Blog: Achter het kleine deurtje...
NieuwsMijn maat Ace en ik zijn brave dodo’s. We wandelen zelf vanuit onze stal naar de wei en ook weer terug onze eigen box in. Ok, dat doen we omdat er vanaf de grote openstaande deuren touwtjes gespannen zijn en er dus ook maar een route mogelijk is, maar toch… Braaf zijn we! Echter, er is in onze stal ook nog een klein mensendeurtje, waarachter een hele avontuurlijke wereld verborgen zit.
Achter dat kleine deurtje gebeurt het namelijk allemaal, zonder dat wij er iets van meekrijgen. Onze mensen komen er altijd door binnen, ons eten wordt via dat deurtje aangevoerd en dat het daar echt interessant moet zijn, weet ik omdat wij er niet door mogen. Met dit warme weer staat ie altijd wel open, maar dan zit er een provisorisch “jullie-mogen-daar-niet-door-stangetje” voor. Je snapt, de aantrekkingskracht wordt alleen maar groter.
Mijn maat Ace is het een keer gelukt. Het vrouwtje stond nog zijn deken op te doen, boxdeur wijd open, toen ik hem influisterde dat de wijde wereld open stond. Hij keek me even wazig aan, maar realiseerde zich dat hij niet lang moest denken. Dus hoppa, daar ging hij, met het vrouwtje aan zijn staart, zo door dat kleine deurtje heen. Het paste precies joh, dat wist ik dan ook meteen. Als hij er doorheen kan, is het voor mij een makkie.
Wat doet die sukkel? Hij stiefelt zo rechtdoor het smalle paadje op langs onze wei. En als ik zeg smal, dan bedoel ik ook echt smal. Dat kleine deurtje is er breed bij, om het maar even te verduidelijken. Aan het eind van het paadje zit een hekje. Die zien we altijd vanuit onze wei, dus het was echt een hele domme actie van hem. Alle kans verspeeld om de wijde wereld in te trekken.
Vanachter mijn gesloten deur kon ik het allemaal net in de gaten houden. Wat een gestuntel! Omdraaien was geen optie, dus moest ie van het vrouwtje achteruit terwijl ze hem van achter de andere kant van de haag trachtte recht te houden. Hij voelde takken tegen zijn billen dus bij voorkeur stond hij stokstijf, al bedenkend of over de haag een betere uitweg zou zijn. Nou is springen nooit zijn grootste talent geweest, dus krabbelde hij toch maar achteruit zo weer door het kleine deurtje terug zijn box in. Wat een afgang!
Sindsdien heeft hij het dus verprutst: altijd hebben we de spinnenragsteel er als slagboom voor zitten. Ik ben er nog niet achter hoe ik dat ding weg krijg, want het vrouwtje stopt hem altijd vernuftig in een kiertje, waardoor het kreng niet met een zwierige hengstenzwaai vanuit mijn hals aan de kant te meppen is. Bovendien wordt me nooit genoeg tijd gegund om het uit te dokteren. Heb ik goed en wel mijn halstertouwknoop met mijn tanden losgetrokken om la-die-da-diedah nonchalant richting klein deurtje te vertrekken, word ik al weer opgewacht en terug gestuurd. Niet dat ik op geef. Het wordt daarom alleen maar interessanter om er op een dag alsnog doorheen te komen. Als me dat lukt, dan moet ik meteen linksaf en het gas d’r op zetten. Aldus wacht ik rustig mijn kans af…
