Blog: Hoefbevangen in september
NieuwsMijn liefde voor september heeft de laatste jaren plaatsgemaakt voor een rotgevoel. Nog steeds vind ik september mooi. Lange schaduwen, laagstaande zon, grondmist boven de weilanden, blaadjes die kleuren naar geel, oranje en bruin, spinnen in met dauw bedekte webben. Maar er is in de afgelopen jaren ook veel mis gegaan in september.
Mijn grootste verdriet was twee jaar geleden. Nog wel op 11 september, een datum om nooit te vergeten. Al was het maar vanwege de aanslagen op de Twin Towers in New York in 2001. Ik kwam terug van een weekje vakantie en trof mijn Soeda hoefbevangen aan. Dat was het begin van maandenlang pijn hebben, ziek zijn, medicijnen slikken en diëten. Toen de pijn na een aantal weken redelijk onder controle was, heb ik haar laten testen op PPID (vroeger ziekte van Cushing geheten). De test was positief.
Geloof me: in al die maanden heb ik regelmatig getwijfeld of ik haar moest laten gaan. Aan mijn dierenarts stelde ik de vraag: kan dit goed komen? Ze zei niet volmondig ‘ja’, maar knikte met haar hoofd. Dat was voorlopig voor mij voldoende om door te zetten. Een vriendin beloofde mij te zullen aangeven als ik het niet meer goed zou zien en Soeda te veel zou gaan lijden.
[caption id=”attachment_84859” align=”alignright” width=”300”] Fotografie: Remco van der Kruis[/caption]
Begin deze maand werd ik in gedachte teruggeworpen naar september 2015. Soeda’s hoeven waren te kort bekapt. Ze liep heel stram en wilde het liefst niet over de stenen. Haar hoefjes waren warm. Dus geen randje gras voor de barones, zoals ze liefkozend wordt genoemd, en wel blijven bewegen. Dankzij haar hoefschoenen met comfortabele zolen konden we blijven wandelen. Want ik zag mezelf alweer vier, vijf keer per dag naar stal gaan om medicijnen te geven, hoeven te koelen, hooi te weken, hooi op de paddock te hangen, te piekeren over waar ik goed aan deed en haar gedrag te monitoren.Als eigenaar kun je natuurlijk wat dingen voelen (warme hoeven) en meten (hartslag). Maar door ook goed naar het gedrag te kijken, kun je veel over je paard te weten komen. Alles wat je aan de buitenkant kunt zien, is belangrijk: van de typische hoefbevangen houding tot de halfdichte ogen, strakke mond en snelle ademhaling vanwege de pijn.
Al sinds ik Soeda in 2000 kocht – ze is nu 23 jaar – houd ik een dagboek bij.
Precies twee weken nadat ze in 2015 hoefbevangen werd, schreef ik: “Toen ik om 17.00 uur op stal kwam, stond Soeda apathisch voor zich uit te staren. Met haar hoofd richting wei. Ze reageerde totaal niet op me.’’
Een dag later: “Toen ik een plakje hooi pakte, ging ze hinniken. Maar toen ze het rook, wilde ze niet eten. Een tijdje bij haar blijven zitten om te observeren. Ondertussen heeft ze geplast. Tussen 7.00 en 13.30 uur niet gemest. Gelukkig wel gemest toen ik er was.’’
Diezelfde middag kwam de dierenarts en zij constateerde geen gas en wel darmgeluiden. Dat was gelukkig positief, maar dat Soeda niet lekker was en last van haar buik had, zagen we duidelijk. Ze trok haar buik op, ademde snel, wilde amper eten en mestte maar matig. De dierenarts raadde me aan om flink veel vlozaad te geven om het mesten weer op gang te krijgen.
Weer een dag later schreef ik: “Vanochtend ook weer vlozaad gegeven. Er lagen drie drollen en Soeda was levendig toen ik kwam. Gelukkig was dat ’s middags en ’s avonds ook zo. Ze stond naar mij (nou, eigenlijk naar het hooi) te hinniken en wilde graag eten.’’
Inmiddels zijn we twee jaar verder en doet Soeda het heel erg goed op haar medicijnen. De Prascend die ze krijgt om de PPID onder controle te houden, is haar reddingsboei gebleken. Ze kan zelfs beperkt gras eten. Maar elk najaar, als het gras een groeispurt maakt en de hormonen Soeda helpen zich klaar te maken voor de winter, ben ik extra alert. Mag ik zeggen dat ik blij ben dat september voorbij is?
Wil je meer weten over het gedrag van het oudere paard met PPID? Juni vorig jaar heb ik daarover een artikel geschreven in Bit. Je kunt het nalezen in het volgende artikel.
