Blog: De gouden suikerkolfjes werden voor mijn ogen verpulverd…

8 oktober 2019, 00:00 Nieuws

Tussen onze paddock en het maisveld zit een breed pad. Ik wandel daar wel eens met het vrouwtje en duik dan bij voorkeur meteen met mijn snufferd tussen de hoge halmen. De kolven zitten altijd verstopt in vieze droge bladeren, maar de groene stengel vind ik ook prima te versmaden, dus met een goed gemikte snaai weet ik er wel eens eentje te verorberen. Het vrouwtje moppert altijd dat het niet goed voor me is, maar ik doe het al jaren en ben inmiddels op een serieuze leeftijd aangeland, dus volgens mij probeert ze me maar wat wijs te maken, omdat ze het irritant vindt dat ik haar de blubberige tussenberm intrek bij mij goed gemikte acties. 

Staan we in de paddock, dan kunnen we er dus alleen maar naar kijken. Mijn maat Ace houdt niet van het maisveld, hij zegt dat er kabouters in wonen. Die vindt ‘ie eng. Bij mijn weten komen er alleen maar konijnen en reeën uit, maar als hij iets in z’n kop heeft, heeft ’ie het niet in zijn kont, dus meestal zorgt hij er voor dat ik dichter bij het mais sta dan hij. Prima joh, behalve dus dat ik er niet bij kan om er lekker van te snoepen.

Trekkes & machines

Maar goed, daar leek ineens verandering in te komen. Al bijtijds stonden er allemaal mannen te overleggen, kwamen er trekkers en machines aangereden. Jaarlijks wordt dat veldje voor mijn ogen in vijf minuten tijd leeg geraust door een mega grote kar en heb ik het nakijken, maar dit jaar leek het anders te gaan. Er kwamen hekken, rood-wit lint, picknicktafels, er werd geveegd… ik werd reuze nieuwsgierig!

Kabouters

We moesten er een paar uur op wachten, maar daar begon het dan ein-de-lijk. Met een hoop gerammel en gebrul werd een oude machine tot leven geroepen en kwamen van heinde en verre allemaal boeren langs de rand van het veld staan kijken. Ace was uit voorzorg vast in de verste hoek gaan staan, want die kabouters zouden vast schrikken van deze herrie en je weet niet wat ze dan doen... Al wat ik zag, was dat met een wild geraas al mijn geliefde goudkleurige suikerkolfjes in een mum verpulverd werden en in de modder belandden. Dat hoorde natuurlijk in die kar, maar door alle regen was het zo’n natte bende, dat die bleef steken en de trekker vol maispulp kwam te zitten. Het was reuze vermakelijk en ik stond eerste rij om het allemaal te bestuderen. Ace kwam er na een poosje ook bij, want als er mogelijk wat te bikken valt, is hij natuurlijk wel van de partij. 

Met man en macht - er waren er genoeg - werd er gewerkt om uit de blubber los te komen en verder te hakselen. Ik hou niet van mannen, maar bleef bij ze in de buurt, want er zou er toch wel eentje zo attent zijn ons zo’n heerlijk kolfje aan te bieden? Maar niks hoor, er werd gefilmd en iedereen maakte foto’s. Ja heu, van die kar en dat herrieding he, gek genoeg niet van ons. Na lang wachten was er toch een man die een handje pulp over ons hek knikkerde, maar dat was al wat wij van dit feest mochten meegenieten. 

Lief kijken

Dus toen het vrouwtje nog eens om het hoekje kwam kijken of wij ons wel netjes gedroegen, gingen we haar maar snel lief aan staan kijken voor wat lekkers. Hoewel… Ace zat nog steeds in over die kabouters, dus het echte lieve kijken wat hij zo goed kan, lukte niet helemaal. Daar ging ons extraatje. Nu moet ik weer bijna een heel jaar wachten tot ik mais kan snaaien. Het leven is hard…