Liesbeth Wesdijk blog
Liesbeth Wesdijk blog

Blog: ‘We hebben een veulen’

Nieuws

Ondertussen gaan dit bijna beroemde woorden van mij worden. Want weer heeft Lucy het helemaal in d’r eentje opgeknapt. En dus waren m’n eerste woorden tegen m’n man: ‘we hebben een veulen’. Precies drie weken geleden, om 4 uur ‘s morgens.


Al 3 nachten lag ik serieus te waken, alles ging volgens schema. Bij elk geluid werd ik wakker en lawaai maakt ze, dat schreef ik verleden keer al. Lekkere gebroken nachten dus, gelukkig kon ik ‘s middags even een beetje bijslapen. Dinsdagmorgen, 19 juni werd ik om 3.30 uur wakker. Lucy stond op rust. 25 minuten later schrok ik weer wakker, keek op de monitor naast me en zag een klein zwart koppie naast een liggende Lucy. Snel de kleren aan, manlief stond in de schuur, klaar om naar z’n werk te gaan. “We hebben een veulen”.

Toen ik het kleine frummeltje in stal zag liggen, wist ik zeker dat het een hengstje was, echt twee druppels water vergeleken met het vorige veulen. Groot was dan ook de vreugde toen we ontdekten dat het een merrie was. Ze mag dus blijven! De nageboorte kwam er weer niet goed af bij Lucy, dat is echt een koudbloedenprobleem. Gelukkig was de dierenarts er snel en was het zo gepiept, veulentje een prik en klaar. Tijd om te gaan genieten.

En dat doen we zeker! Wat een heerlijk veulen, ze is inderdaad sprekend haar broer, een heel klein kolletje op het hoofd en minimale witte aftekeningen aan twee benen, precies zoals ik het graag wil hebben. Ze heeft enorme gewrichten, zo erg dat het velletje van haar achterbenen het niet kan bijhouden. Ze is wat minder ondernemend en ondeugend dan haar broer, iets wat ik niet zo heel erg vind. Bij Finn heb ik m’n hart wel eens vastgehouden als hij weer wat uitspookte. Daar kon ik rustig een boek(je) over volschrijven en dat heb ik dus ook gedaan.

Morgaine (ja, zo heet ze) is een enorme spring in het veld, ze vindt het heerlijk om lekker heen en weer te rennen. Maar is ook graag dicht bij mamma. Het is een lekker open en vrij veulen, je mag d’r overal knuffelen en aaien, hoewel mams dan af en toe een licht afkeurend ‘huhuhu’, bromt. Lucy is bij dit kind absoluut veel beschermender dan bij Finn. En Morgaine is ook een stuk volgzamer dan haar grote broer. Heel braafjes loopt ze vlak naast haar moeder, behalve bij de gekke 10-minuutjes die ze een aantal keren per dag heeft. Om dan snel weer een slok melk te komen halen en een tukje te doen. Het is bijna saai, vergeleken met Finn, die altijd wel kattenkwaad aan het uithalen was. Ik ben nu een stuk consequenter met de stroom, dat kan ook schelen!

Zo’n geboorte is natuurlijk wel een goede reden voor een feestje. En dit jaar had ik het wel heel slim uitgekiend vond ik zelf. Maandag was het land gemaaid, de bedoeling was dat we zaterdag zo’n 800 kleine baaltjes naar binnen konden gooien. Vele handen maken licht werk, dus dit zou een fluitje van een cent worden met zo’n 15 man. Helaas kun je met Duitse loonwerkers geen afspraken maken en moesten we op de valreep beslissen dat het toch in grote rondbalen geperst zou worden. Voor de visite beter, voor mij niet ;-) Maar het belangrijkste is dat het hooi droog geperst is, de paarden kunnen weer even vooruit deze winter.

En het allerbelangrijkste is dat we een veulen hebben, een prachtig, gezond merrieveulen. Wat ben ik er blij mee!
2
4