Project paard. Red Madelief! Aflevering 9

19 februari 2018, 00:00 Nieuws

Zondag

De ochtend ging snel voorbij, want tante Tirza was op bezoek. Ze had een beeldje voor me meegebracht van een Zuid-Amerikaans veedrijverspaardje. Het is uit hout gesneden en lijkt een beetje op Sjonnie. Het past perfect bij mijn verzameling paardenbeeldjes.
Het was fijn om naar de verhalen te luisteren. Tante Tirza kan bijna net zo goed vertellen als fotograferen. Ook Goof hing aan haar lippen. Dat is bijzonder, want normaal kan Goof niet langer dan vijf minuten stilzitten en zijn mond houden.
Op een gegeven moment dwaalden mijn gedachten toch af naar Madelief. Hoe zou het verder gaan met haar? Zou Cas nog moeite willen doen om een goed plekje voor haar te vinden?

Ineens hoorde ik dat het gesprek over mij ging.
‘Heb je Angel nog niks verteld, Jiska?’ vroeg tante Tirza.
Mama schudde haar hoofd.
‘Dat meen je niet!’ riep tante Tirza uit. ‘Ze is al dertien, zoiets kun je niet verborgen houden!’
‘Ik weet niet hoe,’ fluisterde mama. Zo had ik haar nog nooit gezien.
‘Waar gaat dit over?’ wilde ik weten.
Ineens hadden ze door dat ik er ook nog was. Ik had beter mijn mond kunnen houden.
‘Wat? Wat? Wat?’ riep Goof.
Ik wierp hem een boze blik toe. Zo krijg je mama niet aan het praten.
‘Niks specifieks,’ antwoordde mama. ‘Tirza vindt dat ik je te veel behandel als een klein kind, Angel.’
Klopt!

‘Ineens hadden ze door dat ik er ook nog was’

Maar er was meer. Wat, daar kwam ik niet achter, want Vince kwam binnen en het ging meteen weer over de reportage in Zuid-Amerika.
Ik kom erop terug. Ik moet het weten, al wordt het moeilijk. Mama is echt een kei in het bewaren van geheimen.
Het ging vast over jou, papa! Gisteren deed mama ook al zo raar. Ik heb er recht op om alles te weten wat zij weet. Straks bedenkt ze dat ze beter kan wachten tot mijn achttiende verjaardag.
Dat duurt nog lang, daar zijn twee dagen niks bij!

Eefje had net zo slecht geslapen als ik. Ze had wallen onder haar ogen en zag er moe uit. Zo maakt ze weinig kans om Levi van Vivian af te pakken.
Niet dat ik er veel beter uitzag. Ik had al twee nachten slecht geslapen en maakte me vette zorgen. Over Madelief, over Eefje en over mezelf. Mijn gedachten draaiden constant rondjes en stopten nooit.
Het eerste wat we deden, was Amy bellen. We moesten proberen haar op andere gedachten te brengen.
Ze nam niet op.
Tijdens het verzorgen van Madelief belden we om de vijf minuten, maar ze bleef onbereikbaar. Wilde ze niet met ons praten? Of had ze geen tijd?
We waren bijna klaar met borstelen toen Annelotte en Bente bij ons kwamen kijken.
Eefje probeerde net Amy weer te bellen. Met een rood hoofd drukte ze haar telefoon uit.
Annelotte en Bente grijnsden naar elkaar. Wat zouden ze hebben gedacht? Dat Eefje haar vriendje wilde bellen? Of Levi…?
Ze zeiden er niks over en bespaarden ons zo een leugen.

‘Ze zeiden er niks over en bespaarden ons zo een leugen’

Bente vroeg of we eindelijk klaar waren. Ze had Sjonnie in de longeerbak gezet en wij moesten Madelief erbij zetten. Pas toen dat gebeurd was, hoorden we wat ze echt van ons wilden.
Annelotte vroeg: ‘Kunnen jullie sneller opzadelen dan poetsen?’
Het was niet zo’n rare vraag als het lijkt.
We mochten met hen een buitenrit gaan maken. De beloning, omdat we zo goed voor Madelief zorgden. Ze moesten eens weten!
Ze wisten het niet en ik kon niks vertellen. Ik had een zwijgbelofte tot morgen.
Mijn bezorgdheid over Cas kon ik wel uitspreken. ‘Vindt hij het wel goed?’ vroeg ik.
‘Is hij niet boos op ons?’ wilde Eefje weten.
Annelotte was verbaasd. ‘Waarom zou hij?’
‘Vanwege de slager en al die mensen gisteren in de kantine?’ antwoordde ik en ik dacht: omdat we niks hebben verteld over Amy’s afwijzing…
‘Welnee.’ Annelotte lachte. ‘Mijn broer is wel wat gewend. Ik was nog veel erger toen ik dertien was. Gaan jullie mee of niet?’
We keken elkaar aan. Natuurlijk wilden we mee. Precies tegelijk zeiden we: ‘Ja.’
Zonder uitleg konden we niet weigeren. En uitleggen was geen optie, want we hadden elkaar beloofd om te wachten tot morgen. Daarbij hádden we tot dat moment goed voor Madelief gezorgd en die rit verdiend.
Oké, het was een beetje krom gedacht, maar een onverwachte buitenrit sla ik echt niet af.
We mochten zelf kiezen op welke pony’s we wilden rijden. Ik ging Spido proberen en Eefje nam Astrid.
Levi keek ons na toen we vertrokken. Wat zou hij gaan doen? Vivian opzoeken? Alweer iets erbij voor de mallemolen in mijn hoofd!

Annelotte en Bente gingen voorop op Magic en Blacky. Eefje en ik volgden op Astrid en Spido. We reden naast elkaar in plaats van achter elkaar. Het was geen les, dus mocht het.
Sem hinnikte toen we voorbijkwamen. Hij stond in de stal en sloeg met zijn hoef tegen de deur.
‘Morgen mag je eruit,’ riep Annelotte naar hem.
‘Morgen trekt je vriendin bij je in,’ voegde Bente eraan toe.
Ik vermeed het om Eefje aan te kijken en staarde naar mijn handen. We hadden het gisteren al moeten zeggen. We zaten diep in de problemen!
Sem geloofde er ook niet in. We hoorden hem nog lang schoppen.

‘We zaten diep in de problemen!’

Morgen zou alles afgelopen zijn. Dit was waarschijnlijk onze laatste rit. Het beste was om te genieten zolang het kon. Spido reed heerlijk, het was mooi weer en het beloofde een geweldige rit te worden.
Ik ging rechtop zitten. Naast mij deed Eefje hetzelfde. We knikten naar elkaar; we gingen ervoor!
Het eerste stuk was fijn en het werd nog beter.
Na een halfuurtje vroeg Bente: ‘Vind jij dat ze goed genoeg rijden, Annelotte?’
Ik keek Eefje aan. Waarvoor?
Eefje haalde haar schouders op en schudde haar hoofd.
Annelotte snapte de vraag wel. Ze keek naar mij, daarna naar Eefje en knikte. ‘Ja hoor.’
Je raadt nooit wat er ging gebeuren, papa!

Het was beter dan mijn mooiste dagdroom. Daarin galoppeer ik romantisch met Levi over de hei. In het echt gingen we veel harder; in rengalop!
Spido hield de grote paarden bij. De wind suisde in mijn oren en de tranen sprongen in mijn ogen. Astrid was iets langzamer, al bleef ze niet ver achter.
Na die supergalop draafden we om het ven heen. We stopten niet zoals in mijn droom, maar Levi was er toch niet om te zoenen. We draafden veel langer dan we normaal met de groep doen.
Toen we weer stapten, vroeg Bente: ‘Hoe vonden jullie het?’ Ze draaide naar ons toe en begon te lachen. ‘Ik zie het al, jullie glimmen.’
Ik dacht altijd dat het alleen een uitdrukking was, maar je kunt echt glimmen van plezier. Ik voelde het en bij Eefje zag ik het.

We reden verder over paden waar Eefje en ik nog nooit waren geweest en pas na ruim twee uur waren we terug op de manege.
Annelotte en Bente gingen naar de eigen paarden-gang, Eefje en ik naar de stallen voor de manegepony’s. We genoten nog na toen Eefjes telefoon ging. Ze liet me het scherm zien.
Amy! Eindelijk!
Eefje haalde heel diep adem en nam op. Ze zette meteen de luidspreker aan.
Amy wist niet meer wat ze wilde, zei ze.
Alsof ze dat eerder wel deed. Ze was al zo vaak van mening veranderd.
Na haar uitleg snapte ik het. Sem stond veilig in de stal, dacht ze, dus had ze vandaag lekker uitgeslapen. Daar had ze spijt van, want het was helemaal niet veilig! Sem had een gat in de deur geschopt en zijn been verwond. De dierenarts was al geweest en hij had de snee dichtgemaakt met drie hechtingen.
Toen wij op de heenweg langskwamen, stond Sem inderdaad flink te schoppen. Op de terugweg had ik hem niet gehoord. Was Amy er toen al? Ik kon het me niet herinneren. De rit was zo gaaf geweest dat ik even niet aan Sem of Amy had gedacht.
Het was vervelend, maar het was ook een nieuwe kans!
Heel voorzichtig zei ik: ‘Misschien moet je toch Madelief nemen.’ Ik hield mijn adem in.
‘Ik weet het echt niet meer.’ We hoorden Amy huilen.
Eefje kan heel goed kletsen en nog beter iemand overhalen. Morgen komt Amy met Cas praten over Madelief en de mogelijkheden. Zou ze deze keer wel haar woord houden?

‘Sem had een gat in de deur geschopt en zijn been verwond’

We hadden net opgehangen toen Cas voor onze neus stond. Ik schrok me dood! Had hij iets gehoord?
Als dat zo was, liet hij het niet blijken. Hij kwam Amy’s nummer vragen. Hij kende haar wel een beetje, maar wilde goede afspraken maken voor hij Madelief weggaf.
We hoefden het nummer niet te geven. Tenslotte had ze al beloofd morgenmiddag langs te komen.
Cas keek ons onderzoekend aan. Uiteindelijk knikte hij en zei: ‘Oké, goed geregeld, dames.’
Niks goed geregeld! Stinkende mazzel!
Mijn benen waren slap en Eefje stond te trillen. Het was wel heel erg op het randje!

We zetten onze pony’s op stal en ruimden alle spullen op. Daarna gingen we Madelief binnenhalen. Onderweg naar de longeerbak ging Eefjes Levi-alarm af. Hij stond te flirten met een voor ons onbekend meisje. Naast de mesthoop.
Was dat een teken?
Hij legde zijn hand op haar arm en glimlachte zijn scheve lachje. Ik kon me niet meer bewegen. Volgens mij stond mijn mond open, terwijl ik naar hem staarde.
Eefje sleepte me verder aan mijn mouw. ‘De smeerlap,’ siste ze.

‘Volgens mij stond mijn mond open, terwijl ik naar hem staarde’

Voor ik weer kon praten stond Bente voor onze neus. ‘Jullie komen precies op tijd,’ riep ze uit.
Ze had Blacky gewassen en wandelde rondjes met hem over de binnenplaats om hem op te laten drogen. Maar ze moest hoognodig naar de wc. Ze vertrouwde haar paard aan ons toe en beloofde snel terug te zijn.
We liepen rond met Blacky en praatten over Levi. Had hij nou iets met Vivian? Met het meisje van daarnet? Of met niemand? Maakten we nog een kans? En wie van ons vond hij dan het leukst? Toen Bente terug was, waren we er nog niet uit.
Bente bedankte ons en nam Blacky weer over. Ineens flapte ze eruit: ‘Pas op voor Levi. Ik bedoel… Hij is mijn neef… en hij is best aardig… maar hij is ook veel te knap…’
Als ik net zo dom keek als Eefje was het niet best.
Bente trok haar neus op en zei bot: ‘Levi is meidengek. Hij komt hier voor de meisjes en niet voor de paarden. Trap er niet in!’
Eindelijk was het duidelijk!
Ik schoot in de lach en zei: ‘Bedankt voor de waarschuwing.’
Eefje en ik kregen de slappe lach. Bente snapte er niks van. Ze was zo wijs om gewoon door te lopen.

We zetten eerst Madelief en daarna Sjonnie in de stal. Natuurlijk kwamen we Bente weer tegen. Ze bedankte ons omdat we Sjonnie terugbrachten.
‘Jij bedankt,’ zei ik en ik meende het. ‘Het was echt aardig om ons te waarschuwen.’
Bente haalde haar schouders op. Volgens mij was ze liever geen familie van Levi geweest.
In elk geval waren Eefje en ik het alweer eens: Levi is het niet waard om ruzie over te krijgen. Vivian mag hem hebben, of iemand anders. Het kan ons niet meer schelen.
Het is raar, papa. Dromen over Levi’s mooie ogen en over romantische ritten blijft leuk.
Dromen, meer niet! Zolang er paarden zijn, heb ik geen vriendje nodig.
Madelief en Sem zijn nog wel verliefd. Maar pas als die twee samen in de wei staan, geloof ik echt dat alles goed komt.
Ik ga nog even iets aan Eefjes huiswerk doen en daarna proberen te slapen. Het is de vraag of het lukt. Misschien als ik mijn gedachten kan uitzetten?

Het boek Project Paard – Red Madelief van Nicolle Christiaanse verschijnt in tien afleveringen op deze site. De grappige tekeningen zijn gemaakt door Marja Meijer. De volgende aflevering staat eind maart online. Kun je niet wachten bestel het boek dan via onze webshop.

Lees hier alle afleveringen!