Project Paard. Red Madelief! Aflevering 7

23 november 2017, 00:00 Nieuws
Angel mag samen met Eefje voor Madelief zorgen. Zolang de lieve haflinger  nog op de manege staat tenminste. Om te zorgen dat Eefje ook naar de manege kan komen, helpt Angel haar met haar huiswerk.

Vrijdag

Het is gelukt! Eefjes moeder heeft het verslag goedgekeurd en ze had niks door. Eefje deed haar moeder na: ‘Zie je wel, je kunt het best. Als je maar wilt.’ Toen stampvoette ze en zei  met haar normale stem: ‘Ik kan het niet!’ Ik klopte op haar rug. ‘Met mijn hulp wel. Jij mailt  je maakwerk naar mij met het antwoord in steekwoorden.  Dan maak ik er een net verslag van, inclusief spelfouten.’ ‘Waarom?’ vroeg Eefje. ‘Je mag me niet eens.’ Even stond ik met mijn mond vol tanden. Daarna verbeterde ik haar: ‘Ik mócht je niet, maar dingen veranderen. Ik heb ontdekt dat je eigenlijk best wel aardig bent.’ Eefje keek me met toegeknepen ogen aan. Ik deed mijn best om het uit te leggen: ‘Dat we  dezelfde dingen leuk vinden, was vervelend zolang  we vijanden waren. Nu we samenwerken is het juist  fijn.’ Ze begon te lachen. ‘Dat is precies wat ik gisterenavond ook dacht, alleen dacht ik dat jij er niet zo over dacht.’ Om die kromme zin moesten we allebei lachen. Niet zo lang, want er was werk aan de winkel: we moesten Madelief redden.

Redden! Ja, je leest het goed, papa. We moeten zien te voorkomen dat ze aan de slager wordt verkocht. Eigenlijk wilde ik het niet geloven, maar ik kon de gedachte niet meer loslaten. Ik heb er de hele nacht aan liggen denken en op school ook. Daardoor kon ik me niet concentreren bij wiskunde en heb ik minstens één fout gemaakt! Eerst wisten we geen oplossing, maar later kwam die bijna vanzelf bij Eefje op. Tenminste, ik hoop dat het werkt. Voor de duidelijkheid vertel ik het van voren af aan. Wedden dat je trots op me bent, papa.

Onderweg naar Madeliefs stal kwamen we Annelotte  en Magic tegen. Magic zag er schitterend uit. Zijn bruine vacht glansde en hij danste op de plaats. Annelotte vroeg of we wilden helpen in de  springweide. Natuurlijk zeiden we ja. Ten eerste is het leuk, ten tweede kan het goed uitkomen als Annelotte ons graag mag. Eefje en ik bouwden een paar lage hindernissen  achter elkaar. Eerst drie balken op de grond. Daarachter een kruisje. Dan liggen de balken gekruist, zodat de hindernis in het midden lager is.  Een paar meter daar weer achter een lage steilsprong. Daarop lag de balk horizontaal, ongeveer een halve  meter hoog. Of weet je dat allemaal al, papa? Ben jij ook van de paarden?

‘Madelief is al zesentwintig. Oud hè?’

Een in-uitje noemde Annelotte het, ideaal om Magics spieren, coördinatie en gehoorzaamheid te trainen. Hoog springen hoeft Annelotte hem niet meer te leren, dat kan hij al. Daarom oefent ze bijna nooit met hoge hindernissen; die bewaart ze voor de wedstrijden. Ze is zuinig op zijn benen; hij is nog zo jong. Ik vroeg meteen of Madelief te veel had gesprongen. Annelotte dacht van niet. Haar achterbenen zijn waarschijnlijk haar zwakke plek en ze is al zesentwintig. Oud, hè? Ik wist dat helemaal niet. Ze ziet er helemaal niet zo oud uit.

Magic was zo enthousiast dat hij een balk op ruim één meter hoog nog niet zou hebben geraakt. Het duurde een tijdje voor hij wat kalmeerde en redelijk rustig deed wat Annelotte hem vroeg. Eefje en ik sjouwden met balken en maakten hindernissen hoger en lager. Het zweet liep over onze ruggen en we kregen er rode koppen van.

‘Mijn lievelingspony wil ik best met haar delen, maar mijn vriendje gaat te ver.’

Toch kon Eefjes gezicht nog roder! Ik herkende het meteen: haar Levi-alarm sloeg aan. Hij stond aan de kant naar ons te kijken. Hij zwaaide, maar kwam niet helpen. Vast omdat wij het zo goed deden. Oeps, ik klink wel heel onaardig. Vind ik hem nou leuk of niet? Ja, ik vind hem leuk. Behalve het luie deel van hem. Iedereen heeft wel iets wat minder tof is, toch? Alleen zeggen ze dat liefde blind is. Ik zou het dus niet mogen zien… Ik zwaaide naar Levi, en Eefje lachte verlegen. We stopten niet om met hem te kletsen. Nadat we een aantal balken in een halve cirkel op de grond hadden gelegd, was hij weg. Blijft de vraag: ben ik nou verliefd of niet? Met Eefje kan ik het er niet over hebben. Mijn lievelingspony wil ik best met haar delen, maar mijn vriendje gaat te ver. In elk geval zou ik heel graag een romantische rit met Levi maken. Daar laat ik het voorlopig bij.

Na ruim een half uur zei Annelotte: ‘Ik ga stoppen, ik moet straks privéles geven. Hartstikke bedankt, meiden.’ Haar dank bleef niet bij woorden! Eefje en ik mochten Magic uitstappen. Annelotte bracht hem naar de longeerbak. Ze maakte de beugels korter en hielp mij op zijn rug. Ik zat hoog! En lekker! Magic stapte ruim en soepel om Annelotte heen.  Echt rijden was het niet. Ik moest de teugels los  laten hangen en hoefde niet te sturen. Toch was het  fijn. Ik zat met rechte rug en ontspannen benen en kon niet stoppen met grijnzen. Ook niet toen ik alweer op de grond stond en Eefje op Magic zat. Eefje en ik waren het weer eens: Magic reed heerlijk en het was super om een keer op zo’n groot springpaard te zitten.

‘Midden op de binnenplaats stak Madelief haar hoofd in de lucht en hinnikte ze megahard.’

Er zijn veel lieve paarden die lekker rijden, maar er is slechts één Madelief. Op haar zal ik nooit meer rijden. Verwennen kon ik haar wel. Madelief was blij met ons. Ze hinnikte al toen we de gang in liepen. Ze was nog helemaal schoon, dus waren we snel klaar met borstelen en hoeven uitkrabben. We gingen wandelen. Madeliefs radar voor Sem werkte al net zo goed als die van Eefje voor Levi. Midden op de binnenplaats stak Madelief haar hoofd in de lucht en hinnikte ze megahard. Uit de buitenbak kwam een hartstochtelijk antwoord… Van Sem! Deze keer was hij niet alleen: Amy zat op zijn rug. Annelotte ging hen lesgeven. Madelief sleurde ons  naar de bak en Sem liep naar de omheining. Ze waren  pas tevreden toen ze in elkaars neusgaten konden blazen.

‘Hoi,’ zei Amy. ‘Ik ga Sem hard aan het werk te zetten, in de hoop dat hij wat braver wordt. Gelukkig heeft Annelotte vandaag al tijd voor een privéles.’ ‘Die les gaat zo niks worden,’ zuchtte Annelotte.  ‘Sem lijkt wel verliefd.’ Precies wat Eefje en ik dachten. ‘Wij lopen verder,’ zei ik. ‘Het komt wel goed.’ Het duurde even voor Sem zich op de les wilde concentreren. Halverwege het zandpad hoorden we hem nog hinniken. Madelief richtte al snel haar aandacht op het gras. Eten is voor haar nog belangrijker dan de liefde.

‘Het leek perfect maar er was één ding mis aan.’

Mijn gedachten draaiden rondjes. Van Madeliefs zere benen naar Levi, via niet langer kunnen werken naar romantische ritten, en via plaatsmaken voor een nieuwe lespony naar stiekem zoenen... Eefje dacht logischer. ‘Dat is het!’ zei ze  plotseling. ‘Wat?’ vroeg ik verbaasd. ‘Dom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.’ ‘Waaraan?’ Ik snapte er echt niks van. Haar oplossing was simpel: ‘We zetten Madelief bij Sem in de wei. Daar kan Madelief rustig rondlopen, oftewel onbelast bewegen. En Sem loopt niet meer weg. Hij is het liefst bij Madelief, dus waarom zou hij?’ Het leek perfect, maar er was één ding mis aan. ‘Hoe overtuigen we Amy?’ vroeg ik voorzichtig. Ik wilde geen spelbreker zijn, maar Amy wil geen tweede pony. Daar was ze heel duidelijk over geweest.

We konden het meteen proberen. Hun les was afgelopen en Sem en Amy waren op de terugweg. Sem was moe. Hij zweette en hield zijn hoofd dicht bij de grond. Hij probeerde niet eens te eten! Madelief brieste een lief briesje. Sems hoofd schoot omhoog. Hij stootte bijna tegen Amy’s neus. Blij hinnikend nam Sem grote passen tot hij bij ons was. Zijn vermoeidheid was over! Madelief duwde haar neus tegen de zijne. Zij schaamden zich niet en zoenden openlijk.

‘Amy,’ begon Eefje, ‘wij hebben bedacht hoe je Sem in zijn wei kunt houden.’ ‘Echt waar?’ Amy keek heel blij. We legden het haar uit. Amy reageerde zoals verwacht: ze wil geen tweede pony. Ten eerste heeft ze daar geen tijd voor. Nou, Madelief hoeft alleen elke dag een knuffel en eens in de week een borstelbeurt. Dat kost minder tijd dan het repareren van alle dingen die Sem kapotmaakt. Ten tweede heeft ze geen geld om Madelief te kopen. Dat is een groter probleem, want Amy gelooft niet dat ze Madelief voor niks zal krijgen. Bij de slager brengt ze nog vier- à vijfhonderd euro op. Begon zij daar nou ook al over? Er zijn veel meer manieren om van je versleten paard af te komen. We namen er een aantal door: 1. Een dure manier is om het paard in een pensionstal te zetten. Omdat dat elke maand geld blijft kosten, is het vooral een probleem als het paard heel oud wordt. 2. In laten slapen kost maar één keer geld. Hoewel een spuitje beter is dan de slager, wilde ik er toch niet aan denken. 3.  Verkopen kun je alleen aan de slager. Ik denk er hard over om vegetariër te worden! Om te beginnen eet ik nooit meer frikandellen. 4. Weggeven kost niks en levert ook niks op. Ik hield koppig vast aan die laatste     en meest sympathieke oplossing.

‘Zou Cas Madelief weggeven als heel veel manegeklanten dat wilden?’

‘Als je Madelief zou krijgen,’ vroeg ik dwingend, ‘wil je haar dan wel of niet, Amy?’ ‘Als het me niks kost,’ antwoordde Amy. En ze reed door. Eefje en ik hadden een nieuw doel: Cas overhalen om Madelief aan Amy te geven. We moesten het op zo’n manier vragen dat Cas geen nee kon zeggen. ‘Wat is er belangrijker dan vijfhonderd euro?’ vroeg Eefje zich hardop af. ‘Tevreden klanten,’ wist ik zeker. Zou Cas Madelief weggeven als heel veel manegeklanten dat wilden? Het was de moeite waard om het te  proberen. We stuurden een berichtje naar iedereen van de manege van wie we het telefoonnummer hadden. In totaal kwamen we op dertien mensen.

Aangezien dertien dit jaar mijn geluksgetal is, vond ik het een goed teken. In het bericht vroegen we iedereen die Madelief van  de slager wilde redden om morgenmiddag om twee uur  naar de kantine te komen. Ook vroegen we ze om het bericht door te sturen naar zo veel mogelijk andere mensen. We hebben het goed voorbereid. Op het rooster staat dat Annelotte morgen om twee uur lesgeeft. Dan heeft Cas tijd om naar ons te luisteren. Ik was heel tevreden over onze actie. Tegenover een grote groep klanten zal Cas echt niet beginnen over de slager. Hij moet wel ingaan op ons plan. Eefje en ik hadden weer hoop op een goede afloop.

Eenmaal thuis vervloog mijn hoop: mama had voor morgen quality-time bedacht. Dit betekent aandacht voor elkaar, oftewel een dag met z’n tweeën leuke dingen doen. Zonder Goof, zonder Vince. Normaal kijk ik daarnaar uit. Nu niet: ik moet morgen op tijd in de kantine zijn. Mama snapte het niet. In haar ogen heb ik deze week genoeg tijd doorgebracht op de manege. Ik heb gezeurd, gedreigd en gesmeekt, maar het staat vast; morgenochtend om half tien vertrekken we naar het centrum om te shoppen. Ik weet niet hoe ik eronderuit kom. Eefje heeft ook geen idee. Na tientallen berichtjes over en weer hebben we geen bruikbaar plan. In geval van nood doet ze het morgen alleen. Ik wil erbij zijn! Was ik maar achttien, dan liet ik me niet dwingen.

Het boek Project Paard – Red Madelief van Nicolle Christiaanse verschijnt in tien afleveringen op deze site. De grappige tekeningen zijn gemaakt door Marja Meijer. De volgende aflevering staat 19 december 2017 online. Kun je niet wachten bestel het boek dan via onze webshop.

Lees hier alle afleveringen!