Blog: Enge dingen clickeren

3 augustus 2017, 00:00 Nieuws
Laatst was ze model in een fotoshoot, omdat ik de stapjes van het clickeren in beeld wilde brengen. Met een witte plastic zak aan een stok speelde ze de hoofdrol in het beeldverhaal. Toen we serieus aan de slag gingen met de fotograaf liep ze zelfverzekerd op de plastic zak af. Wat was ik trots. Dat hebben we maar mooi voor elkaar gekregen met al dat oefenen.

Jaren geleden ben ik met Soeda gaan clickeren, omdat ze bang was. Bang van een rolcontainer naast het pad, bang als groot hoefblad de zilvergrijze onderkant van zijn bladeren liet zien en bang van de nijlganzen naast de rijbaan. Maar het allerergste was toch die witte pauw die in de buurt woonde. In het voorjaar ging hij op sjouw in de hoop een vrouwtje te vinden en zo belandde hij wel eens in de wei bij Soeda. Alle paarden op hol, want wat was dat nou weer voor een eng wit ding? Maar na verloop van tijd was wel duidelijk dat de pauw niet zoveel kwaads in de zin had en gingen de paarden weer grazen. Behalve Soeda. Zij was niet snel overtuigd en bleef twijfelen. Draafde ze in haar eentje door de wei met grote neusgaten en ogen, hoge hoofd-halshouding, snuivend, snurkend en staart omhoog.

Ook met wandelen, longeren en rijden merkte ik dat haar stressniveau lang hoog kon blijven. Je zou verwachten dat een paard weer rustig wordt als hij enkele honderden meters van het enge voorwerp verwijderd is en het gevaar geweken blijkt. Soeda niet. Zij kon erin blijven hangen.

Ze had meer vertrouwen nodig, vertrouwen dat niet alle verdachte obstakels je meteen verwonden of opeten. Dat is de reden waarom ik met haar ‘enge’ dingen ben gaan clickeren. Dus regelmatig stonden we tussen de ballonnen of banners naast de oprit van het landgoed tegenover onze stal. Stapje voor stapje ging ze steeds beter snappen dat enge dingen iets leuks kunnen opleveren. Nu kijkt en ruikt ze eerst als iets vreemds haar pad kruist en komt ze meestal tot de conclusie dat ze er gewoon rustig langs kan lopen. Zonder dat ik de clicker hoef te gebruiken.

Door de beloning, die grote verrassing dat je paard iets lekkers krijgt, komt er een beetje dopamine vrij. Ook wel het gelukshormoon genoemd. Dat brokje of stuk wortel zorgt voor een gelukzalig moment. Eerlijk gezegd: ik word ook gelukkig van een chocolaatje. En als je dat geluksmoment een keer hebt ervaren, wil je dat nog een keer.

Ik moest wel even zoeken naar de juiste beloning voor Soeda. Het voer dat je geeft moet zo lekker zijn dat je paard er iets voor wil doen, maar niet zo lekker dat hij je vingers erbij opeet. Ik ben daarom gestopt met wortels. Als ik een stukje wortel gaf, liep Soeda dansend naast me, zachtjes hinnikend met haar hoofd naar me toegedraaid. Zo’n blik in haar ogen: ‘kom maar door met de volgende wortel’. Door haar enthousiasme over de wortels was ze niet meer zo geconcentreerd op de oefening. Nu krijgt ze suikervrije kruidensnoepjes. Ook daar doet ze erg haar best voor.

[caption id=”attachment_81981” align=”alignright” width=”300”] Foto: Remco van der Kruis[/caption]

Clickeren in een notendop:

• De clicker, waarmee je een bruggetje bouwt naar iets lekkers, geeft een gelukzalig moment.


• Je paard krijgt een fijn gevoel bij jou en bij wat hij doet.


• Je kunt je paard (ook) in vrijheid en op afstand trainen.


• Je kunt van alles aanleren: behalve dat enge dingen niet eng zijn, kun je ook bijvoorbeeld trailerladen, halster omdoen en voetje leren geven met behulp van de clicker.


• Je leert heel goed timen. Het is niet eenvoudig om het juiste gedrag te belonen. Voor je het weet click je voor een gekke bek.


• Wees voorzichtig als je denkt dat je paard pijn heeft. Je kunt de uiting van pijn wegclickeren: dan toont je paard geen pijn, maar kan de pijn er nog wel zijn.

Ellen de Boer is sinds 2011 gediplomeerd gedragstherapeut voor paarden. Zij heeft haar opleiding bij Tinley Academie gevolgd. Vorig jaar heeft zij zich als gedragstherapeut aangesloten bij Tinley Gedragstherapie voor Dieren, waarin zij samenwerkt met enkele paardencollega’s. Al jaren werkt zij als journalist bij Haarlems Dagblad en heeft als freelancer geschreven voor Het Sportpaard. Haar grote inspiratiebron is haar Haflingermerrie Soeda.