Blog: HorsEscape!
NieuwsOf ik mee wilde doen, als freelancer voor Bit, met HorsEscape? Deze vraag kreeg ik een aantal weken geleden. Een onschuldige vraag zou je denken. Maar al snel bleek dat het de nodige deining zou opleveren.
Als eerste ontstond er natuurlijk een keukentafel gesprek over of ik, als beginnende ruiter, wel klaar zou zijn voor zo’n avontuur. Daar was geen euh...of andere aarzeling voor nodig. De hele tafelbezetting schudde hartstochtelijk het hoofd. Zelfs al had ik een dappere gedachte, was die direct in de kiem gesmoord door mijn dierbaren. Maar aangezien het mij een onwijs leuk evenement leek, wilde ik er wel graag heen. Gelukkig waren er vrijwilligers nodig. Mijn man Robert kon niet mee vanwege zijn werk. Maar vijftienjarige dochter Fenne was wel te porren voor dit uitstapje en dus vertrokken wij zaterdagochtend 12 mei richting Nunspeet en de Zandenplas.
Na wat hulp bij de laatste voorbereidingen, kregen wij onze post toegewezen. Samen met Lieke, ook al vijftien, werden we in het bos afgezet. Godzijdank met onze rode strandstoeltjes, want als we die niet hadden gehad, was het leed helemaal niet te overzien geweest. Want wat bleek. Het kruispunt in het bos was tegelijkertijd een verzameling van rode mieren. Hoewel verzameling als een understatement klinkt. Dit was eerder een conferentie xxl ofzo. Er was geen mierloos plekje te vinden. Nou ja, behalve dan op de rode stoeltjes met de voetjes omhoog en de telefoon paraat.
‘Gelukkig zijn paardenmeisjes niet snel uit het veld te slaan en de mieren werden langzaam maar zeker geaccepteerd’
Deze pose was dan ook favoriet onder de vijftienjarige paardenmeisjes. Daar stond ik dan. Best wel een beetje zenuwachtig. Had ik de opdracht wel goed genoeg begrepen om uit te leggen? Zouden de groepen paarden zich wel een beetje gedragen? Was het tillen van de jute zakken met de lange afval-grijper niet veel te ingewikkeld voor de ruiters? Niets prettiger om deze overpeinzingen te delen met anderen. Maar wat ik ook probeerde te communiceren met het vijftienjarige tweetal, zij hadden andere kopzorgen. De mieren hadden het voor het zeggen.
En dus genoot ik min of meer alleen van de eerste paard-ruiter combinaties. Mijn bewondering nam toe met de minuut. Dapper, vol humor, stoer en hartstikke vaardig te paard. Ik keek mijn ogen uit en slurpte alle inspiratie op als een malle. Wat een gaaf evenement! Volgend jaar misschien?
In de tussentijd hadden de vijftienjarigen zo hun eigen bewonderingen. Want tussen twee groepen deelnemers in, was Anne (Bit medewerker) langsgekomen. En Anne was doodgewoon tussen de mieren op de grond gaat zitten. Zomaar bovenop de mieren met haar billen. ‘Zoooo dan...die is gek...zag je dat?’, vroeg mijn dochter, toen ze weer weg was. ‘Whaaaa, niet normaal hoor, dat doe ik echt niet’, antwoordde Lieke.
Gelukkig zijn paardenmeisjes niet snel uit het veld te slaan en de mieren werden langzaam maar zeker geaccepteerd. Professioneel stonden ze de HorsEscape deelnemers wiebelend te woord zodat de bijtgrage mieren geen stukje tienervlees te pakken kregen. En zodra iedereen uit zicht was, doken ze naar beneden om de eigen hoeven een grondige inspectie te geven. Hadden ze mooi opgepikt uit het paardenleven. De onderkant behoeft zorg.
Al met al hebben we allemaal genoten. Het was heerlijk weer, we zaten in een prachtige bos en overal waren leuke, stoere en mooie paarden met hun berijders. Dan valt er veel te loeren hoor. En dat allemaal op een bedje van mieren. Niks meer aan doen. Volgend jaar zijn we er weer bij!
