150410109_ABFweb
150410109_ABFweb

Blog: Verliefd op mijn coach

Nieuws

Er is iets gebeurd waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou doen. Ik ben namelijk gevraagd of ik een keer een coachsessie met paarden wilde volgen. Ik? Een nuchter paardenmens dat al bijna een kwart eeuw paarden van alle leeftijden traint? Me laten coachen met paarden? Wat moeten die paarden mij nou nog vertellen?


En nu ben ik verliefd. Op een Fries. Nee, geen man, nou ja, een mannelijk paard. Hij heet Eabele (dat spreek je uit als Ebel) en hij is enorm groot en stoer en waar ik helemaal voor gesmolten ben, is zijn voorpluk van bijna een halve meter. Wauw! Wat ben ik blij dat ik hem ontmoet heb, en dan te bedenken dat ik eerst niet durfde.

Sceptisch


Je begrijpt, ik was behoorlijk terughoudend. En sceptisch vooral. Toch heb ik het gedaan, na een aarzeling van enkele weken, of zeg maar gerust een paar maanden. En toen zag ik Eabele. Ik keek naar hem, hij keek naar mij en er gebeurde iets. Alleen wist ik dat toen nog niet. Eabele is een van de drie coachpaarden - ofwel de collega’s - van Karin van Koppen van Paard en Reflectie. De andere twee zijn Fries Murk en Boy, een kruising Fries x Shire. Twee zwarte paarden en een schimmel. Ik ben dol op schimmels, maar toen ik mocht kiezen met welk paard ik de coaching wilde doen, koos ik voor Eabele.

Spelregels


‘Waarom hij?’, vroeg Karin me. ‘Hij is groot, net als mijn eigen paard. En ik denk dat dat best een uitdaging is’, antwoordde ik. Karin glimlachte. Ik mocht met Eabele aan de slag. Maar niet voordat ik uitleg kreeg over wat de spelregels waren: je krijgt geen zweep, wel een halster en touw, maar het is niet de bedoeling dat je het paard slaat. Okidoki, in mijn oren geknoopt.

Opdringerig


Ik mocht rondjes door de bak gaan lopen met Eabele aan het touw, maar de grote Fries deed net alsof hij een man was die zijn arm om me heen sloeg en me niet meer los wilde laten. Ik voelde me best een beetje geïntimideerd door deze opdringerigheid. ‘Daar gaan we even aan werken’, dacht ik. Dus ik duwde zijn hoofd steeds opzij, zodat het recht voor zijn romp stond en probeerde hem op schouderhoogte naast mij te laten lopen. Dat was hij de eerste tien rondjes nog niet van plan en een keer dacht hij spontaan de andere kant op te kunnen draaien om de benen te nemen. ‘Aha, je hebt een trukendoos voor als het te lastig wordt.’ Ik hield Eabele blijkbaar op het juiste moment tegen, want hij probeerde het geintje niet nog een keer. Nadat ik hem een pasje achteruit en zijwaarts had gevraagd, leek hij zich met mij te verzoenen.

Coachopdracht


We hadden een compromis gesloten: hij mocht gezellig bij mij zijn, als ik naast hem mocht lopen. Ik was klaar voor de coachopdracht. Een coachvraag had ik niet, dus Karin bedacht zelf een opdracht voor me. Waarom die opdracht, daar moest ik zelf achter zien te komen. Want bij coachen met paarden gaat het erom dat je zelf inzicht krijgt in waarom je de dingen doet die je doet. Het is zelfreflectie. Zo word je je meer bewust van je eigen ik en je eigen handelen. Als je dat weet, kun je je handelen ook veranderen, is de gedachte.

Aan de grond nagelen


Ik kreeg als opdracht Eabele los te laten en ervoor te zorgen dat hij aan de grond genageld bleef staan, terwijl ik rondjes om hem heen zou lopen. Hoe ik het zou doen, maakte niet uit. ‘Er is geen goed of fout’, zei Karin. Wel moest ik van tevoren aangeven hoe ik het zou aanpakken. ‘Ik ga eerst een rondje rechtsom en dan een rondje linksom om te kijken of het lukt. Aangezien Eabele zijn hoofd steeds links naar me boog, ging ik ervan uit dat rechtsom beginnen de beste optie was. Dat klopte. Linksom draaide hij vrijwel direct met me mee, maar na een correctie lukte dat ook. Dus ik maakte het wat moeilijker voor mezelf en deed meerdere rondjes om de grote Fries heen en van lieverlee maakte ik ze groter. Eabele volgde me met zijn oren en hoofd. Reuze interessant vond hij het. ‘Missie geslaagd’, zei ik na een paar rondjes.

Fout


‘Hoe vond je het gaan?’, vroeg Karin. ‘Nou, het is gelukt. Ja, even ging het fout, maar toen heb ik meteen mijn houding aangepast, zodat hij toch bleef staan.’ ‘Fout?’, vroeg Karin. ‘Wat vind jij fout?’ ‘Het ging even mis ja. Ik noem het fout, omdat dat te maken heeft met mijn perfectionisme. Ik wil graag alles goed doen. En als het lukt, leg ik de lat iets hoger.’ ‘En wat nou als het niet lukt? Kun je het dan loslaten?’ Daar moest ik even over nadenken, maar gelukkig kon ik tot de conclusie komen dat ik dat zeker wel kan. ‘Morgen weer een dag.’

Geduld


Maar Eabele, die heeft mijn hart gestolen. Want tijdens het evalueren volgde een oneindige kroelsessie. Die kreeg ik zomaar cadeau tijdens mijn spannende coachervaring. Als ik ergens mee worstel, of een vraag heb, zou ik weer een coachsessie kunnen volgen. ‘Dat zou ik dan met meerdere personen willen doen’, zei ik. Want met paarden verlies ik mijn geduld vrijwel nooit. Met mensen is dat anders.

Zelfinzicht


Bij coaching in een groep krijg je een opdracht die je samen moet uitvoeren. En daar krijg je ook weer inzicht van. Want hoe functioneer jij in een groep? En kun je er tegen hoe die ander dat paard aanstuurt? Ja, de interesse van deze sceptische paardenvrouw is gewonnen. Of ik meer zelfinzicht heb gekregen? Nee, nu nog niet. Maar ik heb er wel even de tijd voor genomen om naar mezelf te kijken. Misschien is mijn zelfbewustzijn daardoor iets vergroot. In elk geval weet ik dat ik verliefd ben.

Bron: Bitmagazine.nl