Tegen de ondergaande zon licht de vacht van een IJslander op, geeft een roodachtig, bijna gouden licht af. De haren staan rechtop, hij lijkt een grote pluizige bol wol. Zijn adem is zichtbaar, aan zijn voeten liggen bevroren plassen. Schitterend, zo’n dikke vacht, vindt de één. Geen gezicht, vindt een ander.
