Afbeelding

Het afscheid van Berlin

Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’… En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Toen Dominique Blokhuis de KWPN-schimmel Berlin tegenkwam, wist ze gelijk dat hij het paard voor haar was. Na hem zelf zadelmak te hebben gemaakt was haar droom ooit Z-springen geklasseerd te zijn, maar dit was haar helaas niet gegund. Berlin kreeg meerdere koliek aanvallen, de laatste zo heftig dat hij geopereerd moest worden, maar vlak na het begin van de operatie ging het mis.


[row]

[seven]

 “Toen ik de overstap wilde maken van de pony’s naar de paarden kwam ik samen met mijn ouders Berlin tegen bij een handelaar hier in de buurt. Hij was twee en een half jaar oud en ik was meteen verliefd. Mijn vader wilde nog even wachten met hem kopen en er even over nadenken, maar mijn moeder en ik wisten het zeker. Dit moest hem worden. Ik heb hem later zelf ook zadelmak gemaakt en doorgereden, dit ging eigenlijk gelijk goed. Hij was altijd heel braaf.”
[/seven]
[five]
[panel]

Berlin
2006 tot 2016


Eigenaar: Dominique Blokhuis (1989)
Ras: KWPN
Kleur: Schimmel


Berlin was een allemansvriend.


[/panel]
[/five]
[/row]

Kliniek


“We hadden zo’n bijzondere band met hem, dat we eigenlijk wel besloten dat hij oud mocht worden bij ons. Doordat ik alle tijd met hem zou hebben was mijn doel om hem naar het Z-springen te rijden. Helaas mocht dit niet zo zijn. We reden onze laatste wedstrijden in de L-klasse en wilde de overstap gaan maken naar het M toen het mis ging. Berlin kreeg een paar keer achter elkaar koliek. Een van deze keren kreeg hij zelfs zulke erge aanvallen dat hij werd opgenomen in de kliniek. Ondanks dat dit drie kwartier van mijn huis af was, ging ik elke dag bij hem langs.”

Grazen


“Hij viel erg veel af en wilde slecht eten. Als ik even bij hem was wilde hij wat grazen aan de hand, maar de rest van zijn eten moesten de dierenartsen zowat naar binnen proppen. Gelukkig knapte hij wat op en mocht hij mee naar huis. Ons enige doel op dat moment was om hem aan het eten te houden. Hij was erg mager en at nog steeds slecht. We gingen drie keer per dag aan de hand naar een weiland in de buurt waar erg hoog gras stond. Daar kon hij dan wat grazen om wat extra’s binnen te krijgen.”

Trots


“Uiteindelijk kwam hij weer aan en werd hij weer fit. Zo fit zelfs dat ik hem niet eens meer naar de weide kon brengen. Ik moest hem eerst longeren, anders steigerde hij van blijdschap de hele weg naar de weide. Ik mocht ook weer met hem gaan rijden, wat was ik blij. De eerste keer weer rijden was geweldig. Ik was heel trots en beloonde Berlin de hele tijd tijdens het rijden. Ik voelde hem ook steeds trotser worden en we begonnen de trainingen weer langzaam op te bouwen.”

Koliek


“Op 20 november 2016 stond hij ’s ochtends ongeduldig in zijn stal te wachten en trapte nog eens tegen zijn deur omdat hij zo graag naar buiten wilde. Mijn moeder was op dat moment buiten en had hem nog gezegd dat er zo iemand zou komen om hem buiten te zetten. Een half uur later kwam mijn vader inderdaad bij hem om hem naar het weiland te brengen, maar opeens was Berlin doodziek. Het zweet droop van hem af en hij stond met zijn hoofd omlaag. De dierenarts werd gelijk gebeld en was er eigenlijk meteen. Hij kreeg een spuit waar hij mee op moest knappen, maar het werd alleen maar erger. We werden opnieuw doorgestuurd naar de kliniek.”

Operatie


“Hier kwamen ze erachter dat hij een slag in zijn darm had. We kregen twee opties, we konden hem laten inslapen of opereren. Berlin kreeg wat pijnstilling toegediend zodat wij hier even over na konden denken. We kozen uiteindelijk voor de operatie, we wilden er alles aan gedaan hebben om hem te redden en er later geen spijt van krijgen. Voor de operatie moesten we echter nog wel een uur rijden naar een kliniek in Duitsland.”
‘Als we hem op tijd daar krijgen, dan gaat hij het redden’

Wachten


“Dankzij de pijnstilling konden we Berlin naar de kliniek vervoeren. Op dat moment dachten we nog, als we hem op tijd daar krijgen, dan gaat hij het redden. Bijna meteen nadat we aankwamen bij de kliniek werd Berlin naar binnen gebracht om geopereerd te worden. We werden naar een soort wachtkamer gebracht, hier konden we zitten en wachten tot de operatie voorbij was. Maar ik kon niet meer stilzitten, ik kon alleen maar in spanning wachten. Na ongeveer tien minuten kwam de dierenarts naar ons toe. Zodra ik hem zag wist ik dat er iets niet goed was, hij zou veel langer met de operatie bezig moeten zijn. Hij kwam ons inderdaad vertellen dat Berlin het niet gehaald had. Vlak nadat de narcose was toegediend was hij overleden.”

Gemis


“Op dat moment gaat er van alles door je heen. Gelukkig konden we nog wel afscheid van hem nemen. Hij lag in een stal vol met stro. Hier hebben we bijna een uur bij hem gezeten en hem geaaid. Ik mis nu nog steeds alles aan hem. Mijn leven bestond uit Berlin. Als ik niet aan het werk was, dan was ik bij hem. Niet alleen ik had een bijzonder band met hem, maar eigenlijk iedereen bij ons thuis. Ook de andere dieren die hier lopen, waren altijd in zijn buurt te vinden. Zijn lege stal is iedere keer nog confronterend, ik ben er dan ook nog niet aan toe om een ander paard te zoeken.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/01/Berlin.png|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/01/DSC_0140-3.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/01/DSC_1734-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/01/20161005_1152300.jpg|”]

[hr]

Elke vrijdag vind je een nieuw verhaal online. Wil jij jouw verhaal vertellen? Geef je op!


[button href=”https://www.bitmagazine.nl/algemeen/heb-jij-je-paard-verloren-doe-je-verhaal-in-de-online-rubriek/49407/”]Geef je op[/button]
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding