14398156_10153970644883325_1793196566_n
14398156_10153970644883325_1793196566_n

Blog Mongolië: Ode aan Nelson

Nieuws

We moeten een berg over en de enige manier is een erg steile heuvel van wel 100 meter met supermul zand. Bernard en Annie rijden voorop, dan Sara en ik, vervolgens lieve Nelson, ons pakpaard. Halverwege laat ik Nelson per ongeluk los, maar besluit door te rijden omdat het moeilijk is om halt te houden, zo steil is het!


Ik kijk achter me en Nelson is gestopt. Die arme staat halverwege de berg treurig met alle bepakking en zijn hoofd hangend. Ik probeer hem aan te moedigen om naar boven te lopen maar hij verroert geen veer. Na 5 minuten ga ik heel even iets verder staan op de heuvel, zodat we uit het zicht van Nelson zijn. En ja hoor, als ik ga kijken is hij begonnen aan de klim!

Ik moedig hem aan en met oortjes naar voren loopt hij naar boven. Wat een sterk en dapper paard! Pakpaarden zijn een bijzonder soort, ze moeten onafhankelijk kunnen reageren en denken. Een ruiter helpt normaal gesproken het paard met balans en ontwijken van obstakels etc, maar een pakpaard moet dit helemaal zelf doen. Daarom is het ook heel belangrijk dat je pakpaard niet te zwaar beladen is. Maximaal de helft in gewicht van wat hij zou dragen met een ruiter.

Rijden met een pakpaard is ook niet altijd even makkelijk. Je moet ten eerste perfecte controle hebben over je rijpaard. Als bijvoorbeeld je pakpaard op de noodstop gaat om te plassen moet je zelf snel kunnen stoppen, je wil geen blaren op je handen hebben of een arm uit de kom. Nu is onze Nelson gelukkig een lieverd die in meeste gevallen volgt, maar ook hij heeft wel eens even geen zin. Of soms vindt hij nou eenmaal een plukje gras veel interessanter dan onze trektocht. Als jouw pakpaard niet meewerkt, zijn er verschillende technieken die je kun toepassen. Wat voor ons het beste werkt is om te zorgen dat het pakpaard naast jouw paard loopt in plaats van erachter. Laat het pakpaard altijd rechts van je rijpaard lopen, omdat je dat ook zou doen als je met hem aan de hand loopt. Zo houd je hem goed in zicht en kun je hem indien nodig aandrijven met een zweepje.

Zelf gebruik ik een lang touw in plaats van teugels voor het pakpaard. Dit touw gebruik ik ook als zweepje, en als Nelson besluit te stoppen, hoef ik dankzij de lengte van het touw minder snel los te laten. Let op dat het touw niet te lang is, zo’n 3-4 meter is perfect. Ik vind deze manier het best en veiligst, maar het pakzadel kan soms in de weg zitten. Een andere manier is om met een ruiter voor en een ruiter achter het pakpaard te rijden. Dan kan de achterste ruiter het pakpaard in de gaten houden en aandrijven indien nodig. Het nadeel hiervan is dat je natuurlijk twee ruiters nodig hebt die moeten communiceren en samenwerken. Daarnaast denk ik dat het verwarrend is voor het pakpaard om van verschillende kanten hulpen te ontvangen, een persoon die de leider is, is kalmer en duidelijker voor het pakpaard.

Reizen met een pakpaard is een vak apart. Vooral het karakter van het paard is erg belangrijk. Rustig, maar voorwaarts. En volgzaam, maar toch zelfstandig. Zo een geweldig paard vind je niet zo gemakkelijk! Ik ben zo blij met lieve Nelson, hij is onze held en zonder hem is deze reis onmogelijk!

[handwritten] Groetjes,

Simone Johanna Aleida

[/handwritten]

Lees hier eerdere blogs van Simone!

14429434_10153970774828325_1486619515_n