blog dorien
blog dorien

Blog Dorien: Buitenrijden met Buddy & Loes (2)

Nieuws

We zouden niet teveel kilometers maken bij onze eerste bosrit… Moet lukken: paaltjes met witte hoefijzers gaan ons in een acht kilometer lange tocht de Rucphense Heide laten zien. Maar ja, dan moet je die paaltjes wel vinden…


[row]
[seven]

Een dag voor onze eerste bosrit heeft Sonja een verkenningsmissie uitgevoerd. Waar kun je de auto met trailer parkeren en - niet onbelangrijk – hoe vind je de hei? Nou, dat laatste was heel makkelijk had een toevallig passerende wandelaarster Sonja verzekerd. Ze wees met haar vinger een bospad in en zei: ‘Als je daar inrijdt, kom je paaltjes tegen met witte hoefijzers en die markeren een route van acht kilometer.’ Voor de zekerheid vroeg Sonja nog even waar je dan uitkwam, maar de mevrouw verzekerde dat je altijd op dit punt weer terug kwam. Ideaal dus!

Wij sturen Buddy en Loes zij aan zij het bospad in. Wat is dit relaxed vergeleken met onze wandeltochten door de polder, waarbij we soms bijna in de sloot belanden omdat een haastige automobilist of een stoïcijns doordenderende vrachtwagen ons weigert te zien. Laat staan dat de gemiddelde bestuurder zich verplaatst in medeweggebruiker ruiter en paard…Het komt er helaas op neer dat je paard overal maar tegen moet kunnen. Harde lessen gegarandeerd… Gelukkig hoef ik me daarover in het bos nu even geen zorgen te maken.

Heb jij al een paaltje gezien?


En de paarden? Ze zijn niet overdreven uitgelaten, fris, fruitig of anderszins overenthousiast. Terwijl wij nog even de laatste stalroddels doornemen, stappen Buddy en Loes lekker naast elkaar verder. Af en toe even een oortje naar elkaar toe draaiend; haast al wetend wat komen gaat… Na zo’n tien minuten stappen, zegt ik tegen Sonja “hoe zien die paaltjes er eigenlijk uit?” Sonja: “Geen idee…” We stappen nog even verder, maar als we merken dat we door de bomen steeds meer weilanden zien, concluderen we dat we misschien toch de andere kant op moesten. We draaien om en stappen dezelfde weg terug. “Als we geen paaltjes zien, vinden we misschien een pad waarop in ieder geval paarden gelopen hebben”, opper ik. Als we bij de T-splitsing terugkomen, nemen we vol goede moed de andere afslag. Paaltjes met witte hoefijzers komen we niet tegen. En bij de volgende splitsing weer niet… Maar als we de paardenmest en hoefafdrukken van onze voorgangers volgen, zullen we er ook wel komen, toch?! In plaats van om ons heen te kijken en te genieten, turen we als een soort spoorzoekers geconcentreerd naar de grond. We zijn al bijna drie kwartier onderweg en hebben nog geen struik hei gezien…en ook geen paaltjes! Juist als ik me bezorgd afvraag of dat voor zonsondergang nog gaat lukken, zien we een (heel) klein paaltje! Onder het witte hoefijzertje staat een pijltje dat wijst in de richting waarvandaan we kwamen. Terwijl ik Loes alweer omdraai, zegt Sonja: “Geen sprake van, ga niet weer datzelfde stuk terug.” Dus we rijden verder.

[/seven]

[five]
[panel]

Buddy, Tinker-ruin (9): [handwritten]Beresterk, eigenwijs, dapper, tikje onopgevoed, moeilijk van de wijs te brengen.[/handwritten]
Sonja (38): [handwritten]Buddy’s eigenaar en amazone, werkt mee in het bedrijf van haar man: (te) lief, stoer (net als haar paard), denkt makkelijk over dingen, snel enthousiast.[/handwritten]
Iluso (‘Loes’), PRE-ruin (6): [handwritten]Sensibel, intelligent, behoorlijk onzeker, liever lui dan moe, tikje eenkennig.[/handwritten]
Dorien (39): [handwritten]Iluso’s eigenaar en amazone, heeft haar eigen tekst en pr-bureau: tikje bezorgd, denkt in oplossingen, sociaal, positief en met rijden soms wat onzeker (net als haar paard). [/handwritten]

[/panel]

[/five]

[/row]

Heuveltjes op en af


Uiteindelijk komen we toch bij de hei en ‘gooien’ we onze paarden los. Al die verschillende kleuren zand onder je voeten is wel raar… Maar na een paar minuten geeft Loes zijn pogingen om overal overheen te springen op. Buddy heeft energie over en stuift met Sonja dwars door de heidestruiken. “Dat kan nooit de bedoeling zijn”, denk ik terwijl ik Loes er bij gebrek aan een beter plan achteraan stuur… Als we uitgeraasd zijn weten we het zeker: onze paarden zijn klaar voor de Pink Ribbon Ride! Met behulp van de GPS op onze telefoon vinden we uiteindelijk de weg terug naar de auto. Geen idee hoeveel kilometer we hebben afgelegd, maar het waren heerlijke uren!

Hoofd uit de trailer


Wanneer de heren tevreden in de trailer aan het hooinet staan te knabbelen, vraag ik bezorgd aan Sonja of ze de klep boven de laaddeur aan de voorkant niet dicht moet doen? “Nee hoor, hoeft niet, we rijden binnendoor!” Mijn bezwaren van ‘tocht’ en ‘gevaar’ zijn alweer van tafel geveegd. Eenmaal onderweg steekt Loes zijn hoofd helemaal uit de trailer. Ik denk ‘help’. Maar Loes heeft zijn oortjes naar voren en kijkt zijn ogen uit. Hij staat zichtbaar te genieten van alles om hem heen. Veel leuker dan dat hooinet. Raar paard! Misschien ben ik af en toe wel iets tè bezorgd…

[video width=”854” height=”480” mp4=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2015/10/dorien.mp4”][/video]
blog dorien