Blog: Puur natuur

Onze oude Clydesdale Duncan had daar die eerste zomer en herfst weinig moeite mee, maar toen kwam de winter. En ik, eigenwijs als ik nu eenmaal ben, liet hem zo lang mogelijk buiten staan, zonder deken, wel met zo veel hooi als hij maar wilde. Maar hij werd schraler. Tuurlijk speelde zijn leeftijd mee daarin, hij was al ruim 20 jaar oud toen. Dankzij het vele gras de zomer daarna kreeg ik hem toch weer op gewicht, maar zoiets gebeurde me niet nog een keer. Het arme oude dier had er zo veel moeite mee om warm te blijven dat hij echt inleverde in de winter. De winter erna hem dus lekker ‘s avonds op stal gezet, heerlijk vond hij het.

Joy, die hier een paar jaar als gezelschapspaard voor Lucy stond, was ook een paard op leeftijd. Daarbij was Joy een uitbreker eerste klas, voldoende reden dus om ze ‘s avonds in stal te houden. Voor Lucy was dat eigenlijk niet echt nodig, een jonge, gezonde merrie met voldoende spekjes, die kan wel wat hebben. Zodra Joy terug was bij haar eigenaar hebben we dan ook moeder en veulen dag en nacht buiten gehouden met een loopstal voor als ze binnen wilden staan of liggen. En dat ging prima. Toen Morgaine, het veulen overleden was, heb ik het zo gehouden.

Maar na een weekje zag ik dat Lucy moe was, heel erg moe. Zo moe dat ze bijna letterlijk omviel. Nu had ze natuurlijk ook nogal wat voor haar kiezen gehad de laatste tijd. Maar dit had ik eerder gezien bij m’n oude paarden Bonnie en Duncan. Het lijkt een soort narcolepsie, ze vallen echt in slaap. Maar het op-slot-staan-mechanisme werkt op de één of andere manier niet meer goed, waardoor Duncan bijvoorbeeld een paar keer op z’n knieën viel. Nu kan ik dat nog begrijpen bij oude paarden, maar een 7 jarige merrie?

Dus diezelfde avond Lucy opgesloten in stal. Maf eigenlijk, het is nog hartstikke zacht weer. Vanachter m’n computer kon ik haar in de gaten houden via de monitor en toen ik zag dat ze binnen een kwartier languit ging liggen in stal wist ik dat ik hier goed aan deed. Lucy is geen leiderstypje, ze voelde zich helemaal niet op haar gemak zo onbeschermd in een open stal of wei. En met de deur dicht dus wel, dat bleek wel uit het feit dat ze ruim een uur heeft liggen snurken achter elkaar, wat was die er aan toe!

Ondertussen heb ik gelukkig geleerd om er geen principes meer op na te houden als het om m’n dieren gaat, maar ‘gewoon’ naar ze te luisteren. Momenteel staat Lucy alleen. Dat is niet mijn ideaal, maar op het moment is het goed zo, dat merk ik ook aan Lucy. Ze is rustig en relaxed, kijkt een keer op wanneer er een ander paard voorbij komt, maar dat is het dan ook wel. Ik zou zo Joy weer op kunnen halen, maar dikke vriendinnen zijn het nooit geweest en ik vind het ook niet eerlijk ten opzichte van Joy om met haar heen en weer te blijven zeulen. Ik zie wel wat er op ons pad komt. Voorlopig pluk ik de dag en geniet ik van m’n prachtige merrie. Zeker wanneer ze er lekker bij gaat liggen!