Sfeer op stal: Kom jij voor het rijden of de mensen?

Veel geroddel, ongevraagde adviezen en soms zelfs gestolen spullen; het zijn natuurlijk niet de praktijken waar je op zit te wachten als je wil ontspannen na een lange dag. Veel van de ruiters die dit hebben meegemaakt, kiezen er dan toch sneller voor om hun paard aan huis te hebben of een stuk grond te huren. 

Dit soort voorbeelden bewijzen wel hoe belangrijk de mensen op je stal of manege zijn. Het heeft zo’n invloed, dat deze ruiters weggingen en niet meer naar een andere stal of manege wilden.

‘De sfeer op stal er wel voor kan zorgen dat je er niet meer graag heen wilt’

Bit & Cap-lezer die liever anoniem blijft: “Ik sta op een grote stal en kom vooral voor mijn paarden en training. We hebben met een kleine groep mensen prettig contact, maar de laatste tijd merken we dat de balans weg is. We krijgen de laatste tijd een ‘negatieve vibe’ van wat mensen.”

“Ik dacht dus in eerste instantie dat ik vooral voor mijn paarden kwam, maar spreek nu uit ervaring, dat de sfeer op stal er wel voor kan zorgen dat je er niet meer graag heen wilt. Nu blijkt het ook nog moeilijker om een ‘goede’ andere stal te vinden, dus voorlopig blijf ik op deze stal staan. Totdat ik natuurlijk wat anders tegen kom.”

‘Ik ben ‘kind aan huis’ geworden’

Djoke Knol: “Ik heb mijn paarden aan huis en kom alleen maar op een grote stal voor lessen. Ik kwam meestal even aanwaaien, rijden en dan ging ik weer weg. Ik moest eerst ook nooit wat weten van maneges, maar sinds dit jaar ben ik om. Ik ben ‘kind aan huis’ geworden en ben er liever wel dan niet. De serene rust die er hangt, geeft mij een fijn gevoel.”

‘Alleen voor mijn paard’

Marjon van Duijn: “In principe kom ik alleen voor mijn paard, ook al vind ik gezelligheid altijd fijn. Ik ga graag op buitenrit en als ik dan iemand tegenkom vind ik het leuk om met diegene lekker lang te draven en te galopperen. Zolang mijn grote Fries maar uitgeraasd is, daar gaat het om.”

‘Alleen maar respect voor elkaar’

Vera van Riel: “Ik rijd nu al vier jaar op dezelfde stal en het is er altijd zo gezellig warm en iedereen praat met elkaar. Het is vooral fijn dat bijna iedereen normaal met elkaar om gaat. Pensionklanten praten met manegeklanten en volwassenen praten met kinderen. De sfeer die er hangt is zonder geroddel en alleen maar met respect voor elkaar en elkaars rijstijl.”

‘Er staat altijd wel iemand voor je klaar’

Frouwkje Hegen: “Ik sta zelf op een kleine pensionstalling, waar ik de enige ben die western rijd. Daardoor train ik veel buiten en ook vaak alleen voor de afstanden. Sommige mensen komen dagelijks op stal en anderen zie je bijna nooit. Als we elkaar wel zien is het altijd erg gezellig. Als je iemand nodig hebt, staat er altijd wel iemand voor je klaar.”

“Er waren ook ruiters die zeiden dat ze echt voor de mensen kwamen. Sommige waren zelfs als groep opzoek gegaan naar een andere stal, omdat hun oude stal moest sluiten. Ze waren zo goed bevriend geraakt, dat ze niet meer zonder elkaar wilden rijden.

‘Mijn manege was als een tweede thuis’

Minke Hogervorst: “Mijn manege was als een tweede thuis en ik was niet de enige die dat vond. Meerdere ruiters beschouwden de bruine kroeg als tweede thuis. Mijn halve sociale leven liep via die stallen. Nu de manege verkocht is, zijn veel groepen als geheel overgegaan naar een andere manege. Ikzelf heb samen met een groep andere dames een buitenritclubje opgericht. We zien elkaar minder vaak, maar we rijden nog wel samen.”

De keerzijde van al die gezelligheid was, dat er ook ruiters waren die de manege zo gezellig vonden dat ze te veel afleiding hadden van hun training. Zij zijn opzoek gegaan naar een wat rustigere stal. Wel met leuke mensen, maar meer gefocust op het trainen. Zo had iedereen zijn eigen verhaal.

Bron: Bit & Cap