Blog: Kinderen en een chronisch gebrek aan paardentijd hebben
FunVoordat ik moeder met paarden was, was ik dus gewoon paardenvrouw, en kon ik mijn baan, huishouden, vrienden en niet te vergeten de stapavonden prima combineren. Dat leek mij met één of later misschien wel twee kinderen erbij ook geen probleem, dat deed ik er gewoon eventjes bij.
Tegenvaller
Dat die vlieger alles behalve opging, had ik niet kunnen bedenken en ik moet heel eerlijk toegeven dat dat best tegen viel. Natuurlijk niet toen mijn zoon net was geboren, ik zat samen met hem op mijn babywolk.
Sjouwen
Na een paar weken was ik toch ook weer blij dat ik bij mijn paardjes was. Lekker de paardenlucht opsnuiven, de warme harige lijven tegen mij aan voelen en zelfs de mesthoop leek niet zo’n straf als wat het daarvoor altijd wel was geweest. Maar wat een spullen moet je meesjouwen met baby, een Maxi-Cosi, luiertas, flesvoeding, speeltjes en al het andere wat een klein mensje nodig heeft, het was nogal wat!
Tijd voor mezelf
Ik mocht niet klagen! Ik kon weer naar stal en gelukkig had ik hele zoete kindjes. Aangezien mijn ouders in het buitenland wonen en alle andere mensen ook spontaan druk bleken te zijn, had ik geen oppas, geen adresje waar ik mijn kindjes even naar toe kon brengen als ik waar dan ook naar toe moest. De gedachte dat mijn zoontje met 2,5 jaar naar de peuterspeelzaal kon gaan voor twee dagdelen per week, omarmde ik dan ook intens. Eindelijke even tijd voor mezelf en de paarden, dat had ik ook echt nodig tegen de tijd dat kindlief mocht gaan spelen.
Vrij!
Woehoe, 2 dagdelen per week vrijheid, daar ging die vlieger dan toch eindelijk de lucht in… om met een rotgang weer naar beneden te komen en neer te crashen. Echt ik heb nooit beseft dat kindjes zo verschrikkelijk ziek kunnen zijn van elk hoestje, niesje, waterpokje of poepbroek dat heerste in de peuterspeelzaal. Vaak afkomstig van andermans kind, waardoor mijn oogappel met dezelfde symptomen en vaak nog koorts erbij POB lag (Plat Op de Bank).
Zegen
Elke glimp die ik toen van mijn twee paarden op kon vangen, was een zegen. Terwijl ik het af en toe echt niet meer zag zitten, gingen de jaren door, de paarden braaf wachtend en elkaar vermakend op het land met inloopstal, dat was voor hun ook echt ideaal.
Ruimte voor de paarden
Na twee keer knipperen met mijn ogen mocht mijn oudste zoon al beginnen op de basisschool. En toen ook twee jaar later zijn broertje naar de basisschool ging, kwam voor mama en paardenvrouw in één eindelijk wat ruimte voor de paarden!
Moest zo zijn
Ja, ik reed mijn jongste paard pas in met 4 jaar, maar ook hij had er niks aan gehad als ik dat eerder had geprobeerd met minima aan tijd. Uiteindelijk viel alles op zijn plek, werd de regelmaat vanzelf gevormd en hebben we dat zo ruim 14 jaar aangehouden, waarna de kinderen naar de middelbare school gingen.
Houd hoop!
Het kost even wat tijd en geduld, maar uiteindelijk vindt iedere moeder met paarden haar draai in de combinatie van kinderen en paarden. Hoe ondenkbaar het soms mag lijken, houd hoop moeders, houd hoop!
