anky isabell ek aken
anky isabell ek aken

Blog Tessa: Haat en nijd

Nieuws

Hebben jullie die geweldige foto gezien van Charlotte Dujardin, die na het behalen van teamzilver op het EK ‘ onze’  gouden jongens Edward en Hans Peter knuffelt? Ze drukt ze bijna plat. Ik vond het zo’n ontroerende foto. Het staat voor mij precies waarvoor top dressuur zou moeten staan.


Charlotte en Valegro zijn natuurlijk onbetwist een klasse apart. Hun proeven zijn vaak zo mooi dat ik er met tranen in mijn ogen naar zit te kijken. Ik weet het, ik ben een emotioneel zacht ei. Maar wat onze mannen daar presteerden was fenomenaal en het is prachtig om te zien dat topsporters onder elkaar dat erkennen en waarderen. Niks geen haat en nijd. Zo vond ik ook de foto van het openingsspektakel, met de lachende rivalen van weleer Anky en Isabell naast elkaar, hartverwarmend.

En dan terug naar de realiteit van alle dag. Hoe vaak zien we dit op landelijk niveau, oprechte bewondering voor elkaar? Ik hoor vaker dat de punten niet kloppen, iemand een onterecht streepje voor heeft bij een jury, mazzel had met starttijd, beter weer of een andere externe omstandigheid, zijn of haar paard buiten beeld niet zo netjes behandelt of er anderszins dubieuze trainingsmethoden op na houdt of...vul zelf maar aan. Het is mij nog niet overkomen dat ik iemand die verslagen werd waarderend hoorde opmerken hoe goed de nummer 1 het heeft gedaan, zonder een ‘maar’.

Wat zit ons in de weg op lager niveau, zodat we dit kennelijk anders beleven dan onze toppers? Ik denk dat het veel met ego te maken heeft. Charlotte weet heus wel hoe goed zij en Valegro zijn. Edward is misschien wel de beste dressuurruiter ter wereld, die hoeft dat niet iedere keer te bewijzen. Dat geeft rust. Ook als zij eens een mindere dag hebben. Ze hebben het al lang laten zien. Maar als dat ermee te maken heeft, hoe kun je dan als middelmatige ruiter met een ‘gewoon’ paard in zo’n staat komen dat je oprecht kunt genieten van goede prestaties van je concurrenten? Een reëel beeld hebben van jezelf, je paard en je prestaties, helpt. Mensen in je omgeving die je met beide benen op de grond houden, ook. Ik hoor wel eens instructeurs combinaties ophemelen, waarbij ik dan denk dat ze hun inkomen staan veilig te stellen. Natuurlijk doe je je best om iemand verder te helpen en te verbeteren. En dat moet positief en met enthousiasme. Maar blijf wel eerlijk, want door valse verwachtingen te wekken, lopen ze op den duur toch ook naar een ander.

Tevreden zijn met je paard, met wat je hebt. Dat is belangrijk. Je hebt hem of haar toch uitgekozen omdat je ‘m helemaal geweldig vond? Die wedstrijd is maar een klein onderdeel van jullie leven samen. Fanatiek zijn is niets mis mee, maar houd het bij jezelf. Jij hebt invloed op je eigen prestatie. En probeer verder een beetje te genieten van al die andere prachtige paarden. Want mijn hemel, wat zijn ze –allemaal op hun eigen manier- mooi en genereus.