Afbeelding

Het afscheid van Bink

Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Laura Staal verzorgde samen met haar zus een Shetlander. De eigenaar van deze Shetlander had een kudde en wilde deze verkopen op de paardenmarkt. Laura’s ouders kochten een Shetlander voor haar en haar zus en zo kwam Bink in hun leven. Na een jaar bij hen thuis te hebben gestaan, verhuisde Bink naar een kudde in de buurt. Hier werd hij echter niet geaccepteerd door de andere pony’s. Door een trap van een andere pony brak Bink zijn heup en moesten Laura en haar zus afscheid van hem nemen, maar zus Judith kon hier helaas niet bij zijn.


“Een aantal jaar geleden begon echt de passie voor paarden bij mij en mijn zus. We hadden allebei een tijdje op een manege gereden en daarna een tijdje niet. Tot zes jaar geleden. Net buiten het dorp was een weilandje, waar al een tijdje een kudde met Shetlanders stond. We gingen regelmatig even knuffelen of gaven ze wat wortels en brood. Er waren twee Shetlanders die onze aandacht trokken. De één was heel knuffelig, de ander juist heel schuchter. Op een dag was de eigenaar van de pony’s ook aanwezig, hij was bezig met het stroomdraad. We stopten weer om met de pony’s te knuffelen en raakten met hem in gesprek. De korte bezoekjes bleven zo doorgaan en pas na een paar weken durfden we te vragen of we misschien één van de pony’s mochten verzorgen. De eigenaar vond dit gelukkig geen enkel probleem. Vanaf dat moment gingen we nog vaker. We knuffelden en af en toe gaven we de pony’s een poetsbeurt.”
[panel]Bink
2010 tot 2013

Eigenaar: Laura Staal (1997) & Judith Staal (1994)
Ras: Mini-Appaloosa
Kleur: Panterbont

Bink volgde je overal waar je naar toe ging.

[/panel]

Eigen pony


“Op een dag kwamen mijn zus en ik thuis en zat daar opeens de eigenaar van de pony’s. We vroegen wat er aan de hand was en hij vertelde ons dat er een paardenmarkt aankwam. Hij wilde de pony’s daar gaan verkopen, hij was immers handelaar. Onze ouders vertelden daarna dat hij hen de keuze had gegeven om één van de pony’s eventueel te kopen. Onze ouders hadden dit gedaan, mijn zus en ik konden ons geluk niet op! We gaven hem de naam Bink. Het was namelijk een echte bink in zijn doen en laten. Hij was ons verkocht als éénjarige, maar hij bleek al snel veel jonger te zijn. We hebben hem van alles moeten leren. Zelfs het hooi en snoepjes eten. Ook wortels, appels en brood kende hij niet. We waren allemaal heel groen op het gebied van paarden en hadden hem met een longeerlijn aan een paal gezet. Deze verplaatsten we regelmatig. Bink was echter een slimme pony, hij ontsnapte regelmatig door zijn halster af te doen of hij trok de longeerlijn kapot. In het begin liep hij dan vaak terug naar zijn oude weiland en waren we vrij rustig als we hem ophaalden. We wandelden vaak met hem en gingen ook eens langs bij onze oude verzorgpony. Hier trok hij het touw uit onze handen en wilde hij spontaan een merrie dekken. We kregen hem gelukkig weer te pakken en namen hem weer mee naar huis. De volgende ochtend was hij zoals gewoonlijk weer eens ontsnapt. Ik ging naar zijn oude weide, maar hier stond hij niet. Ook stond hij niet bij een andere kudde Shetlanders die verderop stond. Toen bedacht ik me dat hij natuurlijk terug was gegaan naar die merrie. En inderdaad: Bink stond midden in het bos verstopt. Na een tijdje is hij gecastreerd in de hoop dat zijn hengstengedrag zou minderen, maar helaas was dit niet het geval. Het weglopen ging gewoon door en werd vanzelfsprekend. Voor de rest was hij echter een schatje. Hij was heel leergierig en we deden vaak aan vrijheidsdressuur. Af en toe sprongen we ook met hem. Hij vond dit allemaal geweldig om te doen.”

Kudde


“Het gebeurde steeds vaker dat de dierenpolitie in onze omgeving bij mensen langs ging. Ze keken vooral bij paarden die alleen stonden en gaven de eigenaren een boete. Aangezien Bink ook al een jaar alleen liep, vonden we het tijd dat hij wel een vriendje kon gebruiken of ergens in een kudde moest komen te staan. We gingen op zoek naar een kudde in de buurt of eventueel een andere leuke Shetlander die we konden kopen. Zo kwamen we terecht bij een kennis van onze stiefvader. Hij had een kudde Shetlanders en Bink was welkom. Ik ging iedere dag even naar de weide om met hem te knuffelen. Maar helaas ontstonden er steeds meer gevechten in de kudde. Ik had zelf al aardig wat nare klappen kunnen opvangen voor Bink, maar werd hierdoor toch vrij bang om de weide in te gaan. Na een paar dagen begon Bink er slecht uit te zien. Hij miste plukken haren, keek dof uit zijn ogen en stond alleen maar achter in de weide en liet zijn hoofd hangen. Ik had al een paar keer tegen mijn ouders gezegd dat hij weer thuis moest komen, maar volgens hen kwam het wel goed. Ook de eigenaar van de kudde zei dat het wel goed zou komen, dus ik geloofde hen.”

Trap


“Een paar dagen later stond hij opnieuw in zijn eentje, achter in de weide en leek op rust te staan. Ik had al een paar dagen een slecht gevoel. We reden met de auto langs de weide en op dat moment besloot ik later nog even bij hem langs te gaan. Hij stond er zo gek bij. Na een uur kregen we een telefoontje van een mevrouw die tegenover de weide woont. Bink stond de hele dag al wat raar en was nog niet van zijn plek gekomen. Er waren ondertussen al verschillende pony’s geweest die hem een trap gegeven hadden. Mijn moeder en ik gingen naar de weide om bij hem te kijken. Hij stond heel raar en wilde inderdaad niet lopen. Ik haalde wat hooi voor hem, zo kon hij in ieder geval even wat eten en kon ik ondertussen even aan zijn been voelen. Ik merkte dat het niet in orde was en dacht dat zijn been misschien uit de kom was, we belden direct de veearts.”

Afscheid nemen


“Na tien minuten arriveerde deze bij de weide en kwam met een zorgelijke blik naar ons toe lopen. Hij legde zijn hand op Binks been en zei gelijk dat zijn heup kapot was getrapt door de andere pony’s. Er was niets meer aan te doen. Het was het eerlijkst voor Bink om hem in te laten slapen. De veearts liep naar zijn auto om zijn spullen te pakken en ondertussen brak ik van binnen. Toen hij terugkwam had ik mijn lieve Bink al stevig beet. Vanaf het moment dat de veearts kwam, heb ik hem niet meer losgelaten en toen hij uiteindelijk overleden was heb ik hem nog een laatste dikke knuffel gegeven. Dit was toch wel het moeilijkste van alles, om je beste vriend zo te moeten laten gaan en om uiteindelijk je zus en de rest van de familie te moeten vertellen dat hij er niet meer is.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/2011-09-27-15.36.12.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/2012-10-22-15.20.11.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/2012-12-05-16.43.34.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/Bink31.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/Binkiee1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/Met-binkie2cjoanna2cenderest-038.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2018/01/Met-binkie2cjoanna2cenderest-040.jpg|”]

[hr]

Elke vrijdag vind je een nieuw verhaal online. Wil jij jouw verhaal vertellen?


[button href=”https://www.bitmagazine.nl/algemeen/heb-jij-je-paard-verloren-doe-je-verhaal-in-de-online-rubriek/49407/”]Geef je op[/button]
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding