Paardenmaatjes: Dominique & Monique Bekker

6 september 2017, 00:00 Nieuws “Toen ik negen jaar oud was, wilde ik heel graag leren paardrijden. Van mijn moeder mocht ik toen naar de manege. Toen we daar aankwamen, kwam ik er al snel achter dat mijn moeder erg bang was voor paarden. De instructrice vroeg aan mijn moeder of ze mij wilde helpen met opstappen. Dat was daar namelijk heel normaal bij de kleinere ruiters zoals ik. Mijn moeder vond dat niet zo’n goed idee, en antwoordde: ‘Denk maar niet dat ik de bak in ga met al die pony’s!’
Na deze periode op de manege kreeg ik een verzorgpaard en mijn moeder was er altijd voor me, ondanks haar angst. Ze kwam kijken bij de lessen, of ging mee op de fiets wanneer ik een bosrit ging maken. Nadat ik had laten zien dat ik een paard goed kon verzorgen, kreeg ik mijn eigen pony Hiske. Dit was een C-pony en was kleiner dan mijn moeder gewend was. Dat leek voor haar ineens de grote drempel van angst weg te halen. Ze kwam regelmatig poetsen, eerst natuurlijk alleen de hals en de rug, maar later ook de rest van het paardenlichaam. Ze bleef die tijd alle lessen bijwonen en is altijd meegaan met buitenritten en met wedstrijden. Hiske was wel een pony met een pittig karakter, waardoor de angst bij mijn moeder nooit is weggegaan.
In deze tijd creëerde mijn moeder een droom, namelijk samen op buitenrit met haar dochter. Maar daarvoor moest ze wel eerst over haar angst heen om ooit op een paard te gaan zitten. Dit werd verholpen toen een stalgenootje haar 26-jarige trouwe viervoeter Ernie aanbood. Mama begon hem te poetsen, te vertroetelen en ging ermee wandelen. Je zag na een tijdje haar angst wegebben en ze kreeg zelfs kriebels om er ooit op te stappen. En dit deed ze dan ook. Wat was ik trots op haar! Wat eerst veel angst was, veranderde na drie lessen al in een lach!

Toen het op een dag mooi weer was, heb ik haar droom uit laten komen. We hebben de paarden opgezadeld en zijn buiten gaan rijden! Wat was ik trots en wat heeft mijn moeder genoten! Een dag die we nooit meer zullen vergeten!
Ik ben blij dat ik haar dit heb kunnen geven, ook omdat ik weet dat het nu niet meer mogelijk is. Mijn moeder is namelijk ziek geworden. Dit was - en is - een zware tijd, maar het is mooi dat ik haar met mijn paard heb kunnen helpen. In die moeilijke tijd zijn we alles gewoon blijven doen, de lessen, de buitenritten, de wedstrijden en de dagelijkse verzorging. De paarden zijn een perfecte manier voor mijn moeder om alles rondom de ziekte even te vergeten. Mijn huidige paardje Vesta is dan ook extra lief voor mijn moeder en vrolijkt haar altijd op. Zelfs zoveel, dat mijn moeder nu een paardendagje heeft en op een vaste dag in de week mijn paard verzorgd. Ik ben trots op haar dat ze dit zo heeft aangepakt, van angst tot nu samen alles met een paard ondernemen.”

Heb jij ook een paardenmaatje die het verdient om in het zonnetje gezet te worden? Schrijf dan snel een mail naar Redactie@bitmagazine.nl en wie weet komt jou verhaal wel op bitmagazine.nl.

Bron: Bitmagazine.nl