Blog Karolus 2017 copy
Blog Karolus 2017 copy

Blog: Vliegengordijn

Nieuws
Zomerzon op mijn gouden lokken: ik kan er wel aan wennen! Maar die zomerse temperaturen brengen ook een hoop vliegende ellende met zich mee. Gezoem en gekriebel: altijd op de plekken waar je dat net niet wilt. En dan valt het nu relatief nog mee, want het zijn alleen nog maar vliegen en muggen. Die zijn irritant, maar straks komen de dazen!

Al dat vliegend gespuis brengt nog meer narigheid met zich mee. Wil je niet lek geprikt worden, dan moeten we straks weer een vliegenkleedje op. Hoe zeer ik het ook waardeer dat mijn vrouwtje me zo’n deken geeft, kan ik het meestal niet nalaten hem bij tijd en wijlen een keer zelf uit te trekken. Niet bepaald bevorderlijk voor de sfeer, moet ik zeggen, maar zo heb ik wel elk jaar een nieuwe. Desalniettemin stelt het vrouwtje die dekens zo lang mogelijk uit en krijgen we die pas als de dazen hun bloedlustige strooptocht beginnen.

We lopen er nu dus nog lekker bloot bij. “Net als op de prairie, zoals het heurt” roept de man van dan altijd. Maar ik voorzie een nieuwe trend die zich rondom de Brink aan het settelen is en ik ben er nog helemaal niet gerust op dat ik voorlopig in mijn blootje blijf lopen. Wat is het geval:
Mijn maat loopt ineens rond met een afgezakte indianentooi

Mijn maat loopt ineens rond met een afgezakte indianentooi. “Net als op de prairie”, grapte de man van weer, maar ammehoela, dat maken ze mij niet zomaar wijs! Een dag lang van die kriebelende ellendelingen rond je ogen is echt geen feest. Maar aan mijn lijf geen polonaise, dus toen ik het vrouwtje met een zelf geknutseld gevaar aan zag komen zetten, ben ik er met mijn staart in de lucht van tussen gepiept en heb ik vanuit de verste hoek een poos staan snurken.
Bij wijze van test kreeg hij een soort vliegengordijn voor zijn ogen gehangen. Freaky! Scary!

Mijn maat zag er namelijk opeens heel heel heel anders uit! Bij wijze van test kreeg hij een soort vliegengordijn voor zijn ogen gehangen. Freaky! Scary! Het leek mij dat zijn laatste uurtje had geslagen, want zoiets kun je volgens mij niet overleven. Ace schijt al tien kleuren als hij weer eens roze olifantjes en een infanterie-orkest bakkabouters denkt te zien, dus wat mij betreft zou hij volledig uit zijn panty gaan van zo’n gruwelijk blauw gordijn voor de ogen. Ik stond in de verste hoek van de wei dus geheel paraat om mee te flippen, want tja: als je maten bent voor het leven, moet je elkaar ook ondersteunen bij een flinke bokpartij. Maar tot mijn grote verbazing gebeurde er niets.

Hij at gestaag door. Zonder om te vallen. Zonder te schrikken. Echt heel raar! Voetje voor voetje ben ik na verloop van tijd toch maar polshoogte gaan nemen. Wat blijkt? Ace is er reuze mee in zijn nopjes! Hij heeft geen 30 vliegen meer in zijn ooghoeken geplakt zitten. Dat klinkt aanlokkelijk, want ’s avonds heb ik menigmaal wat waterige, gezwollen ogen van die ellendelingen. Aangezien ik ook gruwel van spuitbussen en stinkende sponzen met anti-beestjes-meuk, voorzie ik daarom dat ik binnen aanzienlijke tijd ook zo’n belachelijke afgezakte indianentooi aan mijn halster krijg. Ik heb de achterbuurman er ook al mee gespot, dus ik vrees met grote vrezen dat er minimaal een poging wordt ondernomen om dat ding rond mijn hoofd te krijgen.

Nu kent het vrouwtje mij al langer, dus er zal wel een gedegen plan van aanpak aan ten grondslag worden gelegd. Ook al ben ik 25, dat maakt mij nog zeker niet voor één gat te vangen, laat staan voor een vliegengordijn. Andersom geldt dat ook voor mijn vrouwtje, dus we zullen zien wie er wint. Ik hou jullie op de hoogte…
Vliegengordijn