tegenlicht interactie sfeer
tegenlicht interactie sfeer

Blog Tessa: Hoe integer ben jij?

Nieuws

De kranten staan vol over bankiers en hun bonussen. Half Nederland vraagt zich af hoe het toch kan dat sommige mensen zelf niet inzien dat wat zij doen niet zo lekker valt. Ik lees het en denk na over integriteit, want daar gaat het over.


Hoe mooi zou de wereld zijn als iemand ’s ochtends in de spiegel kijkt, bedenkt dat wat hij of zij heeft gedaan op zijn zachtst gezegd niet zo fraai is en zeker geen voorbeeld in de functie waarin de persoon in kwestie verkeert. En dan dus de eer aan zichzelf houdt en aftreedt. Of in ieder geval zijn leven betert. Waarom gebeurt dat bijna nooit? Omdat mensen op allerlei manier voor zichzelf rechtvaardigen dat wat zij hebben gedaan wèl puur en oprecht is, ook al vindt de hele wereld van niet als men erachter komt.

Aangezien het woord ‘paard’ in mijn hoofd iedere minuut wel een keer voorbij komt, was de link met de paardenwereld snel gelegd. Ooit zei een beroemde trainer heel droog tegen mij dat paarden het niet doen voor een suikerklontje. Als wij ze bepaalde dingen willen laten doen, komt daar altijd een zekere mate van dwang bij kijken. Daarbij moet je niet meteen denken aan slaan of andere vormen van mishandeling. Je zou een been- of teugelhulp ook al zo kunnen beschouwen. We accepteren allemaal dat dat erbij hoort, denken er waarschijnlijk niet eens over na. Maar dan doen sporen, zwepen en allerlei ‘hulp’teugels hun intrede. Of je verliest als ruiter een keer je geduld. En wie zegt dat dat bij hem of haar nog nooit is gebeurd, liegt. Als dat niet dagelijks is en zijn leven is verder gezellig genoeg, met veel ruwvoer en met vriendjes in de wei, dan overleeft zo’n paard dat echt wel zonder meteen een trauma op te lopen. Maar er zit natuurlijk een omslagpunt in. Waar ligt dat? Wie bepaalt dat?

Als één of andere sjeik zich kandidaat stelt voor een hoge positie binnen de FEI, terwijl zijn paarden meerdere malen positief zijn getest op doping of als de vader van een dressuurruiter een bepaalde post ambieert, terwijl er een onderzoek naar paardenmishandeling tegen zijn zoon loopt, dan spreken we daar allemaal schande van. We vinden hen niet integer. Maar zijn wij dat zelf altijd wel?

Ben jij altijd eerlijk naar je paard? Was die tik echt nodig of was je je frustratie aan het afreageren? Doe je iets voor je ego of uit egoïsme? En heb je er voor jezelf een fraaie uitleg voor, waardoor je geen gewetenswroeging hebt? Een ‘ja, maar híj’ uitleg…? Hebben je je wel eens rot gevoeld, omdat je eigenlijk diep van binnen wel wist dat je niet zo rechtvaardig tegen je paard was?

Ik denk dat iedereen -binnen en buiten de paardenwereld- in een zekere mate boter op zijn hoofd heeft. Maar het gaat erom of we er af en toe bij durven stilstaan en eerlijk naar onszelf kijken. Sorry zeggen is een nutteloze dooddoener. Kunnen we erkennen waar we niet zo eerlijk handelden of zelfs gemeen waren, er iets van leren en gaan we ook echt iets veranderen zodat we niet weer uit de bocht vliegen? Integriteit kun je niet van buitenaf opleggen. Dat zit van binnen. En bij sommige mensen zit daar helaas niets.