Arnd & Tessa: Tranen met tuiten
NieuwsHoe kijken Bit-fotograaf Arnd Bronkhorst en Bit-redacteur Tessa van Daalen tegen de paardenwereld aan? Iedere twee weken leggen ze elkaar een vraag voor over een onderwerp dat hen bezighoudt.
[row][six]
[handwritten] |
[/six] [six]
[handwritten]Allerliefst Tessa,[/handwritten]Wat moet ik hier nou mee? Ik ben een man! Einde blog. Hartelijke groet, Arnd. P.S.: Ik wil eventueel wel toegeven dat ik soms, een enkele keer, wel eens emotioneel betrokken raak bij iets met vier benen, een hoofd en een staart. Gelieve dit niet verder te vertellen. Ik word niet zozeer geraakt door hun ogen of zachte vacht, maar meer door hun gedrag. Het is een wonder wat die dieren allemaal doen, wat ze zich laten welgevallen en hoe ze meewerken met wat voor hen toch een compleet onbegrijpelijk spel moet zijn. Wat moet een paard bijvoorbeeld wel niet ervaren als hij ’s ochtends heel vroeg in het donker een vrachtwagen in loopt, geen idee waar hij uit zal komen? Het kan een plek met bekende paardenvrienden en -geuren zijn, het kan 10 minuten duren, het kan uren of een dag duren, hij kan aan de andere kant van de wereld terecht komen. Hij kan zelfs bij de dierenarts uitgeladen worden en na een korte afweging van financiële en veterinaire belangen “ingeslapen” worden. Wat een vertrouwen hebben paarden in ons. Ze kijken ons met hun grote ogen aan en hopen dat we het beste met ze voor hebben. Wij laten paarden in een voor hen compleet nieuw universum opdraven en ze doen meestal nog mee ook. Verbijsterend vind ik dat, en ook ontroerend. Want paarden zoeken toch houvast, passen zich aan, proberen te doen wat wij ze proberen te vertellen in een onbekende taal en soms leidt dat tot prachtige momenten van harmonie tussen mens en paard, de momenten die we allemaal hopen mee te maken, zelf op de paardenrug, als toeschouwer of fotograaf langs de ring. Tegelijkertijd weet ik dat die momenten echt niet vanzelf komen: daar gaat hard werk aan vooraf, of enorm veel toewijding en meestal allebei. Dan maakt het niet uit in welke hoek van de paardenwereld je je ophoudt, in de dressuurring, boven de hindernis of zoals ik kortgeleden tijdens een heerlijke buitenrit: die symbiose tussen dier en mens kan prachtig zijn. Het allerergst vind ik dan ook het moment dat je als eigenaar dat in je gestelde vertrouwen moet beschamen: je geeft hem een beetje hooi, je laadt hem op, je rijdt extra voorzichtig en strijkt hem nog een keer over de hals, krabt hem op de plek waarvan je weet dat hij daar altijd jeuk heeft maar er zelf niet bij kan. En dan komt het moment: de spuit, of het masker. Dan huil ik. [handwritten]Grt, Arnd[/handwritten] |
[/six][/row]