Hé Afke. Een stalgenootje heeft nu al een paar keer voorgesteld om samen te gaan buitenrijden en ik wil niet. Ik wil wel buitenrijden, maar niet met haar. Niets persoonlijks of naars, maar ik heb er gewoon geen zin in. Hoe kan ik dat op een vriendelijke manier duidelijk maken? Grt. Adelyn
Beste Adelyn. Ik weet niet of ik je kan helpen. Ik gedraag me namelijk standaard als een chagrijnig paard en iedereen kan aan mijn lichaamshouding zien of ik wil buitenrijden. Het zijn weinig subtiele signalen. Oren plat in mijn nek, zwiepende staart en mijn achterbeen staat permanent op scherp. Dat bedoel ik ook niet persoonlijk of naar. Ik ben lekker duidelijk. En dat ben jij blijkbaar niet geweest. Je stalgenoot denkt namelijk dat jij aardig bent. Dat soort misverstanden ontstaan wel vaker. Veel mensen gedragen zich in sociale situaties namelijk als een bomproof, kindvriendelijk paard dat ook heel geschikt is voor bange, volwassen ruiters. Ze zijn aaibaar en staan altijd vriendelijk om zich heen te kijken. En dat soort paarden (en mensen) bestaan ook echt. Die vinden alles best en iedereen kan er met veel plezier op rijden. Jij doet alsof, want eigenlijk ben je een bokkige merrie. Dat is heel verwarrend. Dat kun je je stalgenoot niet kwalijk nemen. Nu ineens je ware bijterige zelf laten zien, komt zeker naar over. Als een paard ineens zo omslaat denken we dat hij kolder in zijn kop heeft.
Dus ik weet het niet. Hoe erg is het om aardig te doen en de uitnodiging voor de buitenrit aan te nemen? Zoals gezegd, ik herken je probleem niet. Ik word ook niet uitgenodigd voor buitenritten door mensen die ik wel aardig vind.
Misschien kunnen we het daarom eens anders doen: beste lezers, wat is jullie advies?
