Karin Olfert op missie: te paard alle 53 hunebedden bezoeken

Halverwege haar avontuur moest ze echter voor nu haar reis afbreken. Zula was vrolijk en vlot als altijd, maar liep in draf niet naar Karins zin. We kijken met haar terug op haar ‘mini-hunebeddentocht’ van zes dagen.

Dat klinkt leuk, waarom koos je voor een dergelijke vakantie?

Normaalgesproken zoek ik in mijn vakanties ruigere gebieden op. Ik heb een voorkeur voor gebergtes en met name Scandinavië. Met Zula heb ik vorig jaar in de Eifel gereden bijvoorbeeld. 

Voor deze zomer had ik nog geen concrete plannen en ineens kwam dit idee in me op. Ik werk bij het Hunebedcentrum in Borger als activiteitencoördinator. In deze vakantie zouden hobby en werk samenkomen. 

En bovendien bestaat er een kans dat ik straks eindelijk onthoud waar alle 53 hunebedden precies liggen, dus het is ook nog eens heel nuttig! 

300 kilometer is nogal een eindje! Hoe had je je tocht ingedeeld?

De routes uitstippelen was een uitdaging. Situaties kunnen veranderen en er zijn vaak onvoorziene obstakels zoals niet-aangegeven wildroosters en snelwegen die onveilig om over te steken, waardoor je moet omrijden.

Helaas zijn er geen langeafstandswegen voor ruiters, maar ik had een logische volgorde bedacht, waardoor we bijna dagelijks 30 kilometer zouden afleggen. Met één rustige dag van zeven kilometer en één algehele rustdag halverwege waarop Zula helemaal kon bijkomen. We overnachtten bij kennissen of op campings, waar ik mijn tentje kon opzetten en zij in een weitje kon staan. 

Vertel eens over Zula?

Zula, voluit ‘Lazuli’, heb ik zelf gefokt uit een vosbonte Argentijnse Criollo-kruising en een Akhal Teke-hengst. Ik heb haar geboren zien worden, ruim vijf jaar geleden en haar zelf afgericht. Schrikken zal ze niet snel, omdat we samen veel meemaken. 

Al als veulen en jong paard nam ik haar mee om met de grote wereld kennis te maken. Zula is een sterk en taai paardje, ze heeft de goede genen om lange ritten te kunnen maken en ze staat 24/7 buiten. Vorig jaar hebben we al rustig aan in de Eifel gereden. Ook al was ze pas vier jaar, ze vond het heerlijk. Ze is de ideale partner!

Je zou pas op 28 juli weer thuis zijn. Wat ging er mis?

We begonnen bij het eerste hunebed in Balloo en zouden elf dagen later bij de laatste hunebedden, in Rolde, eindigen. We hadden net een rustdag gehad; Zula had in de wei gestaan bij hele aardige mensen. 

Ik haalde haar op en zoals altijd had ze er zin. Ik stapte en draafde even met haar aan de hand voordat ik haar zadelde en alle bagage - tentje, slaapzak, gasstelletje en ‘astronautenvoer’ - bevestigde. Het was goed om te merken dat ze energie voor tien had, maar ik vond haar in draf niet honderd procent regelmatig. Ik wilde niet dat ze zich zou forceren en een blessure zou oplopen, dus heb ik de trailer opgehaald.

Wat jammer! Maar natuurlijk neem je geen risico. Volgend jaar verder?

Zeker! Het is jammer dat het niet in één keer lukte, maar ik zie deze tocht als een test. In de toekomst wil ik graag een lange trektocht maken in het buitenland met twee paarden, waarbij ik één paard als handpaard meeneem voor de bagage. 

De tweede helft van onze hunebeddentocht ga ik iets bijstellen. Meer rust inbouwen en kortere afstanden geeft meer ademruimte. Gelukkig blijven die hunebedden nog wel even liggen!