070820515_ABFweb
070820515_ABFweb

Hebben peesblessures een genetische factor?

Nieuws

Zelfs wanneer paarden zorgvuldig getraind zijn lopen ze soms een peesblessure op. Dit leidde er toe dat onderzoekers zich afvragen of er wellicht een andere risicofactor aanwezig is. Recent onderzoek naar peesblessures bij volbloed renpaarden suggereert dat het mogelijk is dat paarden een genetische aanleg hebben voor peesblessures, zo meldt Equinews.


Blessures aan de oppervlakkige buigpees kunnen optreden als een paard een verkeerde pas in galop zet, uitglijdt, wegzakt in zachte grond en bij te hard en te lang trainen. Het herstel van een serieuze blessure vergt maanden van rust en sommige paarden zullen nooit meer volledig herstellen.

Oppervlakkige buigpees


Het onderzoeksteam vergeleek de genetische waarden van 270 paarden met een ontsteking aan de oppervlakkige buigpees. Ook werden 270 paarden zonder blessures bestudeerd. De wetenschappers keken specifiek naar een genmutatie die verantwoordelijk is voor de structuur, functie en het herstel van de pees. Ook bestudeerden ze de genen die een overeenkomst toonden met de genen van mensen met achillespees blessures.

Genmutaties


De resultaten lieten mutaties in de genen TNC en COL5A1 zien, die geassocieerd worden met diverse vormen van peesproblemen bij renpaarden. Een mutatie in het COL5A1-gen zorgt voor een significante toename van peesontstekingen. Paarden met twee kopieën van deze mutatie hebben drie keer zo veel kans op peesproblemen dan paarden met normale genen. Paarden met een mutatie in het TNC-gen hadden juist een significante vermindering op de kans op een peesblessure. Het TNC-gen is een belangrijk onderdeel in de wederopbouw van de pezen.

Trainingsprogramma’s


Blessures bij renpaarden zijn vaak gerelateerd aan meer dan één oorzaak. Een trainingsprogramma dat zorgt voor een blessure bij het ene paard kan volkomen veilig zijn voor een ander paard. Verdere studies kunnen hierin duidelijkheid bieden. Zodra de risicofactoren beter bekend zijn is het wellicht mogelijk om te ontdekken welke paarden een verhoogd risico lopen op peesblessures. Er kunnen dan trainingsprogramma’s worden ontworpen om de kans op blessures aan de oppervlakkige buigpees te minimaliseren.

Bron: Bitmagazine / Equinews