Blog: Goede voeten zijn goud waard!

Storm was (is!) namelijk nogal een imposante verschijning. Staat hij in je stalopening, dan is er nog weinig daglicht dat langs hem op schijnt. En als ik ergens niet van hou, dan is het van grote, onbekende mannen. Dus was ik de perfecte test voor de nieuwe jongen. Ik deinsde meteen terug, toen hij mijn box in kwam, maar met alle rust begon hij me zachtjes door mijn manen te kriebelen en hield mijn halster uitnodigend voor me zodat ik er zelf mijn neus in kon duwen. Kijk, die mega-man snapt het. Het was het begin van onze vriendschap!

Paarse ‘ding’

Inmiddels komt Storm al jaren bij ons over de vloer. Al lang geen leerling meer. En ze zeggen wat over vrouwen, maar die mannen kunnen er samen ook wat van; dat kletst wat af. Reuze gezellig is het als ze weer langs komen. Storm doet altijd mijn voeten. 

Ik mag op hem leunen, mag alle vreemde paardengeurtjes aan zijn jeans opsnuiven en vervolgens voorzien van mijn snottebel en hij vergeeft het me als ik per ongeluk even niet op let en met mijn hoef van zijn ‘ding’ af glij. Dat ‘ding’ is trouwens wel ietwat beschamend. Sinds kort haalt hij voor mijn achterbenen een paarse tevoorschijn. Leuk, zou je denken, een man met oog voor een beetje kleur, maar dat paarse ‘ding’ is eigenlijk voor mini pony’s!

Nu ik officieel de leeftijd van 28 heb aangetikt, is de soepelheid in de gewrichten er helaas wel wat af. Ik ben echter supergoed in het geven van voetjes hoor, laat daar geen twijfel over bestaan. Bukt het vrouwtje - of de smid - om mijn hoef uit te krabben, dan til ik voorbeeldig meteen het juiste been op. En hou hem ook zelf netjes in de lucht. Voel ik geen kriebels meer onder mijn voet, dan zet ik ‘m neer en til meteen uit mezelf de volgende op. En zo nog een. En nog een. Valt niks op aan te merken, dacht ik zo?

Tal van trucjes

Maar ja, dat paarse ‘ding’ wordt door Storm gewoon extra laag gedraaid, zodat ik mijn achterbenen maar een heel klein stukje hoef te liften. Het jong van dik twee meter, vouwt zich dan dubbel om mij gemakkelijk te laten staan. Kortom: lief, maar een tikkie beschamend vind ik het wel. Ok, makkelijk, maar hierdoor lijkt het ook alsof ik het echt niet meer zou redden om mijn achterbeen tot mijn buik op te trekken. Ha, nou, dan moet je me eens zien als het vrouwtje mijn koker schoon wil maken… 

Dan gaat mijn been moeiteloos OVERAL heen, als ik er maar in slaag om haar vingers bij mijn zaakje vandaag te houden. Mag ik ergens een beetje privacy houden, alsjeblieft? Ik heb al 28 jaar vieze vellen aan m’n piemelorus zitten, dus die paar jaar extra zullen er ook nog wel bij kunnen nietwaar? Ze heeft tal van trucjes om me te laten ontspannen, om dan snel te proberen de viezigheid te verwijderen, maar ik heb ook tal van trucjes om dat te voorkomen. Serieus dreigen uit te halen en tegelijkertijd de boel zo snel mogelijk inhalen, werkt heel effectief!

Puik in orde!

Maar terug naar mijn voeten, want in tegenstelling tot mijn jongeheer, heb ik die wél mijn hele leven goed gebruikt. Al 28 jaar dragen mijn voeten mij overal naar toe. Ik heb gewoon hele goede hoeven! Blootvoets sjouw ik mijn vrouwtje over het harde asfalt, door modderpoelen en over de kiezels. Aan die laatste heb ik gruwelijke hekel, dus dat laat ik natuurlijk merken, maar ik banjer gewoon door. 

Mijn voeten zijn altijd puik in orde. Toch nog iets dat helemaal geen last heeft van de tand des tijds. Nou ja, de gouden handen van Storm en z’n paarse ding helpen natuurlijk een handje, maar dat verhaal hou ik liever onder ons. Voor je het weet gaat zo’n ding een geheel eigen leven leiden. Dus ik hou het er liever op dat goede voeten - en een goede smid - goud waard zijn!