Afbeelding

Het afscheid van Shadow

Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Andrea Biesmans was bijna elf jaar samen met haar Shetlander Shadow. Hoe oud Shadow precies was wist niemand, maar dat ze oud was was zeker. Ze liep de ziekte van Lyme op, maar krabbelde er weer bovenop. Maar helaas moest Andrea uiteindelijk toch afscheid van haar nemen toen Shadows lichaam te oud en zwak werd.


[row]

[seven]

“Ik was twaalf jaar toen ik, ter gelegenheid van mijn plechtige communie, een cadeau mocht uitzoeken. Geen moeilijke keuze voor een meisje dat ‘al’ drie jaar paard reed en gek was op deze prachtige viervoeters. Samen met een paardenkenner uit de familie ging ik naar een man die meerdere shetlanders te koop had staan. Ik stelde toen geen vragen, ik was alleen maar super enthousiast. Eenmaal aangekomen bij de weide, stonden er drie pony’s. Eén pony legde meteen zijn oren plat. De tweede bleef op afstand. Maar de derde kwam recht op mij af en duwde haar neus tegen me aan. Je zou dus kunnen zeggen dat Shadow mij gekozen heeft. Shadow zou twaalf jaar zijn, maar ik kreeg nooit een boekje van haar. Ze had dan ook geen chip, wat ik meteen geregeld heb.”
[/seven]
[five]
[panel]

Shadow
1984 tot 2017


Eigenaar: Andrea Biesmans (1994)
Ras: Shetlander
Kleur: Vos


Shadow was altijd heel nieuwsgierig.


[/panel]
[/five]
[/row]

Feest


“Verschillende jaren hadden Shadow en ik de grootste pret. Wandelingen door de straten van het dorp, ravotten in de weide en urenlang poets plezier. Het leven was een feest en Shadow was de kers op de taart. Tot vijf jaar geleden. Ik was zeventien en kwam aan bij mijn tante, waar Shadow in de weide mocht staan met soortgenoten. Ze was een beetje overstuur. Shadow had haar hooi niet opgegeten en trok zich terug in de stal. Helemaal niets voor haar, aangezien ze normaal vocht voor eten. Ze leek ook een beetje afwezig en haar enthousiasme was weg. Ik belde mijn dierenarts en hij onderzocht haar tanden. Die leken in orde en hij kon niet meteen een aanleiding vinden. Hij stelde voor om het even zo te laten en te zien of haar gedrag zou veranderen. Het werd er niet beter op. Shadow werd mager. Haar plezier en zin in ravotten was verdwenen. Ze had geen interesse meer in de andere shetlanders. Ze knabbelde een beetje hooi en verschool zich daarna in de stal. Ze werd ook hoefbevangen, hoewel ze niet meer veel at. Onze hoefsmid had zijn handen vol. Er bleef nog maar weinig over van die levendige pony waar ik zoveel plezier mee had beleefd.”

PPID


“Intussen had ik, samen met mijn vriend, twee grote paarden. We bouwden het voerhok om tot een kleine stal en haalden Shadow naar huis. Op die manier kon ik haar beter in de gaten houden. Aangezien Shadow er niet op vooruit ging, liet ik een andere dierenarts langskomen. Ze was mager en stond nog in haar dikke wintervacht, hoewel het al april was. Ze had diarree en geen eetlust. Hij vroeg meteen of ik al had gehoord van de ziekte van cushing aka PPID. De dikke vacht die niet losliet, hoefbevangenheid, mager worden. Ik had het kunnen weten. Na een controle van de tanden vroeg hij hoe oud Shadow was. Ik weet nog dat ik volmondig antwoordde: “zeventien”. De dierenarts schoot in de lach en vertelde me dat ik daar zeker tien jaar bovenop zou moeten doen. Ik geloofde mijn oren niet. De dierenarts raadde me aan om te beginnen met Prascend om haar waarden weer naar beneden te halen. Op die manier zou Shadow weer een normaal leven kunnen leiden. Vol goede moed begonnen we met medicatie, non-stop hooi en een vrije uitloop naar de weide.”

Lyme


“Shadow deed het goed en mijn enthousiaste pony was weer terug. Ze ravotten samen met de grote paarden door de wei. Het leven was weer een feest. Voor even. Drie jaar geleden vond ik haar op stal. Ze lag en bewoog niet. Ik dacht dat ze gevallen was en zich had bezeerd. Maar ik kreeg haar niet overeind. Meteen belde ik de dierenarts, met een rampscenario in het achterhoofd. Er werd een bloedtest afgenomen en na een paar bange dagen kwam de uitslag: diabetes type twee en de ziekte van Lyme. Shadow was verlamd aan alle vier de benen. Door een kleine, miezerige teek. Weken gingen voorbij. Shadow at goed, maar kon nog steeds niet opstaan. De dierenarts kwam elke dag langs om medicatie toe te dienen. Ik begon de hoop te verliezen. Deed ik er wel goed aan om haar zo te laten liggen? Zou ik haar niet beter laten inslapen? Mijn vriend en de dierenarts waren het erover eens: ik moest nog even geduld hebben. Ik bracht uren door in de stal. Ik ging naast Shadow zitten. Soms in stilte, soms met een verhaal. Dan met een hoopje gras en dan met wat koekjes. Toen ik op een dag de stal binnen kwam, stond ze overeind. Ik was zo gelukkig als een kind met een snoepje. Ze stond! Ik kon janken, roepen en lachen tegelijk. De revalidatie kon, na twee lange maanden, beginnen. Het enige nadeel: doordat ze zo lang had stilgelegen, waren haar hoeven er erg op achteruit gegaan. Haar hoefbevangenheid was ondertussen chronisch geworden. Dit maakte het revalideren nog moeilijker.”

Oldie


“Onze oldie deed het goed. Langzaam, maar goed. Ze wandelde op haar gemakje over het gazon. Ze kon niet meer in de weide, aangezien ze niet meer weg kon lopen van de grote paarden. Haar hoeven en de artrose speelden haar parten. Maar ze was een taaie tante. Elke dag ging ze koppig aan de draad van de wei staan om de grote paarden de begroeten. Daarna ging ze eten of wat genieten van de zon. Ik genoot van elk moment samen met mijn kleine meid. Want ik had geen idee hoe lang het nog zou duren. Opnieuw vroeg ik me af of ik er goed aan deed om haar in leven te laten. Ze was op haar gemak, at goed en was enthousiast. Maar ik maakte me zorgen om haar hoeven. Had ze niet te veel pijn? Hoe lang kan dit zo verder? Veel mensen vertelden me dat een paard liet weten wanneer het te veel werd. Maar ik bleef twijfelen. Wat als ik het niet zou zien? Maanden gingen voorbij en Shadow bleef stabiel. Ze werd enkel wat magerder. Maar dat leek me normaal aangezien het alweer winter was. Ik hoopte vurig dat ik haar nog een jaar bij me zou kunnen houden. Ik kon er enkel van dromen om haar in 2017 nog bij me te hebben. Maar toen was het zover.”
‘Deze nacht zou alles bepalen’

Nacht


“17 januari 2017. Ik kwam terug van mijn werk en mijn vriend riep me naar de stallen. Het was niet goed volgens hem. Shadow lag in haar stal en kon niet meer overeind komen. Ze hinnikte naar me toen ik binnenkwam en stak haar neus vooruit. Ik aaide over haar snuit. De dierenarts was er snel. Hij zei dat dit een waarschuwing was. Shadow was erg mager geworden, hoewel ze wel goed te eten kreeg. Haar lichaam liet ons weten dat ze uitgeput geraakte. Als ik haar erdoor zou krijgen, zou ik haar zeker ook door de zomer krijgen. Zo beloofde de dierenarts mij. We strooiden haar stal goed op, deden haar een dikker winterdeken aan en gaven haar veel hooi. Deze nacht zou alles bepalen. Toen ik de volgende morgen met een bang hart ging kijken, hinnikte ze naar me. Ze had het gehaald! Ik was enorm blij. Ik gaf haar weer hooi, een dikke knuffel en vertrok naar het werk. Wat ik die middag zou aantreffen, zal ik nooit vergeten.”

Afscheid


“Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam, was naar Shadow gaan. Ze lag nu volledig plat en was amper in staat om overeind te blijven liggen. Ik schrok, maar wist dat het tijd was. Ze liet het merken, net zoals iedereen had beloofd. Ze was uitgeput. Mijn vriend belde de dierenarts. Ik knipte een dikke bos manen af. Ze hinnikte heel zwak naar me. Alsof ze wou zeggen dat het oké was. In mijn hoofd speelde een gedicht af: “Als twee bruine ogen vragen: “Help me, want ik voel me niet fijn.” Mag je dan, omdat je weet: dit is het einde, egoïstisch zijn?”. Dikke tranen rolden over mijn wangen, tot in haar vacht. Ik gaf haar een kus op haar wang, vertelde haar dat ik veel van haar hield en dat ze nu moest gaan slapen. Ik ging naar buiten en liet de dierenarts haar uit haar lijden verlossen. Ze was meteen vertrokken. Mijn kleine Rossie-Ros loopt nu door de eeuwige weides.”

Leeftijd


“Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Na veel moeilijke keuzes was dit het beste, en laatste, wat ik voor mijn kleine vriendin kon doen. Veel mensen hadden haar al opgegeven toen de diagnose van cushing er kwam. Maar ik niet. Ik geloofde in haar en haar stevig karakter. Ze heeft nog een paar mooie jaren gehad bij ons. Op 18 januari 2017 heb ik een stuk van mezelf laten inslapen. Mijn beste vriendin en partner in crime voor bijna elf jaar. Ik mis haar en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan haar denk. Haar stal is leeg, er loopt geen shet meer over het gazon. Ze hinnikt niet meer naar me als ik op stal kom. Het is anders. Shadow zou in mei 33 jaar geworden zijn. Of 40. Of 22. Wie zal het zeggen. Vaak krijg ik de vraag waarom ik zoveel moeite deed voor ‘maar een shet’, waar ik toch niet op kon rijden. Waarom ik zoveel geld uitgaf voor ‘maar een pony’. Een paard zonder ruiter is nog steeds een paard. Maar een ruiter zonder paard is ‘maar een mens’. Slaapwel Rossie-Ros, je zal nooit worden vergeten.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/IMG_20160816_195143.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/Foto0205_001.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/IMG_20160824_185907.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/FB_IMG_1486927836706.jpg|”]

Elke vrijdag vind je een nieuw verhaal online. Wil jij jouw verhaal vertellen? Geef je op!


[button href=”https://www.bitmagazine.nl/algemeen/heb-jij-je-paard-verloren-doe-je-verhaal-in-de-online-rubriek/49407/”]Geef je op[/button]
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding