Tessa Arnd blog
Tessa Arnd blog

Arnd & Tessa: Tranen met tuiten

Nieuws

Hoe kijken Bit-fotograaf Arnd Bronkhorst en Bit-redacteur Tessa van Daalen tegen de paardenwereld aan? Iedere twee weken leggen ze elkaar een vraag voor over een onderwerp dat hen bezighoudt.


[row][six]







[handwritten]
Ha die Arnd,[/handwritten]


Ik ben emotioneel gezien een zachtgekookt ei. Een tragische film? Ik voel al een brok in mijn keel bij de aankondiging. Op facebook komen bijna dagelijks zielige honden en katten uit opvangcentra voorbij, die ik het liefst allemaal in huis zou willen halen, ware het niet dat mijn verstandige wederhelft zijn veto uitspreekt. Onze dierentuin is groot genoeg en ik moet bekennen dat hij wel een beetje gelijk heeft. Hij is ervan overtuigd dat ik later eindig als zo’n kattenvrouwtje met vijftig beesten in een ernstig vervuild huis. Het erge is dat me dat niet eens zo vreselijk lijkt…

Paarden hebben met hun fluwelen ogen net zo’n uitwerking op mij, al helemaal in combinatie met mooie muziek. Ik heb volgens mij voor het eerst openlijk gehuild op een tribune toen Anky in 1994 tijdens het WK in Den Haag Kürgoud won met Bonfire op het onvergetelijk Song Song Blue. Zij was de eerste die de kracht van emotie echt goed wist te benutten met meesterlijk gekozen klanken, in combinatie met prachtige harmonie tussen haar en haar paard. Ik heb naderhand nog wel meer traantjes weggepinkt, bijvoorbeeld bij proeven van Edward, die niet eens muziek nodig had om bij mij de waterlanders in beweging te brengen. Dat je zo stil kunt zitten en een paard dan oefeningen kunt laten uitvoeren die van zo’n ongekende schoonheid zijn. Maar ik brak nog wel het meest als hij, aan een lange teugel stappend, de ring verliet met een paard dat –zo interpreteer ik het dan hè- intens tevreden om zich heen kijkend, ontspannen liep, alsof hij wilde zeggen ‘dat was een lekker ritje, baas’.

Het gaat niet alleen op voor dressuur. Misschien is het de leeftijd, maar ik betrapte mezelf erop dat ik afgelopen zomer hevig geëmotioneerd voor de buis zag hoe Jeroen Dubbeldam met de Zweedse hengst Casall Ask in zijn laatste rit van het WK foutloos bleef. Het zou ermee te maken kunnen hebben dat ik ooit tijdens een bezoek aan Rolf Göran Bengtsson –daar was jij ook bij- met dit fantastische lieve paard heb rondgestapt. Ik ken hem dus en dat schept een band. Maar ik kan net zo makkelijk volschieten van mijn eigen paarden. De manier waarop ze soms naar me kijken raakt me tot diep in mijn ziel, zo mooi.
Ik vraag me wel eens af, paarden en emotie, is dat een vrouwendingetje? Arnd, wanneer heb jij voor het laatst een traan gelaten om een paard?

[handwritten]
Groetjes, Tessa[/handwritten]



[/six] [six]

 

 

 







[handwritten]Allerliefst Tessa,[/handwritten]


Wat moet ik hier nou mee? Ik ben een man!
Einde blog.

Hartelijke groet, Arnd.

P.S.: Ik wil eventueel wel toegeven dat ik soms, een enkele keer, wel eens emotioneel betrokken raak bij iets met vier benen, een hoofd en een staart. Gelieve dit niet verder te vertellen.

Ik word niet zozeer geraakt door hun ogen of zachte vacht, maar meer door hun gedrag. Het is een wonder wat die dieren allemaal doen, wat ze zich laten welgevallen en hoe ze meewerken met wat voor hen toch een compleet onbegrijpelijk spel moet zijn. Wat moet een paard bijvoorbeeld wel niet ervaren als hij ’s ochtends heel vroeg in het donker een vrachtwagen in loopt, geen idee waar hij uit zal komen? Het kan een plek met bekende paardenvrienden en -geuren zijn, het kan 10 minuten duren, het kan uren of een dag duren, hij kan aan de andere kant van de wereld terecht komen. Hij kan zelfs bij de dierenarts uitgeladen worden en na een korte afweging van financiële en veterinaire belangen “ingeslapen” worden. Wat een vertrouwen hebben paarden in ons. Ze kijken ons met hun grote ogen aan en hopen dat we het beste met ze voor hebben.

Wij laten paarden in een voor hen compleet nieuw universum opdraven en ze doen meestal nog mee ook. Verbijsterend vind ik dat, en ook ontroerend. Want paarden zoeken toch houvast, passen zich aan, proberen te doen wat wij ze proberen te vertellen in een onbekende taal en soms leidt dat tot prachtige momenten van harmonie tussen mens en paard, de momenten die we allemaal hopen mee te maken, zelf op de paardenrug, als toeschouwer of fotograaf langs de ring. Tegelijkertijd weet ik dat die momenten echt niet vanzelf komen: daar gaat hard werk aan vooraf, of enorm veel toewijding en meestal allebei. Dan maakt het niet uit in welke hoek van de paardenwereld je je ophoudt, in de dressuurring, boven de hindernis of zoals ik kortgeleden tijdens een heerlijke buitenrit: die symbiose tussen dier en mens kan prachtig zijn.

Het allerergst vind ik dan ook het moment dat je als eigenaar dat in je gestelde vertrouwen moet beschamen: je geeft hem een beetje hooi, je laadt hem op, je rijdt extra voorzichtig en strijkt hem nog een keer over de hals, krabt hem op de plek waarvan je weet dat hij daar altijd jeuk heeft maar er zelf niet bij kan. En dan komt het moment: de spuit, of het masker. Dan huil ik.

[handwritten]Grt, Arnd[/handwritten]



[/six][/row]
141024051_ABFweb
Tessa van Daalen