Blog: Het zijn de kleine dingen...

17 april 2018, 00:00 Nieuws
Dat betekent ook dat de paarden even een voorjaarsborstelbeurt krijgen en zo sta ik ‘s avonds heel laat in een serene rust de manen van beide dames uit de klit te halen. Bij Joy is dat zo klaar, die heeft zomereczeem. Maar Lucy heeft lange, volle manen dus dat duurt even. Zoals een echte tuttebel betaamt geniet ze van de aandacht. Door haar drachtigheid is ze momenteel nogal oraal ingesteld en voor ik het weet staat ze m’n gezicht helemaal af te snuffelen en is ze heel voorzichtig bezig mijn ‘manen’ in de war te maken met haar lippen. Ik voel haar warme adem op m’n gezicht en voel me 300% gelukkig.

Wanneer ze vindt dat we beide klaar zijn laat ze zich met een diepe kreun vallen op de grond. Het gaat weinig subtiel en elegant. Toch weet ik dat ze mij niet zal raken, twee jaar geleden heb ik vaak genoeg kunnen observeren via de camera’s hoe ze in het donker om haar slapende veulen heen scharrelt zonder hem zelfs maar wakker te maken. Zachtjes laat ik me ook op de grond zakken en zit gezellig een tijdje naast haar hoofd. Lucy knabbelt sloompjes op wat plukjes hooi en kreunt en steunt nog een keer. Ik zie aan haar houding dat ze languit wil gaan en dat ik in de weg zit. Rustig sta ik op en daar gaat ze: er wordt gerold en getrappeld, maar vooral komt er heel veel geluid uit.

‘Je schaamt je gewoon dood soms, gelukkig zitten de buren een stukje verderop en hebben ze dubbel glas’

Het heeft me bijna een jaar gekost voor ik hier aan gewend was en ik niet gelijk de dierenarts belde wanneer ze zo tekeer ging als ze lag. Mijn eerste paard, Duncan, lag nooit waar ik bij was. En als hij het deed, kon ik de dierenarts bellen omdat hij koliek had. De enige keer dat ik bij hem in stal kon liggen was de dag dat we hem ingeslapen hebben. De avond ervoor kwam hij fit de stal binnen, de volgende dag kon hij niet meer opstaan. Samen met de dierenarts zijn we uren bezig geweest hem weer in de benen te krijgen, maar helaas moesten we constateren dat hij het niet ging redden. Terwijl hij met z’n hoofd op mijn schoot lag, namen we afscheid van deze kanjer. Een echte reden weten we nog steeds niet, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel lang een trauma heb gehad met liggende paarden.

En helemaal als ze er dan ook nog zoveel herrie bij maken als Lucy. Je schaamt je gewoon dood soms, gelukkig zitten de buren een stukje verderop en hebben ze dubbel glas, want het is echt oorverdovend. En erfelijk, ook Finn, het veulen van twee jaar geleden kon er wat van. Gelukkig had ik dat in zijn gebruiksaanwijzing gezet toen we hem verkochten, de nieuwe eigenaresse was er dankbaar voor: het scheelde haar een belletje naar de dierenarts. Ook zij schrok van de herrie die het beestje kon maken. Gelukkig kan ik er nu om lachen, in plaats van dat ik er van in de stress schiet. Maar vooral kan ik er heel erg van genieten en is het echt een ‘Penny-droom’ die uit komt: samen met je paard in stal liggen!