14344128_10205491811535025_5288736388997920497_n-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/17626446_10206819315161786_2038616759694916563_n-1.jpg|”]

[hr]