Blog: Afscheid en een nieuw welkom

30 augustus 2019, 00:00 Nieuws

Het hoort erbij. De ene keer wordt de beslissing je uit handen genomen en ook dat is onbevredigend, want je bent er dan nog helemaal niet klaar voor om afscheid te nemen. En de andere keer loop je er weken tegen aan te hikken; wacht ik niet te lang, heeft hij er nog lol in? Ja, lol had onze Haggis nog, tot op het laatst. En pijn had hij niet. Maar als je ziet dat bewegen zoveel moeite en kracht kost. Die beslissing maken is behalve een verplichting ook een eer. Maar wat valt het zwaar, elke keer weer.

Stil in huis

Soms denk ik wel eens: nu is het genoeg geweest, geen nieuwe dieren meer in huis. Maar jeetje, wat is het stil zonder hond om me heen. En op een boerderij hoort een hond, dat was toch één van de redenen dat we hier gingen wonen? Dus liep ik per toeval tegen een pupje aan. Weer een Oud Duitse Herder. Tja, en toeval bestaat niet, dus binnenkort loopt er hier weer een nieuw wolbaaltje huis en tuin op stelten te zetten. Dat is wel heel erg snel, zullen sommige mensen vast denken. Misschien wel, maar de leegte in mijn hart en huis worden niet minder als ik langer wacht. En beide plekken hebben ruimte genoeg voor heel veel beestjes.

Lege wei

Ook de wei is best leeg met maar één paard daarin, daar had nu een jaarlingetje naast moeten huppelen. Maar helaas liep het anders toen verleden jaar ons veulen overleed toen ze drie maanden oud was. Toen hoefde ik zelf geen beslissing te maken, en man, wat doet het nog zeer. Bij Lucy merk ik alleen maar rust en gemoedelijkheid, geen eenzaamheid. Toch zal ik blij zijn wanneer ze volgend jaar weer een veulentje aan de voet heeft, dat voelt veel natuurlijker aan. En een beetje bang ben ik ook wel: wat als er weer iets fout gaat? Maar daar moet je niet te lang aan denken. Sommige dingen kun je niet voor zijn.

En was bij veulen Morgaine het afscheid veel te vroeg, onze Haggis is ruim 13 jaar geworden. Een prachtige leeftijd voor zo’n grote hond. Papegaaien en schildpadden, ja die leven over het algemeen een stuk langer. Maar ik heb toch liever iets harigs om te knuffelen ;-) Ik verheug me al enorm op de komst van het pupje. Die geheid de eerste paar weken denkt dat hij ‘Nee, niet doen’ heet. De scherpe puppietandjes, de poep en plasjes opruimen, heel snel zijn wanneer het opeens stil wordt, best al weer lang geleden allemaal.

Familielid

Een hond is bij ons een familielid en in dit geval wordt het puppenbeest gelijk in het diepe gegooid. Hij mag mee naar een paardenevenement en gelijk door naar een weekendje bij paardenvrienden. Wordt ‘ie lekker makkelijk en flexibel van. Onze vorige twee herders hebben we ook overal mee naar toe gesleept, ze waren dan ook gewend om ergens onder een tafel neer te vallen en geen mens had er verder last van. Ze vonden iedereen aardig, maar waren niet opdringerig. Echt ideaal. Met een veulentje gaat dat toch wat lastiger, ik zie me al een Chinees restaurant inlopen! Dat je met een paard naar de McDrive kunt is me bekend, maar ook dat heb ik nog nooit gedaan. Afijn, eerst maar even het nieuwe hondje opvoeden, misschien dat we dan volgend jaar ons veulen overal mee naar toe gaan slepen ;-)