Opjagen in de ban
NieuwsOp een gemiddelde manege of pensionstal vind je ruiters en ook paarden van allerlei verschillende niveaus, disciplines, rassen, noem maar op. Ik vind dat ontzettend leuk. Je zou er niet aan moeten denken dat de hele stal vol zou staan met overambitieuze dressuuramazones. Ik vind het leuk om te zien hoe iedereen op zijn eigen manier bezig is met zijn paard. Er zijn echter ook momenten waarop ik me liever omdraai.
Wanneer sommige mensen longeren bijvoorbeeld. Je kunt het beter opjagen aan een touwtje noemen. En het opjagen is dan ook gelijk het ergste eraan. Los van de veiligheid van longeerlijnen die een paar keer over de hand worden geslagen, knopen hebben en over de grond hangen. Het opjagen is iets wat uit paardenland verbannen moet worden.
Wanneer jij jouw paard opjaagt, ben je eigenlijk bewust bezig je paard bang van je te maken. Sommige mensen zijn er wel creatief in, met plastic zakjes, oerwoudgeluiden en tromgeroffel, maar slim is het allerminst. Het vluchtgedrag dat een paard laat zien tijdens het opjagen, zoals bokken en rennen, zijn uitingen van angst en stress. Die het paard met jou gaat associëren! Als je dit een paar keer hebt gedaan, word jij als het ware een trigger van angst bij je eigen paard.
Het allervervelendste met vluchtgedrag is dat het in principe maar één keer fout hoeft te gaan. Het paard slaat namelijk situaties die gepaard gaan met angst en stress meteen op in zijn geheugen om ze nooit meer te vergeten. Onbedoeld hebben deze mensen dus een onuitwisbaar slechte indruk weten te creëren.
Uiteraard ben ik niet te beroerd om er een schepje bovenop te doen. Er zullen namelijk mensen zijn die zeggen dat hun paard lekker aan het bokken is om even zijn ei kwijt te kunnen. Hierbij komt volgens hen geen stress of angst te pas. Los van het feit dat paarden geen eieren leggen, is dat wederom niet handig. Je laat je paard namelijk ongewenst gedrag oefenen. Het paard wordt handiger in het bokken, steigeren, draaien en rennen en zal dat misschien ook eens onder het zadel uitproberen. En dan is het opeens niet meer zo leuk.
Het dilemma dat ik in zulke situaties heb is of ik er wat van moet zeggen of mijn mond moet houden. Als ik er wat van zeg, word ik in het gunstigste geval voor betweter uitgemaakt. De kans dat de persoon er tegenin gaat en vervolgens wil bewijzen dat zijn of haar methode echt effectief is, is groot. De kans dat de paardeneigenaar er iets mee doet is klein.
Tegelijkertijd zijn er ook paardenliefhebbers die beseffen dat ze, ongevraagd, een heel goed advies krijgen. Mensen die misschien onwetend of onervaren zijn, maar toch leergierig. Voor het welzijn van het paard zou ik altijd mijn mond moeten open doen, maar het blijft een gok hoe je goedbedoelde raad wordt opgepikt.
Een column waarin ik mijn kennis en ervaringen kan delen is ideaal. Dan kan iedereen zijn eigen les eruit halen.
Wil je meer over paardengedrag weten en meer inzicht in hoe een paard denkt of leert? Dan is de clinic van Andrew McLean op zaterdag 23 augustus iets voor jou. Dr. Andrew McLean, internationaal erkend gedragswetenschapper en bekend van het boek “De waarheid over paarden”, komt dan helemaal uit Australië over om op de Rotterdamsche Manège een clinic te geven.
