Afbeelding

Het afscheid van Lalyk

Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Kort nadat Lalyk in het leven van Kim Geleijn kwam, kwam ze erachter dat hij eigenlijk gestolen was. Gelukkig liep dit alles goed af, maar toen ze een rustig rondje door de bak reed merkte ze dat Lalyk niet goed liep. Ze liet hem onderzoeken door de dierenarts en kwam erachter dat Lalyk artrose en een ontsteking in zijn voorbeen had. Toen bleek dat de ontsteking chronisch was, nam Kim het moeilijke besluit om afscheid van hem te nemen.


[row]

[seven]

“Lalyk is op een beetje gekke manier in mijn leven gekomen. Toen ik Lalyk net had, wist ik eigenlijk niets over hem. We kwamen erachter dat hij heel goed kon springen en dit ook ontzettend leuk vond. Er werd een filmpje van mij gemaakt terwijl ik springles met hem had. Dit filmpje plaatste ik op YouTube. Vervolgens werd ik op Facebook toegevoegd door een meisje uit Italië. Ze had mijn filmpje gezien en vertelde me dat ze dit paard gereden had toen hij nog jong was. Ik bekeek haar profiel en zag een naam die mij bekend voorkwam. Later zag ik deze naam ook in het paspoort van Lalyk staan. Ik heb een half Engels, half Italiaans gesprek gevoerd met de man van wie ik de naam zag staan en hij heeft mij het hele verhaal uitgelegd. Hij had Lalyk in training gezet op een dressuurstal in Padua, maar toen hij een aantal maanden later zijn paard op kwam halen was hij weg. Lalyk was verkocht aan een dressuurstal in Nederland en zo was hij uiteindelijk bij mij terecht gekomen.”
[/seven]
[five]
[panel]

Lalyk
2006 tot 2017


Eigenaar: Kim Geleijn (1988)
Ras: UNIRE (Italiaans rijpaard)
Kleur: Vos


Lalyk was een eenling, maar stond altijd voor je klaar.


[/panel]
[/five]
[/row]

Springen


“In het begin sprongen Lalyk en ik het liefst. Hij kon dit heel goed en we vonden het geweldig samen. Thuis en met de les sprongen we hindernissen van 1.25 meter en ik heb veel oefenparcoursen met hem gedaan. Hij ging als een raket door de baan. Uiteindelijk ben ik ook een keer B gestart, maar dat vond ik zelf erg spannend. Ik had te weinig controle en ik ben thuis meer dressuur gaan trainen om de basis te verbeteren.”

Val


“Helaas ben ik door domme pech van hem afgevallen waarbij ik mijn beide benen brak. Ik kwam in het ziekenhuis terecht en moest geopereerd worden. Ik had een tibia plateau fractuur en niet zomaar een. Er miste zelfs een stuk bot en met kunstbot, twee platen en een hoop schroeven is het weer vastgezet. Ik moest revalideren en heb opnieuw moeten leren lopen. Springen met Lalyk mocht niet meer. Dat vond ik heel moeilijk, vooral omdat ik wist hoe geweldig hij dit vond. Ik heb zelf vier maanden niet kunnen rijden en een goede vriendin van mij heeft hem in die tijd voor mij gereden. Een andere vriendin van mij wilde af en toe wel met hem springen, dat vond ik erg fijn. Zo kon hij alsnog doen wat hij leuk vond. Ik werd samen met Lalyk dressuurmatig wel steeds beter en uiteindelijk zijn we nog L2 met twee winstpunten geworden.”

Onregelmatig


“Tijdens het rijden merkte ik opeens iets. Lalyk was niet voorwaarts en hij voelde niet helemaal regelmatig. Ik dacht eerst dat hij misschien stijf was en dat ik het er wel ‘uit kon rijden’. Toen ik wilde aanspringen in de linkergalop, kwam hij opeens omhoog. Dat deed hij eigenlijk nooit en zeker niet zo hoog als dat hij die keer deed. Ik ben gelijk afgestapt, ik voelde dat dit niet goed was. Ik belde de dierenarts en besloot om zijn voorbenen op de foto te laten zetten. Ik kon namelijk merken dat het hier vandaan kwam. Op de foto was artrose te zien, maar zijn voorbenen waren op de foto hetzelfde. Er was geen reden waarom hij op zijn rechterbeen slechter liep dan op zijn linkerbeen.”

Chronisch


“De dierenarts vermoedde dat er een ontsteking zat en bij het inspuiten van het medicijn spoot de ontstekingsvloeistof er gelijk uit. Na twee weken was Lalyk nog niets verbeterd en is hij nog een keer ingespoten, maar ook dit hielp niet. Op dat moment begon ik te beseffen dat dit zo ernstig was, dat ik hem hier wel eens aan kon verliezen. De dierenarts kwam nog met een behandelplan waarbij al gelijk verteld werd dat de kans van slagen klein was. Maar zolang de kans er was, moesten we het proberen. Binnen twee weken moest hij 70% verbeteren, maar er gebeurde heel weinig. De dierenarts onderzocht hem opnieuw en de ontsteking bleek chronisch te zijn. Zijn gewricht was inmiddels behoorlijk aangetast. Lalyk ging steeds slechter lopen, had pijn en was duidelijk boos en gefrustreerd. Hij stond ondertussen al weken op stal en maakte alles kapot, hij kon geen paard meer zijn. Ik besloot dat het beter was om afscheid van hem te nemen.”
‘Ik voelde me schuldig dat hij geen paard meer kon zijn’

Schuldig


“Ik zag hoe ongelukkig Lalyk was en besloot om er daarom niet lang meer mee te wachten. Ik voelde me schuldig dat hij geen paard meer kon zijn. Hij kon niet rennen, niet lekker in de weide staan en niet spelen met zijn vrienden. De dag van het afscheid heb ik mij de hele dag verschrikkelijk gevoeld. Ik was zenuwachtig, misselijk en kon me nergens op concentreren. ‘s Avonds was het dan zover. Om 21.00 uur was de dierenarts er. We hadden via de telefoon als besproken hoe alles zou verlopen. Alles verliep heel snel, met vijf minuten viel hij al om. Daarna ben ik bij hem blijven zitten tot hij weg was, maar ook dit ging heel snel. Hij heeft nog een paar keer diep adem gehaald en terwijl ik hem vasthield kreeg hij een traan. Alsof hij zelf ook afscheid nam. Dat moment vond ik heel bijzonder.”

Gemis


“Lalyk was altijd een eenling, hij vertrouwde mensen slecht en was erg gehecht aan de mensen die hij goed kende. Een enkele keer hinnikte hij, maar dat was met hoge uitzondering. Wat ik zo fijn vond aan Lalyk, is dat hij altijd zo kalm was. Een buitenrit was heel erg eng, maar ik kon hem naar elke wedstrijd meenemen en hij was altijd lief. Ik kon van hem op aan. Zeker toen ik na mijn ongeluk weer op zijn rug ging. Hij heeft zo goed voor mij gezorgd. Hij kon ook zulke gekke bokkensprongen maken. Zowel los als met longeren, maar hij deed dit absoluut niet als ik op zijn rug zat. Het was zo’n lief paard, ik ben blij hem gekend te hebben en toch drie jaar van hem genoten te hebben. Het was gewoon een schat!”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/05/10926225_1033964906620069_4222994693355561106_n.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/05/13533251_1371199059563317_1932200751888004089_n.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/05/IMG_0119.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/05/IMG_0864.jpg|”]

[hr]

Elke vrijdag vind je een nieuw verhaal online. Wil jij jouw verhaal vertellen? Geef je op!


[button href=”https://www.bitmagazine.nl/algemeen/heb-jij-je-paard-verloren-doe-je-verhaal-in-de-online-rubriek/49407/”]Geef je op[/button]
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding