Typeringen van de Tennessee Walking Horse

Foto:  Arnd Bronkhorst - www.arnd.nl

Geschiedenis & de Tennessee Walking Horse

Dit paardenras is aan het begin van de 19^e-eeuw ontstaan, toen pioniers over de Appalachen naar Tennessee, Kentucky en Missouri trokken. De eerste kolonisten, van wie de meeste uit Virginia kwamen, belandden vooral in het hart van Tennessee. De rijksten van hen stichten daar grote plantages. Daarvoor hadden ze paarden nodig, die moeiteloos een dag op het land konden werken. 

Tegelijkertijd zochten ze naar een fraai rijpaard en een paardenras dat sjeik stond voor de koets waar de hele familie op zondag mee naar de kerk ging. Alles in één vonden ze bij de Tennessee Walking Horse, die toen nog Tennessee Pacers, Southern Plantation Horses of Turn Row Horses werden genoemd.

Exterieur

In het exterieur kent de Tennessee Walking Horse een wisseling en verschuiving. Dankzij een aantal halsstarige fokkers en liefhebbers van het zwaardere en oorspronkelijke type van de Walking Horse zijn oude bloedlijnen niet verloren gegaan. De veulens en paarden van dit type worden ook wel de Heritage Tennessee Walker genoemd. Sinds 2015 is voor dit type een apart stamboek, International Heritage Walking Horse Association (IHWHA) genaamd. 

Het modernere type is stevig en gespierd gebouwd, maar heeft een elegante zelfhouding (zie het zijaanzicht op onderstaande foto van een Tennessee Walking Horse). Dit type beschikt over een fraai hoofd, gewelfde hals, schuine schouders, ronde romp, compacte rug en een gespierde achterhand. De manen en staart worden doorgaans lang gelaten. Het stamboek dat wereldwijd registraties bijhoudt bestaat al sinds 1935, Tennessee Walking Horse Breeders & Exhibitors Association (TWHBEA) genaamd. In Nederland is er ook een stamboek, de Nederlandse Tennessee Walking Horse Associatie (NTWHA) genaamd.

De stokmaat ligt gemiddeld tussen de 150 en 173 centimeter. Qua vachtkleuren zijn alle kleuren toegestaan, waaronder bont en champagne. De meest voorkomende vachtkleuren zijn echter zwart- en vostinten.

Karaktereigenschappen

Het karakter van dit paardenras is zacht en prettig, maar ze zijn zeker ook voorwaarts en gedreven. De gedrevenheid uit zich in de wil om te presteren en de wil om te werken. Daarnaast zijn ze vrij gemakkelijk in de omgang, vriendelijk, mensgericht en intelligent.

Erfenis van kwaliteiten...

De Tennessee Walking Horse komt voort uit basismateriaal met Spaanse invloeden, zoals Spaanse mustangs (die behielden de speciale gang die was vererfd van de oude Asturcon en de Spaanse Jennet). In de begintijd was voor de ontwikkeling ook de Narragansett Pacer, een inmiddels uitgestorven gangenpaard, van grote invloed. Andere rassen die bijdroegen aan de ontwikkeling zijn: de Canadian Pacer, de Morgan, de American Standardbred, de American Saddlebred en het Engels volbloed.

Gangenpaard

Tennessee Walker Horses zijn gangenpaarden, die lang een constante snelheid aan kunnen houden en comfortabel te rijden zijn in elke gang. Zo staan ze bekend om hun canter in de galop. Dit is een hoog rollende langzame beweging, die ook wel schommelstoelgalop genoemd wordt.

Naast stap, draf en galop kunnen ze nog twee unieke gangen; de ‘flat walk’ en de ‘running walk’. Alle extra gangen en het comfort en de souplesse waarmee die uitgevoerd worden, zijn erfelijk en kunnen niet later aangeleerd worden aan een paard dat deze niet van nature bezit.

De ‘flat walk’ is een vloeiende beweging, 4-takt gang en een versnelde stap. Als deze wordt uitgevoerd treedt de achterhand dieper op dan gebruikelijk is bij paardenrassen in stap. De running walk is een snellere variant van de flat walk. Sommige Tennessee Walking Horses halen hier wel snelheden mee tot 14 kilometer per uur en daarom is het vergelijkbaar met snelwandelen. Grappig om te weten over deze twee speciale gangen, is dat het voorkomt dat paarden ritmisch met hun hoofd schudden bij elke stap of gaan flapperen met hun oren.

Zwarte medaille

Aan het paardenras kleeft een vervelende zwarte medaille, namelijk het gebruik in Amerika om deze paarden te rijden met zware ijzers, pads of kettingen te gebruiken om met extreme knie-actie te stimuleren en te zorgen dat de benen hoog opgegooid worden. Ook de trainingsmethodes in Amerika bij dit paardenras zijn hard en dieronvriendelijk. Over ‘Big Lick’ en ‘Soring’ en de wel/niet kwestie voor de wetswijziging in America is eerder geschreven.

In Europa is deze manier van trainen, bekappen, beslaan en trainen niet toegestaan en geeft men een fel tegengeluid. Hier ontstond als tegenreactie bijvoorbeeld ‘Natural Walking Horse’, waarbij bewustwording gecreëerd wordt om respectvol en op een natuurlijke en diervriendelijke manier om te gaan met Tennessee Walking Horses.

Traditioneel en modern gebruik

Het paardenras was oorspronkelijk gefokt voor drie gebruiksdoelen; het berijden, betuigen en voor het verrichten van werk op de boerderij (zie het kopje: ‘Geschiedenis & de Tennessee Walking Horse’ in dit artikel). Bij de Zuidelijke katoenplantages was het gebruiksdoel van origine anders, want daar werden de paarden ingezet om de kilometerslange katoenplantagevelden te inspecteren. Ook plattelandsdoctoren en reizende priesters die van kerk naar kerk trokken gebruikten dit paardenras maar al te graag voor het afleggen van lange afstanden. Ze genoten van een comfortabele rit. De komst van de auto en tractor zorgden voor een abrupt einde aan de traditionele gebruiksdoelen.

De Tennessee Walking Horse wordt tegenwoordig als recreatief rijpaard, showpaard of wedstrijdpaard gebruikt. Disciplines waarin dit paardenras uitkomt, zijn onder meer: de mensport, de endurance en de westernsport.

Bron: Bit & Cap