Blog: Kijken met gevoel
NieuwsOké even eerlijk zijn... ik houd van een esthetisch beeld. Een mooi plaatje simpel gezegd. Ons leven hier is zo ingericht dat we voorzien zijn in de eerste levensbehoeftes: water, voedsel, schuilplaats en warmte. Kortom alles wat we nodig hebben zodat ons lichaam blijft functioneren in enige mate van comfort en gezondheid. Omdat we daarin voorzien zijn, hebben we alle ruimte om ons druk te maken over alle extra versieringen die het leven interessanter maken. Kunst, esthetiek, spirituele en emotionele uitdagingen, het mooi(er) maken van jezelf en je omgeving. En vreemd genoeg is dit voor ons mensen eigenlijk ook een levensbehoefte. Niet de eerste, maar zeker een goede tweede.
Vanaf het vroegste vroeger werd er al versierd: muurschilderingen in grotten, tatoeages op de huid, sieraden om te dragen, kleding in felle, rijke kleuren. En niet alleen het versieren van onszelf en onze omgeving, maar ook het versieren van gebeurtenissen. Het vertellen van verhalen is minstens zo oud als die grotschilderingen. Ze ondersteunen elkaar. We onthouden dingen beter als we er een beeld bij hebben of kunnen vormen. Hoe makkelijker en sneller we een beeld herkennen, des te comfortabeler we ons erbij voelen. Zie daar het tijdperk van icoontjes, logo’s, sharing, beeld en verhaal in Snapchats, Insta stories, vlogs of gewoon een Facebookpost. Wat zouden onze voorouders in hun grotten jaloers zijn!
Hoe weten we nu wat mooi is? Dat bepaalt vooral de trend. Een trend schept het referentiekader waar we soms eerst aan moeten wennen, maar als ons netvlies eraan gewend is, willen we niet anders meer. Wat maakt een paard nu mooi? Daar heeft iedereen een ander beeld bij, een andere esthetiek ( ja, ik vind dat een mooi woord) en ook die is onderhevig aan trends. Een mooi voorbeen, mooie gangen, mooi tuig, mooie kleur, mooi setje, mooie manen, mooi koppie, mooie uitstraling, mooie hals, mooi behang.
Tja, dat laatste vond ik altijd zo mooi aan mijn paardje... zijn volle sokken. Ik heb hem er niet op uitgezocht, de vaste bloglezers weten dat ik een heel ander wensenlijstje had. Mijn paardje heeft niet een heel bijzondere kleur of een onwijs sprekend hoofd. Zijn gangen zijn ook niet spetterend en door zijn pony formaat ook niet eens vreselijk comfortabel. Maar zijn sokken! Die waren mooi. Prachtig, wapperend als vaandels in de wind als hij galoppeert of steigert. Wanneer je dan op een dag zijn sokken moet afscheren is het wel even slikken. Niet alleen omdat je iets moois weghaalt, maar ook omdat het silhouet dat je zo gewend bent, drastisch is veranderd! Dat is best pittig voor iemand die zo visueel is ingesteld als ik. Nu weet ik ook dat je esthetiek zich kan aanpassen aan een trend. En dit is voorlopig onze nieuwe trend. Ik ga er gewoon aan wennen.
Zijn sokken groeien wel terug, veel belangrijker is zijn gezondheid en dat hij zich comfortabel voelt. Maar misschien het aller-, aller,- allerbelangrijkste is de openbaring die ik had toen ik de volgende dag mijn sokloze pony begroette. Er was namelijk niets veranderd. Hij is nog steeds hetzelfde paard, hij straalt hetzelfde uit. De verpakking is vernieuwd, maar van binnen zit precies hetzelfde. En op dat moment realiseerde ik me nog een groot verschil tussen mensen en paarden. Onze basis behoeften zijn hetzelfde, water, voedsel, onderdak. Maar bij paarden komt op de tweede plaats gevoel. Veilig voelen, je geliefd voelen, je lekker in je vel voelen. Dat is hun esthetiek.
Wat ik altijd enorm waardeer aan paarden, is dat ze je essentie zien. Ook al zit je haar stom, draag je en jas uit het jaar nul, heb je geen make-up op en zit er een gat in je laars; zij zien dat niet. Ze zien hoe jij je voelt. En als wij mensen een leuke outfit nodig hebben om ons goed te voelen, dan vinden ze dat prima. Dus ik kijk naar mijn paard met mijn gevoel en zie hetzelfde wat ik altijd in hem zag. En als ik het nodig heb om even zijn lelijke benen te versieren met kekke beenwarmers, dan is dat oké. Ik ben ook maar een mens.
