IMG_3470
IMG_3470

Blog Dorien: Buiten rijden met Buddy en Loes (4)

Nieuws

We zijn vreemdgegaan… en hebben een buitenrit gemaakt met Bianca en Fairplay in plaats van met Sonja en haar bink Buddy. Sonja heeft ons zelfs met elkaar in contact gebracht, waarmee ‘de buitenrit op zondagmorgen’ nu een bescheiden groeps-App is. Wie weet wat we op zondagmorgen allemaal nog gaan beleven. Buiten rijden met Fairplay is wel heel anders dan met Buddy!


[row]
[seven]

Wil je de beresterke, negenjarige dappere ruin Buddy van zijn stuk brengen, moet je van goede huize
komen. Voor de zesjarige - enigszins onzekere - Loes is zo’n dappere maat ideaal om je achter te verschuilen als het onderweg even spannend wordt. We zijn benieuwd hoe de buitenrit met de vijfjarige spring gefokte Fairplay (Whitesnake x Casco) zal verlopen. Volgens zijn amazone Bianca Kilsdonk (32) is haar schimmel een grote, zeer aanhankelijke vriendelijke reus.

Een reus is het zeker: ik heb ineens het idee dat ik op een pony zit. ,,Vaak hebben Andalusiërs toch ook bijna een ponymaat”, vraagt Bianca onschuldig. Ik haal diep adem en wil eigenlijk als een soort trotse moeder een betoog over de stokmaat van moderne PRE-paarden beginnen, maar in plaats daarvan besluit ik Loes een beetje been te geven, zodat ik niet meer in haar schaduw rijdt en het najaarszonnetje weer lekker in mijn gezicht voel prikken.

Halzen buigen als zwanen


Ondertussen slaan de grote vriendelijke reus en Loes elkaar nieuwsgierig gade. Oortjes worden naar
elkaar toe gedraaid en als twee zwanen buigen ook de halzen steeds verder naar elkaar toe. Ok dan, even snuffelen. Voor Loes is dit prima zo, maar Fairplay geeft liever nog wat meer invulling aan de beschrijving ‘zeer aanhankelijk’. Met zijn enorme lijf leunt hij naar Loes, die noodgedwongen het comfortabele asfalt inruilt voor een zompige berm. Aan zijn lijf geen polonaise.

[/seven]

[five]
[panel]

Fairplay (5): [handwritten]Grote, vriendelijke reus met op bepaalde momenten een lekkere uitspatting. Zeer aanhankelijk naar andere paarden. Maakt mensen aan het lachen door zijn blik en soms de clown uithangen.[/handwritten]
Bianca (32): [handwritten]Fairplay’s eigenaar en amazone.[/handwritten]
Iluso (‘Loes’), PRE-ruin (6): [handwritten]Sensibel, intelligent, behoorlijk onzeker, liever lui dan moe, tikje eenkennig.[/handwritten]
Dorien (39): [handwritten]Iluso’s eigenaar en amazone, heeft haar eigen tekst en pr-bureau: tikje bezorgd, denkt in oplossingen, sociaal, positief en met rijden soms wat onzeker (net als haar paard). [/handwritten]

[/panel]

[/five]

[/row]

“Hij heeft af en toe helemaal niet door hoe groot hij wel niet is”, vertelt Bianca met een vertederende glimlach. ,,Regelmatig stoot hij zijn achterhand tegen de boxdeur en kijkt hij om met een verbaasde blik van ‘hoort dat deel ook nog bij mij’?” Terwijl we allerhande wetenswaardigheden opmerken over elkaars paarden (‘die van jou houdt zijn neusgaten voortdurend wijdt open’, ‘die van jou loopt lekker te schuimen’) hebben we niet door dat er een donkere wolk voor het herfstzonnetje is geschoven. Plotseling wordt het best wel fris.

Een stukje draf?


Van een stukje draf zullen we wel warm worden. Wie gaat er op dit smalle fietspad voorop? Buddy natuurlijk, denk ik automatisch. Maar die is er nu niet. Nou, dan draven we wel achter de grote, vriendelijke reus aan. Maar de grote, vriendelijke reus aarzelt. Van hem mag die kleine, bruine Andalusiër ook wel voorop. Als je draaft komen dingen namelijk nog sneller dichterbij en is het altijd wat enger. Ok, zowel Loes als Fairplay zijn dus eigenlijk watjes. Bij de castratie van beide heren is duidelijk wat meer verloren gegaan of is dit een stukje karakter?

Loes heeft meer ervaring in het buiten rijden inmiddels en wij kennen de weg. Dus hup, ik neem het initiatief. In de verte loopt een wandelaar. Hij ziet ons al van ver komen aandraven over het asfalt. En als hij het niet had gezien, had hij het wel gehoord; de hoefijzers van Fairplay fungeren als een soort mega-fietsbel. Netjes gaat de vriendelijke wandelaar even voor ons opzij, zodat we – in theorie – zo verder zouden kunnen draven. Maar wat blijkt: de wandelaar heeft zijn arm in een grote, witte mitella. Dat is eng! Loes gaat ineens vol in de ankers en de goedmoedige Fairplay noodgedwongen ook. Heel voorzichtig sluipen ze op hun tenen langs de verbaasd kijkende wandelaar om vervolgens opgelucht het tempo weer te herpakken. Even overweeg ik de wandelaar na te roepen dat hij het niet persoonlijk moet opvatten (‘het was je mitella, dat is maar tijdelijk’) maar ik besluit wijselijk mijn mond te houden en mijn ogen op de weg voor me te houden. Met twee van deze ‘helden’ in een drafje door de velden weet je nooit wanneer je ineens weer stilstaat! Het kan vreemd gaan...
IMG_3523
IMG_3477