Project paard. Red Madelief! Aflevering 10

29 maart 2018, 00:00 Nieuws

Maandag

Van slapen kwam niet veel terecht. Ik had net zo goed niet naar school kunnen gaan, want ik kon me toch niet concentreren. Gelukkig had ik vandaag geen proefwerken of overhoringen.
Het cijfer voor wiskunde viel mee. Ik had twee fouten gemaakt in mijn proefwerk van vrijdag; eentje omdat ik niet op zat te letten en eentje omdat ik het niet wist.
Eefje had voor het eerst een ‘goed’ voor een verslag. Ik ben blij dat ik haar kon helpen. Ze stond langs de weg voor de manege op me te wachten. Te zenuwachtig om alleen verder te gaan.
Zo voelde ik me ook!

We raapten al onze moed bij elkaar en liepen naar binnen.
Eefje had in een taartvorm een traktatie gemaakt voor Madelief, van appel, peer, wortels en broodkruimels. Het zag er smerig uit, maar ze had er veel werk aan gehad.
Echt lief.

Ik had een dikke wortel en een sappige appel meegenomen voor het afscheid. Want wat er ook zou gebeuren, vandaag moesten we afscheid nemen van onze super-haf.
Toen wisten we nog niet of Amy echt zou komen en al helemaal niet wat ze uiteindelijk zou beslissen. Het kon goed en het kon slecht aflopen.
Madelief stond in de gang en Cas hield haar vast.
Hoefsmid Simon had haar hoeven bekapt en netjes rond gevijld en was bezig om er een laagje vet op te smeren.

‘Want wat er ook zou gebeuren, vandaag moesten we afscheid nemen van onze super-haf’

Hij keek op en knipoogde. ‘Ik heb begrepen dat deze dame bij haar vriend gaat wonen. Dan moet ze er wel mooi uitzien.’
Goed van hem, hè? Hij snapt het helemaal.
Cas lachte. ‘Jij doet ook alles om het de dames naar hun zin te maken, Simon.’
Simon grijnsde en vroeg aan ons: ‘En, lukt het me, dames?’
‘Bij mij wel,’ gaf ik toe.
‘Bij mij ook,’ zei Eefje.
‘Hoe laat komt Amy ook alweer?’ vroeg Cas.
Nerveus keek ik op mijn horloge. Ze had beloofd dat ze er om kwart over vier zou zijn en het was al vijf voor half vijf. Tien minuten te laat.
Kwam ze wel?

Simon was klaar en Cas gaf het halstertouw aan mij.
‘Van mij mag ze opschieten, ik heb nog meer te doen,’ bromde Cas.
Cas en Simon stonden te kletsen. Eefje voerde de taart aan Madelief. Het werd een kledderboel, maar Madelief vond het heel lekker.
Intussen stond ik op mijn nagels te bijten. Zou Cas het snappen als Amy zich niet aan haar woord hield? Als ik hem was, gooide ik ons eruit!
Annelotte zei dat hij heel wat gewend is, dus misschien viel het mee.
‘Sorry, ik ben wat laat.’ Amy rende de gang in. Bij Madelief bleef ze staan.
Wat dacht ze?

Het leek erop dat ze Madelief lief vond. Ze werd in elk geval niet boos toen Madelief haar vieze neus aan haar jas afveegde. Ze lachte erom.

‘Madelief mocht meteen mee. Amy vroeg of Eefje en ik meeliepen naar haar nieuwe plekje’

Het overleg van Cas en Amy duurde eeuwen!
Mijn nagels waren op tegen de tijd dat het allemaal rond was, en Simon was allang vertrokken.
Ze spraken het volgende af:
Madelief blijft van Cas. Ze doet op de manege mee met hoeven bekappen en inenten. Cas laat Amy weten wanneer de hoefsmid en de dierenarts er zijn. Voor de rest is Madelief Amy’s verantwoordelijkheid.
Perfect! Soms is het beter om af te wachten en niks te doen. Eefje had gelijk.

Ik was zo blij dat ik iedereen wel kon zoenen. In plaats daarvan knuffelde ik Madelief. Eefje deed hetzelfde van de andere kant.
Madelief mocht meteen mee. Amy vroeg of Eefje en ik meeliepen naar haar nieuwe plekje.
Precies wat we wilden, maar eerst moest ik iets anders doen: Cas bedanken.
‘Dank je wel, Cas,’ zei ik.
‘Waarvoor?’ Hij klonk echt een beetje verbaasd.
‘Dat Madelief naar Sem mag,’ antwoordde ik.
‘En dat we voor haar mochten zorgen,’ zei Eefje.
‘En voor de buitenrit,’ voegde ik eraan toe.
‘En dat we Madelief mogen wegbrengen,’ vervolgde Eefje.
‘En…’

‘Alles zat onder het bloed. Ik heb meteen de dierenarts gebeld’

Cas viel ons in de rede: ‘Het is al goed. Jullie zijn echte paardenmeiden en hebben je best gedaan. Ik hoop dat jullie willen blijven helpen met de pony’s als Madelief weg is.’

Natuurlijk!
Pfoe, wat waren wij opgelucht! In plaats van weggestuurd te worden, werden we gevraagd om vaak te blijven komen.
Er was nog iemand blij met ons: Janine, Sjonnies eigenaresse, bedankte ons ook. We hebben hem één keertje gepoetst, toch nodigde ze ons uit. Sjonnie gaat leren om voor de kar te lopen. Zodra hij het een beetje kan, mogen we een keer mee. Zo veel geluk achter elkaar was ik niet meer gewend.
Voor de laatste keer liepen we met Madelief over het zandpad. Het was allemaal goed afgelopen en toch voelde ik me ineens verdrietig.

Zonder Madelief wordt alles anders op de manege. Ik miste haar nu al!
Amy snapte het wel. We mogen altijd op bezoek komen, zei ze, tenslotte blijft Madelief in de buurt.
Sem maakte veel goed. Hij klom bijna over de staldeur heen van blijdschap toen Madelief zijn weiland in liep. Amy liet hem gauw vrij.
Wat was hij gelukkig! Hij bleef steeds heel dicht bij Madelief en duwde telkens zijn neus tegen haar aan. Alsof hij alleen kon geloven dat ze er was door het te voelen.
Zijn been zag er akelig uit. De snee zat vlak boven zijn hoef en was best lang.
‘Je had het gisteren moeten zien,’ zei Amy. Ze werd nog wit bij de gedachte. ‘Alles zat onder het bloed. Ik heb meteen de dierenarts gebeld.’
De staldeur was gerepareerd met een dikke plank. Het was tijdelijk, zei ze, haar vriend had beloofd een nieuwe deur te maken. Alles wat Sem kapotmaakte, kostte niet alleen meer tijd, maar ook meer geld dan Madelief onderhouden!

Ik zei het niet hardop, want Amy voelde zich al schuldig genoeg.
Het is raar, maar ik kan dus tegelijk blij en verdrietig zijn. Het blije gevoel nam toe en het verdriet af.

Gelukkig wel.

‘Wat is er zo moeilijk om te vertellen? Het gaat over jou, papa. Ik weet het zeker!’

Ik ben een half uur thuis geweest om te eten, daarna ging ik terug naar de manege. Mama zei er niks van. Sinds gisterochtend zit ze telkens stiekem naar me te kijken. Ze denkt dat ik het niet merk, maar dat doe ik dus wel.

Wat is er zo moeilijk om te vertellen? Het gaat over jou, papa. Ik weet het zeker!
Aandringen helpt niet, dan slaat mama dicht. Ik wacht af, maar niet zo heel lang. Misschien kan tante Tirza iets doen? Morgen ga ik haar bellen.
Ik was op tijd om te helpen bij de beginnersles. Wat ik niet van plan was, want ik wilde nog even bij Madelief en Sem gaan kijken. Voorwaarde was dat ik iemand vond die Liz en Harry overnam. Ik kon hen niet zomaar in de steek laten.
Verrassing! Vivian bood aan om Harry te borstelen, te zadelen en met Liz mee te lopen.
‘En je nagels dan?’ flapte Eefje eruit.
Vivian kromde haar vingers. Ze leek wel een kat die haar nagels uitsloeg. ‘Maak je niet ongerust. Die redden het wel.’

Eefje kreeg een knalrood hoofd. Toch onhandig als je zo snel bloost.
Ik schoot haar te hulp. ‘Oké, fijn dat je het wilt overnemen, Vivian.’
Het bleek dat Vivian wél voor de paarden op de manege is. Ze wil juist heel graag helpen, net als wij. Omdat ze niet goed wist hoe ze het moest aanpakken, zat ze vaak in de kantine. Ze wil veel leren, want ooit wil ze een beroemde dressuurruiter worden. Net als Bente. Waardoor we op Levi kwamen…

‘We hebben jullie gezien, in de zadelkamer,’ zei ik.
‘Hé, zeg nou zelf,’ reageerde Vivian. ‘Levi is megaknap. Als je de kans krijgt om met hem te zoenen, dan doe je dat toch?’
Eefje en ik knikten.
‘Maar hij is helemaal niet van de paarden,’ zei Vivian. ‘Hij komt voor de meisjes.’ Zij had hem dus ook door.

‘Ik schaamde me ervoor dat ik zo onaardig over haar had gedacht’

We liepen samen naar Harry’s stal. Vivian had er echt zin in. Ze was zo blij dat ze eindelijk een keer mocht helpen. Ik schaamde me ervoor dat ik zo onaardig over haar had gedacht.
Ik ben slecht in mensen inschatten:
- Eefje was mijn ergste vijand en blijkt de beste vriendin te zijn die je je kunt wensen.
- Vivian leek een modepop, maar is alleen maar verlegen.
- Levi is geen droomprins, maar een meidengek.



Ga nooit af op mijn eerste indruk!
Levi kwam ons tegemoetlopen. Hij glimlachte betoverend en vroeg om hulp bij het opzadelen van Alyssa.
Eefje weigerde: ‘Ik ga naar Madelief en ik moet opschieten, anders kom ik te laat voor mijn eigen les.’
De groene ogen met bruine spikkels richtten zich op mij. ‘En jij, Angel?’
Hij zei mijn naam voor het eerst en geloof het of niet: ik voelde vlinders in mijn buik. Hij is niet leuk en toch reageer ik zo op hem. Hoe kan dat nou?
Ik draaide weg van die mooie ogen en zei: ‘Ik ga met Eefje mee.’
Ook van Vivian kreeg hij niks gedaan. Zij ging Harry klaarmaken.
Even later zagen we Levi zelf het hoofdstel omdoen bij Alyssa. Hij was er heel handig in. Wat een oplichter!

Ik ben genezen. Zelfs dagdromen over Levi doe ik niet meer!
Madelief en Sem stonden naast elkaar te grazen en hadden amper aandacht voor ons. Het is dat ik twee wortels bij me had, anders hadden ze ons genegeerd.
Echte liefde bestaat dus wel.

Onderweg verklapte Eefje me een geheim. Haar naam is voluit Evangelina.
Kun je het geloven, papa? Haar moeder is nog erger met namen dan de mijne.
Om haar te troosten heb ik haar mijn echte naam verteld. Ik ben genoemd naar een filmster en zij naar iemand uit een kinderfilm: Angelina en Evangelina. Hoe erg kan het zijn?
We moesten rennen voor onze les. Nog nooit was ik zo laat geweest.

Na de les werd ik toch weer even verdrietig

Vivian had het al zien aankomen: Spido en Astrid stonden gezadeld en wel klaar in hun stal. Ze is echt aardig!

Levi stond vanuit de kantine te kijken. Hij mocht alles zien, want het ging best goed. Na die fijne buitenrit voelden Spido en ik elkaar veel beter aan. Hij schoot maar

één keer ongevraagd in galop.


Omdat ik wist dat Nina voortaan op woensdag rijdt, kon ik eraan toegeven; Spido maakt een goede kans om mijn nieuwe lievelingspony te worden. Om op te rijden dan, want Madelief blijft op nummer een staan.
Ook Eefje en Astrid vormden een goed team. Voorlopig hebben we ieder een andere rijpony. Daar krijgen we geen ruzie meer over, net zomin als over Levi. Die mag zijn geluk bij andere meisjes vinden.

Na de les werd ik toch weer even verdrietig.

Madeliefs oude stal was akelig leeg. Een nieuwe pony is van harte welkom!
Zal Cas snel een geschikte pony vinden? Zullen Eefje en ik dan weer een lievelingspony delen? Dan vind ik ht niet erg meer, want zoals je al wel begrepen zult hebben, zijn Eefje en ik vriendinnen geworden. Project Paard gaat verder en zodra ik het weet, schrijf ik het voor je op, papa.

Voorlopig ben je weer bijgepraat. Ik ga afsluiten, want na drie slapeloze nachten kan ik mijn ogen bijna niet meer openhouden.
Welterusten!

Het boek Project Paard – Red Madelief van Nicolle Christiaanse verschijnt in tien afleveringen op deze site. De grappige tekeningen zijn gemaakt door Marja Meijer. Dit was de laatste aflevering. Wil je het boek graag lezen? bestel het dan via onze webshop.

Lees hier alle afleveringen.