Afbeelding

Het afscheid van Dirk

Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? De KWPN’er Dirk kwam toen hij zes maanden oud was in het leven van Gaby Stoer terecht. Zij was meteen verliefd op hem en enkele jaren later kwam hij in haar bezit. Dirk kreeg echter veel last van hoefzweren, soms had hij er wel twee per maand. Verder onderzoek wees uit dat hij last had van hoornzuil en twee scheuren in zijn botten rond de kogel had. Dirk werd hiervoor geopereerd, maar na meer dan een jaar rust was er nog geen verbetering. Gaby moest afscheid nemen van haar droompaard.


“Negen en een half jaar geleden zag ik Dirk voor het eerst. Vier hoge witte benen, een brede bles een prachtige bos manen. Ik was meteen gek op hem. Ik had op dat moment nog een ander paard, Desperado en had nog niet de mogelijkheid om Dirk te kopen. En wat moest ik met een hengst van zes maanden. Toch bleef hij in mijn gedachten spoken, hij was mijn droompaard. Enkele jaren later kwam ik opnieuw op de stal waar Dirk nog steeds stond. Helemaal vies en altijd alleen. Soms ging ik hem wat brokjes of hooi brengen, of gewoon even aaien. Hij was nog altijd even mooi en maakte nog steeds veel indruk op me. Ik ging stage lopen op de stal waar hij stond en ik mocht met hem aan het werk. Voor het eerst een bitje in en borstelen, hij vond het allemaal heel spannend. Ik ging Desperado verkopen, het niveau wat op ik dat moment reed, kon hij niet meer aan. Dirk leek wel geschikt voor dit werk. Ik overlegde dit met mijn moeder en we besloten dan ook om Desperado te koop te zetten.”
[panel]Dirk
2008 tot 2017

Eigenaar: Gaby Stoer (1994)
Ras: KWPN
Kleur: Donkerbruin

Dirk ging voor je door het vuur.

[/panel]

Droompaard


“Op de dag dat Desperado naar de keuring ging, was ik erg verdrietig. Maar mijn ouders zouden na een paar maanden Dirk voor mij kopen. Ik was net klaar met de stallen toen mijn moeder mij belde, ‘zet Ferroh maar in zijn oude stal, we komen eraan met Dirk’. ‘We hebben hem al in de trailer staan en zijn nu onderweg’. Mijn droom was uitgekomen, de tranen rolde over mijn wangen van het geluk. De volgende dag heb ik hem gewassen en helemaal opgelapt en gingen we rustig aan de slag. We maakte hem zadelmak en na zo’n drie weken kon ik al los met hem door de baan rijden, wat was hij braaf. Hij ging steeds beter lopen en was dan ook mijn grote held. We begonnen met wedstrijden en in drie maanden tijd reden we al L2. Hij gedroeg zich geweldig op de wedstrijd terreinen. Dirk hield absoluut niet van stilstaan, hij verpieterde dan helemaal.”

Hoefzweren


“Maar Dirk kreeg veel last van hoefzweren. Op een gegeven moment kon hij niet eens meer de weide uitkomen en hebben we de ontsteking in de weide moeten wegsnijden. De hoefsmid vond het heel opmerkelijk dat hij bijna iedere maand twee hoefzweren had. We zijn daarom verder gaan onderzoeken wat het kon zijn. Uiteindelijk bleek dit hoornzuil te zijn. Hij moest hiervoor geopereerd worden en moest minimaal een half jaar stilstaan. Daar was hij zeker niet blij mee. Voor de operatie zeiden de artsen al dat hij rechts voor niet goed liep, maar dit zou waarschijnlijk met de hoornzuil te maken hebben. Een ander beslag zou dit beter maken.”

MRI


“Dirk bleef slecht lopen en we lieten grotere onderzoeken doen. Er werd een MRI gemaakt, hier kwam uit dat hij twee scheuren had in de botten bij de kogel. Zes tot negen maanden rust wat het advies. We hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat hij een jaar rust had, extra kon tenslotte nooit kwaad. Maar hij bleef niet helemaal 100% procent lopen. Tot het laatste moment liep hij niet helemaal zuiver, iets wat ons grote zorgen baarde. Dirk was een werkpaard, hij kon niet zomaar op de weide staan en oud worden.”

Afscheid nemen


“We gingen opnieuw langs de dierenarts om hem nog eens helemaal te laten onderzoeken. Maar eigenlijk wisten we al dat we slecht nieuws zouden krijgen. De dierenarts deed nog wat testje en kwam hierna gelijk met het slechte nieuws. We hadden alles geprobeerd om hem beter te maken, maar niets werkte. Op dat moment wist ik dat het tijd was om afscheid te nemen. Het brak mijn hart. We hebben nog heel wat geknuffeld en foto’s gemaakt. Daarna kreeg hij de sedatie en werd neergelegd. Hij lag met zijn hoofd op mijn schoot en sliep zo in. Ik gaf hem nog een dikke kus en zo hebben we rustig afscheid kunnen nemen. Maar ik mis nog steeds de gedachte dat ik even naar hem toe ga, de zachte hinnikjes die hij maakte als hij aandacht wilde en de ritjes die we samen maakte. Maar ik weet dat hij altijd pijn zou blijven houden en dat wil ik niet voor hem. Ik gun hem deze rust.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/Dirk-V-7.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/Dirk-V-8.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/Dirk-V-9.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/07/IMG_1398.jpg|”]

[hr]

Elke vrijdag vind je een nieuw verhaal online. Wil jij jouw verhaal vertellen?


[button href=”https://www.bitmagazine.nl/algemeen/heb-jij-je-paard-verloren-doe-je-verhaal-in-de-online-rubriek/49407/”]Geef je op[/button]
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding