Het afscheid van Joanna

9 juni 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Chantal Verhoeven was dertien jaar samen met haar New Forest merrie Joanna. Joanna mocht de prachtige leeftijd van 32 bereiken, maar toen ging het helaas mis. De staleigenaar trof haar ziek aan en belde Chantal. Na een bezoek aan de kliniek bleek Joanna een tumor op haar milt te hebben. De tumor was echter geknapt en Joanna’s buik liep vol met bloed. Chantals enige optie was om afscheid van haar te nemen.

“Als twaalfjarig meisje kwam ik terecht op de Sophiapolder in Hendrik Ido Ambacht, helaas bestaat dit nu niet meer en is er een natuurgebied van gemaakt. Mijn vader werkte naast de Sophiapolder en vond het leuk om mij en een vriendinnetje een keer mee te nemen. Daar eenmaal aangekomen zijn we nooit meer weggegaan. Ik heb hier meerdere pony’s verzorgd, Joanna stond hier gestald door haar eigenaar. Haar eigenaar had nog een driejarige merrie, Beauty, deze was ze op dat moment aan het inrijden en Joanna had ze er maar gewoon bij.”

[panel]Joanna
1984 tot 2016
Eigenaar: Chantal Verhoeven (1992)
Ras: New Forest
Kleur: Schimmel
Joanna was sterk en eigenwijs, maar je kon blind op haar vertrouwen.
[/panel]

Zeuren

“Ik hielp haar wel eens met het verzorgen van Beauty en Joanna en op een dag vroeg ze me of ik Joanna niet vast wilde verzorgen. Ik zei meteen ja en heb een aantal maanden Joanna drie dagen per week verzorgd. Haar eigenaresse kwam later naar me toe en vertelde dat ze niet zulk leuk nieuws had. Haar ouders gingen scheiden en twee paarden onderhouden was hierdoor niet meer mogelijk. Ze had daarom de keuze moeten maken om Joanna weg te doen. Als ik haar niet kon overnemen, moest ze verkocht worden. Ik twijfelde natuurlijk geen moment, ik moest en zou haar hebben. Ik heb mijn ouders helemaal gek gemaakt met mijn gezeur. Ze wilde helemaal geen eigen pony en als ik dan toch een eigen pony zou krijgen, kon ik beter een jongere pony nemen. Joanna was tenslotte al bijna twintig.”

Band

“Ik bleef echter bij mijn standpunt en wilde geen andere pony. Na lang zeuren mocht ik dan eindelijk gaan vertellen dat mijn ouders haar wilde overnemen. Wat was ik blij, eindelijk mijn eigen pony! Joanna was anders dan andere pony’s, ze was wat teruggetrokken en liever alleen. Op stal vond ze alles prima, maar zodra ze buiten in het land liep of in de bak trok ze zich altijd terug op haar eigen stukje. In de winter ging dan ook alles goed, maar toen brak het weideseizoen aan. De paarden konden op het land en natuurlijk vonden ze dat geweldig. Joanna heeft me heel wat uren door de weide laten rennen. Soms kon ik haar uiteindelijk toch lokken met wat voer en soms ging ik zonder resultaat weer naar huis. Na vaak gefrustreerd op stal te zitten omdat iedereen met zijn paard kon tutten en rijden en ik alleen maar mijn pony probeerde te vangen, besloot ik het anders aan te pakken. Ik ben een middag in de weide gaan zitten en heb net zolang gewacht totdat Joanna uit zichzelf naar me toe kwam. Het heeft uren geduurd en uiteindelijk kon ik haar alleen maar even aaien voordat ze weer weg was. Ik heb dit een paar weken gedaan en iedere dag kwam ze steeds dichterbij. Uiteindelijk kwam ze zelf naar me toe gelopen en kon ik haar zonder moeite haar halster omdoen en meenemen. Op dat moment wist ik dat we iets overwonnen hadden en vanaf dat moment konden we samen lezen en schrijven. Ik hoefde maar naar haar te kijken en we voelde elkaar direct aan.”

Ziek

“Op een dag werd ik gebeld door de staleigenaar, het ging niet goed met Joanna. Hij had de dierenarts al gebeld en deze had Joanna al onderzocht. Ik kon aan zijn stem horen dat het foute boel was. Ik ben meteen naar stal gegaan. Toen ik haar aantrof stond ze als een zielig hoopje achterin haar stal tegen de wand. Ik ben bij de staleigenaar naar binnen gegaan en deze vertelde me dat hij via de telefoon niet alles eerlijk had kunnen vertellen en vroeg of ik even wilde gaan zitten. Zijn dierenarts dacht in eerste instantie aan een verstopping en had haar gespoeld. Tijdens het spoelen was er een bloedvat geraakt in haar neus en had ze een bloedneus opgelopen. Hier hoefde ik me echter geen zorgen om te maken zei hij, dit was normaal. Toen de dierenarts haar verder onderzocht had hij tumor ontdekt. Hier was volgens hem niets aan te doen en het was een aflopende zaak. Toen ik dit hoorde zakte de wereld onder mijn voeten vandaan. Ik liep naar buiten en zag mijn verzorgster bij Joanna staan, ze probeerde de bloeding te stelpen met een theedoek. Ik vertelde haar wat de dierenarts had gezegd en ook zij barste in tranen uit. We wilden het allebei niet geloven.”

Second opinion

“Ik heb mijn eigen dierenarts gebeld voor een second opinion. Deze kwam met spoed naar stal en heeft haar ook onderzocht. Hij zei inderdaad een verdikking te voelen in haar buik, maar hij kon niet precies vertellen hoe dat zat. Wel haalde hij pikzwarte mest uit haar en kon ik aan zijn gezicht zien dat hij zich zorgen maakte. Joanna had een hele lage hartslag en kon inmiddels nog maar moeilijk staan, dit baarde hem nog de meeste zorgen. Ook wij zagen dat ze steeds sneller achteruit ging, reageerde nauwelijks nog op ons. De dierenarts vroeg me hoe ver ik wilde gaan. Vond ik het genoeg of wilde ik tot het einde doorgaan. Daar hoefde ik geen seconde over te denken, ik wilde doorgaan tot het einde en haar helpen waar ik kon. Als ik dit wilde moest ik van hem direct met Joanna naar de kliniek in Utrecht.”

Echo

“Voetje voor voetje hebben we haar de trailer in moeten schuiven. De hele weg heeft ze het volgehouden om te blijven staan. Eenmaal in Utrecht ben ik meteen naar binnen gerend en hoorde mijn verzorgster en vriendin vanuit de auto roepen dat het niet goed ging. Joanna’s kracht was op en ze was gaan liggen in de trailer. Vier artsen hebben haar de trailer uitgeschoven en begonnen haar meteen te behandelen. Ik denk dat er wel tien man bezig was om te helpen. Ze kwamen van alle kanten aanrennen met infusen, bloedtransfusies, injecties en noem het maar op. Ze hebben zoveel gedaan, dat ik het niet eens meer allemaal weet. Het ging zo snel, je staat gewoon machteloos langs de kant te kijken hoe ze jouw grote liefde in leven proberen te houden. Joanna probeerde de hele tijd op te staan en de artsen moesten moeite doen om haar te laten liggen. Een arts vertelde me dat ze een onwijs sterk hart had en dat ze duidelijk nog aan het vechten was. Ze zouden een echo apparaat halen en een buikecho maken, zodra ze de uitslag hadden konden ze me meer vertellen.”

Uitslag

“Na het maken van de echo liepen de artsen even weg om te overleggen. Dit leek oneindig te duren. Na vijf minuten kwamen ze terug en vertelde dat Joanna een tumor op haar milt had, maar deze was al geknapt. Haar buik was volgelopen met bloed en ze konden niets meer voor haar doen. Inslapen was de enige optie. Ik hoopte dat ik het verkeerd verstaan had, maar de artsen vertelde het nog een keer. Mijn eerste reactie was om heel hard te huilen en ik raakte in paniek. Maar vervolgens werd ik heel sterk, ik wist dat het niet anders kon en wilde haar niet meer laten lijden. Ze was al jaren mijn steun en toeverlaat en heeft mij overal doorheen gesleept. Nu moest ik sterk zijn voor haar.”

Afscheid

“De artsen vroegen of ik er klaar voor was. Ik weet nog precies wat ik dacht, hoe kun je hier nou klaar voor zijn, vraag ze dit echt? Samen met mijn verzorgster ben ik bij haar hoofd gaan zitten. Ik heb haar gestreeld en verteld dat we van haar hielden, het was goed zo, ze mocht gaan. Ze draaide haar oor en het leek net alsof ze blij was met deze bevestiging. Nadat ze was ingeslapen lieten de artsen ons alleen met haar. We hebben nog zeker drie kwartier bij haar gezeten en hebben allebei een pluk manen en staart afgeknipt. We hebben haar afgedekt, een laatste kus gegeven en haar achtergelaten. Dat moment is niet te beschrijven. Je wilt haar niet achterlaten, je wilt haar meenemen. Het moment dat je in de auto stapt met alleen een pluk manen voel je je zo machteloos.”

Gemis

“Ik mis haar zware hinnik, haar vrolijke aanwezigheid, haar karakter en vooral de liefde die al die jaren van haar heb gekregen. Ze is en blijft mijn grootste liefde en dat is bijzonder. Ik welke situatie ik mij ook bevond, ze kreeg mij altijd aan het lachen. Het is nu zes maanden geleden het krijgt langzaam allemaal een plekje, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/IMG_1120.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/IMG_2807.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/IMG_4091.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/IMG_4183.jpg|”]

[hr]