paardendroom in Nigeria
paardendroom in Nigeria

Mijn paardendroom in... Lagos, Nigeria

Nieuws

Droom jij ervan om met paarden te werken in het buitenland? Micky Nijboer verhuisde vier jaar geleden naar Nigeria en dankzij haar inzet kwam de ‘Saddle Club’ in het Nigeriaanse Lagos weer helemaal tot leven. “Het mooiste van alles is de dankbaarheid die je krijgt voor wat je geeft. Ik zie zoveel blije gezichten en men is blij met alles dat je hen leert.”


Vier jaar geleden lieten Micky Nijboer, haar man en kinderen Nederland en de paarden achter. “Mijn man reisde veel en we leefden daardoor vaak als een gescheiden gezin. Maar nu kregen we de kans om met elkaar in Nigeria te wonen. Dat was voor ons heel waardevol en dus zijn we het avontuur aangegaan.” Het leven in Nigeria was een enorme omschakeling. “We woonden in Friesland, de kinderen konden zelf op de fiets naar school en we reden naar hartenlust paard. Het leven was veilig en vertrouwd, dat besefte ik pas echt toen ik in Nigeria woonde.” Het gezin woont nu wel samen en gaan in hun lange vakanties terug naar Nederland, waar de eigen paarden nog staan. “Dat is voor ons nog steeds een groot vangnet.”

Vergane glorie


Na anderhalf jaar vond Micky haar draai in Nigeria en kwam ze terecht bij de Ikeja Saddle Club. “We waren er weleens in het begin geweest, maar de club leefde niet. Er was een bak, maar het hekwerk was ingezakt en de bodem was begroeid met gras. Er was professioneel hindernismateriaal, maar dat was kapot en grotendeels weggerot. Er waren stallen, maar het sluitwerk van de deuren was niet in orde.” Deze club was het ultieme voorbeeld van vergane glorie. “Van oudsher was het een club waar Engels gereden werd, maar omdat er vijftien jaar geleden een leegloop van leden was, trok het bestuur in die tijd polospelers aan. Polo is hier in Nigeria erg populair en zodoende heeft de club een deal gesloten met een aantal rijke spelers: vijf spelers mogen met maximaal 75 paarden op de club staan. De reden hiervan is dat de polospelers een beperkte inspraak hebben in het bestaan van club, zodat het geen poloclub wordt in plaats van een ‘saddle club’. Er wordt gezorgd voor stalling, verzorging en voer maar het trainen met de polopaarden gebeurd op een ander terrein. Op deze manier kan de club blijven bestaan, terwijl er ook nog Engels gereden wordt.”

Organiseren


Micky woonde anderhalf jaar in Nigeria en was zelf nog zoekende naar iets waar ze nu écht haar ei in kwijt kon. “Mijn passie ligt bij de paardensport en ik zag dat er zoveel mogelijk was met de Saddle Club. Eigenlijk was alles er: de accommodatie, het materiaal, het geld en ook de motivatie van de mensen. Er was alleen niemand die de kennis en kunde had om alles te organiseren.” Op de club raakte Micky in gesprek en iemand opperde dat hij les zou nemen als zijzelf les zou geven op de club. Die uitdaging ging Micky aan. “Maar veiligheid is de basis van alles en voordat ik een fatsoenlijke les kon geven, moest het harnachement opgeknapt en vervangen worden en de paarden in goede conditie zijn. Ik ben een half jaar mee bezig geweest met het vinden en vervangen van harnachement. Dat was een enorme uitdaging aangezien in heel West-Afrika geen paardensportartikelen te koop zijn. De paarden hadden verschillende ziektes zoals hoefrot, huidschimmels en zomereczeem. Het was zo fijn om ze op te zien knappen! Langzaam maar zeker vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. En na drie maanden kon ik mijn eerste les geven.”

Verantwoordelijk


De lessen bleken een succes. “Samen met mijn dochter Iris en zoon Casper geef ik de lessen.  Iris geeft privélessen aan kleine kinderen en ik geef groepslessen op dinsdagochtend en zaterdag. Casper doet alle administratie.” Behalve het lesgeven is Micky verantwoordelijk voor de zorg over de paarden en de grooms. “Onze grooms zijn de jongens die alle zorg en training voor de paarden op zich nemen. Er werken zo’n dertig grooms op de club, samen met beveiligers, tuinmannen en keukenpersoneel is dat zo’n veertig man personeel. Omdat ik degene ben die er het meest regelmatig is, komt het dagelijkse reilen en zeilen van de organisatie en het personeel bij mij terecht.”

Kennis


Het organiseren van een paardenbedrijf is in Nigeria wel anders dan in Nederland. “De basiskennis die voor ons zo normaal is, ontbreekt hier. De mensen nemen  mijn adviezen graag aan en zijn blij met alles wat ze leren. Ook voor mij is het een grote uitdaging. Er is vooral een tekort aan medische kennis en producten. Een kwaaltje dat in Nederland zo opgelost is, kan hier de dood van een paard betekenen. Dat is heftig en je moet heel creatief zijn en de wil hebben om er het beste van te maken.”

Veel te beleven


Inmiddels is de Saddle Club weer een actieve club. “Vooral in de weekenden en vakanties is er veel te beleven: er wordt gereden, oud-leden komen weer langs en gezinnen met kinderen voelen zich hier thuis. Inmiddels houden we al clubkampioenschappen, dat was een enorm succes.” Micky heeft veel geleerd van de ervaringen in Nigeria. “In de zomermaanden in Nederland rijd ik graag wedstrijden en kan daar nu veel meer van genieten. Ik kan het presteren meer loslaten. Daarnaast geef ik de mensen hier iets mee. Je helpt de paarden, ziet volwassenen hun angsten overwinnen en kinderen met blije koppies op een paardenrug zitten. Dat is toch het mooiste dat er is!”

Leef jij ook je paardendroom in het buitenland? Of kijk je terug op een bijzondere tijd? Vul dan hier het formulier in en wie weet komt jouw verhaal in deze wekelijkse rubriek! ‘Mijn paardendroom in…’ komt iedere dinsdag online.

paardendroom nigeria
paardendroom nigeria
paardendroom nigiria